"اگر امامت يکى از اصول دين است، پس اهميت آن از توحيد، نبوت، عدل و معاد کمتر نيست، پس چرا آشکارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟" به گزارش ايسنا به نقل از شيعه‌ آن لاين، یکی از اصلی‌ترین شبهاتی که مخالفان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام به مذهب تشیع وارد می‌کنند، ذکر نشدن نام مبارک أمیرالمؤمنین، حضرت علی علیه‌السلام در قرآن کریم است. اکنون با توجه به این که در ايام شهادت مولای متقیان، علی علیه‌السلام هستیم، با هدف بررسی علت بیان نشدن نام مبارک ایشان در قرآن کریم، خبرنگار ما در قم پرسشی از حضرت آیت‌الله سید «صادق روحانی» در این باره مطرح کرد. متن کامل این پرسش و پاسخ به شرح ذیل است: پرسش: اگر امامت يکى از اصول دين است، پس اهميت آن از توحيد و نبوت و عدل و معاد کمتر نيست، پس چرا آشکارا وجوب آن در قرآن مطرح نشده است؟ پاسخ: باسمه جلت اسمائه. حديث غدير که شيعيان با آن امامت را اثبات مى‌کنند از نظر شيعه و سنى، مسلم و قطعي است؛ زيرا هم از طرف شيعه و هم سنى به تواتر نقل شده است. اين حديث آشکارا بيان داشته که پيامبر صلى الله عليه و آله على عليه السلام را به امر الهى به جانشينى خود منصوب نمود. در عين حال، خداوند متعال در اين باره تأکيد نموده و تعهد کرده تا جان پيامبر صلى الله عليه و آله در امان باشد و در اثر اعتراض مردم به انجام اين کار گزندى به او نرسد. ايرادى که بر جانشينى حضرت على عليه‌السلام وارد کردند اين بود که چرا آشکارا نام على عليه‌السلام در قرآن نيامده؟ ولى روشن شده که اگر نام مبارک حضرت على عليه‌السلام و امامان ديگر که از فرزندان او هستند در قرآن مى‌آمد، قرآن تحريف مى‌شد و اين است راز عدم ذکر نام على عليه‌السلام و ائمه عليهم السلام در قرآن است؛ علاوه بر اين نقل صحيحى از "ابى بصير" است که گفت: «از امام صادق عليه‌السلام پرسيدم مردم مى‌گويند براى چه نام على و اهل بيتش در قرآن نيامده است؟ امام صادق عليه السلام فرمودند«به ايشان بگوييد حکم نماز بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شد و خداوند تعداد رکعات که سه يا چهار باشد را معين نکرد و اين رسول خدا صلى الله عليه و آله بود که نماز را چنين تفسير کرد». (1) از اين روايت روشن مى‌شود که تمامى روايت‌هايى که بر ذکر نام ائمه عليهم‌السلام در قرآن دلالت مى‌کند منظورشان تفسير و تبيين و يا بيان شأن نزول و تأويل است بدون آنکه خداوند، ابلاغ صريح اين مسأله را امر کرده باشد.