یک روانشناس با بیان این مطلب در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: همه ما از برخی تصمیماتی که در گذشته گرفته‌ایم پشیمانیم. گاهی اوقات که روابطمان را مرور می‌کنیم به خودمان می‌گوییم ای کاش این اتفاق نمی‌افتاد! در واقع ذهن ما پر می‌شود از همه ای کاش‌هایی که الان دیگر وقت آن نیست؛ ای کاش زودتر می‌فهمیدم، ای کاش زودتر متوجه اشتباهم می‌شدم، ای کاش می‌فهمیدم زیادی محبت می‌کنم، ای کاش می‌فهمیدم طرف مقابل دارد از من سوءاستفاده می‌کند و ...

سمیرا خلیلی افزود: موقع گفتن ای کاش‌ها، زمان‌بندی این اتفاقات را نادیده می‌گیریم، یعنی اگر آن زمان نمی‌گذشت و یا حتی یک یا چند سال نمی‌گذشت هیچ‌وقت متوجه این اتفاق نمی‌شدیم. در واقع با گذشتن زمان، ارزشی به اسم تجربه به دست می‌آوریم که یکی از با ارزش‌ترین چیزهایی است که انسان ممکن است به دست بیاورد. اگر زمان نمی‌گذشت ما شواهدی به دست نمی‌آوردیم که بدانیم رابطه‌مان مشکل دارد و یا حتی خودمان مشکل داریم.

این روانشناس با بیان اینکه همه ما به گذر زمان احتیاج داریم تا آماده و متوجه شویم انتخاب‌هایمان و اطرافیانمان آن چیزی نیستند که می‌خواهیم، افزود: البته در واقعیت در همه‌چیز نقص وجود دارد و آدم‌ها آن‌طور که  ما دوست داریم و توقع داریم رفتار نمی‌کنند، اما ما زمان می‌خواهیم تا با خودمان به صلح برسیم یا تصمیمات جدید بگیریم.

وی با اشاره به اهمیت تجربیاتی که در زندگی به دست می‌آوریم، گفت: رابطه‌ای که شاید در آن شکست و حسرت وجود داشته باشد به زمان بیشتری احتیاج دارد که به حالت طبیعی برگردیم. هرچقدر بیشتر برای یک رابطه یا احساس زمان گذاشته باشیم، برای ترمیم آن اتفاق به زمان بیشتری احتیاج داریم. برای همین است که درمان اتفاقاتی که در گذشته و کودکی برای ما می‌افتد در روانکاوی و رمان درمانی مدت بیشتری می‌طلبد.

خلیلی با بیان اینکه همه ما یکسری روابطی تجربه کرده‌ایم که با ارزش‌اند اما با گفتن کلمه‌ای کاش همه را زیر سؤال می‌بریم، گفت: هیچ‌وقت با خودمان نمی‌گوییم اگر این اتفاق نمی‌افتاد ما الان این تجربه را نداشتیم، آن هم این تجربه بسیار مهم در زندگی.

وی با تأکید بر اینکه ما باید با نگفتن جمله‌ای کاش، به تجربه خودمان احترام بگذاریم و آن را بی‌ارزش نکنیم، توضیح داد: اگر نشانه‌ای پیدا کردیم که در یک رابطه اشتباه هستیم اما نمی‌توانیم از آن خارج شویم قطعاً به کمک احتیاج داریم، چون گاهی نمی‌توانیم از شرایط بحرانی خارج شویم.

این روانشناس خاطرنشان کرد: ما معمولاً در روزهایی که احساس شکست می‌کنیم حسرت می‌خوریم؛ حسرت روزهایی که از دست داده‌ایم، تصمیماتی که باعث آسیب به ما شده، باعث زخم‌هایی شده که شاید زمان زیادی می‌برد تا درمان شود، حسرت تمام لحظه‌هایی که تلاش کرده‌ایم اما نه برای خودمان بلکه برای دیگران، حسرت آنچه نداریم، یا جوانی که شاید کسی نبوده تا بگوید چطور بگذرانیم تا حالمان خوب باشد و در آن سن جوانی به بن‌بست رسیدیم، حسرت تمام نداشته ها و روزهایی که با انتخاب آدم‌های غلط نادیده گرفته شدیم. همین حسرت ما را با خود درگیر می‌کند.

وی با اعتقاد بر اینکه غمی که حسرت می‌آورد غم شفابخشی است چون در ما تغییر ایجاد می‌کند، گفت: اگر غم عمیق حسرت‌هایمان را حس کنیم برخی از رفتارهایمان تغییر می‌کند. درست است که برخی حسرت‌ها خیلی ناراحت کننده و آزار دهنده اند اما وقتی بپذیریم باعث تغییر رفتارهایی در ما می‌شود که دوباره اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم و دوباره به خودمان نگوییم ای کاش.