به گفته اریک اریکسون روان شناس بالینی، دوره سالمندی دوره کمال در برابر ناامیدی است. تا این دوره افراد مشغول به کار بوده اند و حرفه‌ای برای خود داشته اند؛ دوره بازنشستگی شان فرا می‌رسد. این دوره از همه نظر حساس است. چرا که تغییرات هنجاری به صورت مثال در جسم، شناخت، رفتار و ... افراد سالمند ایجاد میشود و باید این افراد مراقب سلامتی خود از لحاظ جسمانی و روانی باشند.
 

اریکسون 60 سالگی تا پایان عمر را دوره پیری نامید. آخرین بحران هویت که در این دوره تجربه می‌شود انسجام در برابر ناامیدی است. ممکن است احساس ناامیدی در بسیاری از افراد هنگام مواجهه با پیری غلبه پیدا کند اما افرادی که هویت نیرومندی دارند، صمیمیت را آموخته‌اند و از افراد و اشیا مراقبت کرده‌اند؛ در این دوره نیز می‌توانند به جای ناامیدی انسجام را تجربه کنند. انسجام به معنای احساس کامل بودن و یکپارچگی است و نوعی توانایی یکپارچه کردن احساس "من بودن" با وجود همه نواقص و کاهش توانایی‌هایی که در سطح توانایی‌های جسمانی و عقلانی اتفاق می‌افتد. دوره بازنشستگی دو بعد دارد، ترس از پیری که افراد فکر میکنند بی هویت شده اند و یا کارآیی و سودمندی شان را از دست داده اند و فرصت که برای رسیدن به امیال و آرزو‌های باقیمانده شان افراد اهداف جدیدی را برای خود تعریف میکنند.

زنان در دوران بازنشستگی در قیاس با مردان به دلیل مسئولیت‌های خانه داری واکنش مساعدتری را نشان می‌دهند و کمتر دچار معضلات و یا مشکلات این دوران می‌شوند.