ماجرای اخراج احسان علیخانی از دانشگاه چه بود؟
احسان علیخانی درباره دانشگاه رفتنش هم بیان کرد: من مدیریت بازرگانی خواندم و سه ترم روانشناسی هم خواندم و یک جورایی بیرونم کردند. مدیر گروه روانشناسی خارج آدم جدی بود. یک روز قرار شد با دانشجویان به اتاقشان برویم، اما بچه‌های دانشجو من را دیدند و با من عکس گرفتند. من می‌دیدیم که آن استاد از حرص مثل شمع آب می‌شد و دیگر حالش با من خوب نشد و من را از دانشگاه بیرون کردند. دوباره کنکور دادم. الان دانشجوی ترم سوم جامعه شناسی هستم.

وی درباره علاقه اش به وکالت هم عنوان کرد: من سریال خانه سبز را دیده بودم و علاقه زیادی به وکیل شدن داشتم؛ اما یکی از اقوام دید که از سر هیجان این رشته را می‌خواهم انتخاب کنم و من را به یک دادگاه خانواده برد. وقتی شرایط دادگاه را دیدم، آن رشته را کاملا کنار گذاشتم.

 

احسان علیخانی چگونه مجری شد؟

وی افزود: خیلی اتفاقی وارد حوزه اجرا شدم و اصلا علاقه‌ای به اجرا نداشتم. حتی همیشه منتقد مجریان تلویزیون بود. البته من کارم از سینما شروع کردم و دستیار بودم. تا اینکه یکی از دوستان من را برای ساخت آیتم برای شبکه یک معرفی کرد. آیتم می‌ساختم و هرگز فکر نمی‌کردم، جلوی دوربین بروم. من سه سال آیتم تلویزیونی می‌ساختم و یک روز مجری که گزارشگر برنامه بود، نتوانست جلوی دوربین باشد. از من خواستند که گزارشگر باشم. دوبار دور ایران را با پاترول‌های زرد رسانه ملی رفتم و گزارشگری کردم. یک برنامه به نام دخترانه و یک برنامه به نام پسرای ایرونی بود که حدود ۲۰ سال پیش ساخته شد. من گزارشگر برنامه بودم. شاید اولین تجربه شهرت من همان زمان بود که این برنامه پخش شد. من یک آدم شلخته و بد لباس و آشفته‌ای هستم و بیشتر شبیه یک نوع ویروس هستم. اگر برنامه شما نبود و لزوم آراستگی به خاطر مردم تا مرز اینکه بو بگیرم، لباسهایم تن من است.

 

علیخانی و ساخت ماه عسل
علیخانی درباره شروع تولید ماه عسل گفت: من سه سال برنامه صبحگاهی را اجرا کردم و همه کار در آنجا انجام دادم. مدیر گروه اجتماعی شبکه سه به من پیشنهاد داد که ماه عسل را اجرا کنم. سال ۸۴ بود و من از ۲۳ سالگی اجرای ماه عسل را شروع کردم و از سال ۸۶ تهیه کنندگی ماه عسل را به عهده گرفتم. البته ماه عسل ۹۰ به بعد، برایم قابل دفاع‌تر است.

علیخانی و شروع عصر جدید
علیخانی همچنین، درباره شروع عصر جدید گفت: مسابقات استعدادیابی در دنیا حدود ۸۰ سال برگزار می شود و نزدیک ۱۰۰ کشور برنامه استعدادیابی را داشته اند. بحثی درباره کپی بودن برنامه ما مطرح می شد که من خیلی این موضوع را نمی فهمم. مگر تلویزیون ،روزنامه، تئاتر ،سینما،سایت و خبرگزاری برای کجاست؟! فکر میکنم تلاش یک خالق و سازنده برنامه های این چنینی این است که بتواند آنها را بومی کند و متناسب با فرهنگ خود بسازد. وی افزود: یک جا فکر کردم باید به سمت یک شادی بیشتر برای مردم بروم. اعتقاد شخصی دارم که یکی از بزرگترین مشکلات کشور ما این است که آدم ها سر جای خودشان نیستند و برای همین خروجی خوبی نداریم.