كار، بخش مهمي از زندگي انسان را تشكيل مي‌دهد. كار در تشكيل هويت انسان، ايجاد هدف و مقصود مشترك، فراهم آوردن ارتباط بيرون از چارچوب روابط خويشاوندي، تنظيم اوقات فراغت و فعاليت و نيز برآوردن نيازهاي مادي انسان مهمترين نقش را دارد. كار مي‌تواند موجب ايجاد فشار رواني و مخل سلامت جسمي و رواني فرد باشد، اما با اين همه استرس‌هاي همراه با كار بايد بدانيم كه بيكاري عامل استرس آور شديدتري است به نحوي كه از دست دادن كار، واكنش‌هايي شبيه به سوگواري را ايجاد مي‌كند.
مشاهدات حاكي از آن بوده است كه بيكاري و آسيب‌هاي اجتماعي با يكديگر ملازمه دارد. بيكاري با اضطراب و افسردگي و احساس ناشايستگي و فقدان اعتماد به نفس مرتبط است.
از آنجا كه اشتغال از عمده‌ترين دغدغه‌هاي فكري جوانان به شمار مي‌رود و نظر به آن كه بخش زيادي از جمعيت ايران را جوانان تشكيل مي‌دهند و با توجه به تاثيراتي كه عوامل اجتماعي و سياسي بر موضوع اشتغال دارد، لازم دانستم كه به موضوع رابطه بيكاري با آسيب‌شناسي و مقايسه اين وضع ميان جوانان شاغل و بيكار ساكن تهران بپردازم.
در اين مورد، پژوهشي روي 229 جوان شاغل و 248 جوان بيكار كه در گروه سني 25 تا 35 سال قرار داشتند و ساكن نقاط مختلف تهران بودند، انجام دادم. نتيجه اين پژوهش مشخص كرد كه در زمينه‌هاي شكايت جسماني، وسواس و اجبار، حساسيت در روابط متقابل، افسردگي، اضطراب، پرخاشگري، ترس بيمارگونه يا فوبيا، انديشه‌هاي حاكي از بدگماني و قطع ارتباط با واقعيت، ميزان آسيب رواني در جوانان بيكار تهراني به ميزان چشمگيري از نظر آماري بالاتر از جوانان شاغل بود.

بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه ميان بيكاري و آسيب‌هاي رواني ارتباط چشمگيري وجود دارد. البته بايد به اين نكته نيز توجه كرد كه گاه ممكن است فردي كه گرفتار مشكلات رواني است از يافتن شغل محروم بماند، اما بررسي يافته‌ها بيشتر حكايت از نقش بيكار بودن بر ايجاد نشانه‌هاي روانپزشكي دارد.
اين موضوع به اين مفهوم است كه بايد در درجه نخست براي جوانان بيكار فرصت اشتغال فراهم شود و هم به مسائل روانپزشكي آنان كه مي‌تواند منجر به هزينه‌هاي زيادي از نظر فردي و اجتماعي شود، توجه كنيم.

دكتر فربد فدايي روانپزشك و مدير گروه روان پزشكي دانشگاه علوم بهزيستي