پدران پیرتر به دلیل افزایش احتمال جهش ژنی فرزندانی با جذابیت کم‌تر خواهند داشت. پیش از این مشخص شده بود که این فرزندان با احتمال بیشتری به بیماری‌هایی نظیر اوتیسم، اختلال دو قطبی، ضریب هوشی اندک و اسکیزوفرنی مبتلا می‌شوند؛ اما حالا محققان به این نتیجه رسیده‌اند که اثر ژن‌های جهش یافته بسیار زیادتر از چیزی است که تا پیش از این تصور می‌شد و حتی روی ظاهر افراد نیز تاثیر خواهد گذاشت.
مارتین فیدر، دانشیار انسان شناسی دانشگاه وین می‌گوید: «ما دریافتیم که اثر منفی معنی‌داری بین سن پدر و جذابیت صورت افراد وجود دارد. این اثر بسیار مشهود است. شخصی که از پدر 22 ساله به دنیا آمده، 5 تا 10 درصد جذاب‌تر از فرزند پدران 40 ساله است و این تفاوت با فاصله سنی افزایش می‌یابد». محققان از داوطلبان خواستند تا جذابیت بیشتر از 8 هزار مرد و زن را اندازه‌گیری کنند. بررسی نتایج این اندازه‏‌گیری نشان داد افراد دارای پدران پیرتر جذابیت کمتری دارند تا فرزندان پدران جوان‌تر. البته پژوهشگران در این تحقیق، سن مادران را بررسی نکردند و برای این کار، دلیل محکمی داشتند.
زنان با همه تخمک‌هایشان به دنیا می‌آیند، اما اسپرم مردان به طور پیوسته بازتولید می شود. هر بار که اسپرم تکثیر می‌شود، احتمال جهشی در دی‌.ان‌.ای وجود خواهد داشت و هرچه که سن مردان افزایش یابد، در معرض مقدار بیشتری از مواد سمی و سرطان‌زای محیطی قرار می‌گیرند که همین امر مواد منجر به افزایش جهش دی‌.ان‌.ای در اسپرم می‌شود.

مطالعات ژنتیک مولکولی نشان می‌دهد که اسپرم مردان پیرتر جهش‌های بسیار بیشتری نسبت به مردان جوان‌تر دارد. از 40 سال گذشته به این سو، سن باروری در انگلستان به طور مدوام هم در مردان و هم زنان افزایش یافته است. طبق آمار متوسط سن زایمان زنان یک هفته کمتر از سی امین سال تولد آنها است در حالی که سن اولین زایمان نیز بالا رفته و به بالاتر از 28 سال رسیده است. متوسط سن پدران حالا بالاتر از 32 سال و 6 ماه است و این درحالی است که بسیاری از مردان هنوز در دهه 50 و 60 عمر خود بچه دار می‌شوند.

به گفته دکتر فیدر، این یافته‌ها به این معنی نیست که هر بچه که با یک پدر پیر به دنیا می‌اید زشت خواهد بود، واقعیت این است که ظاهر کودکان به مقدار زیادی به این بستگی دارد که در وهله اول پدر و مادر چه قیافه‌ای دارند.
لی اسمیت، استاد دانشگاه ادینبورگ می‌گوید که فرزندان پدران پیرتر اغلب عمر طولانی‌تری دارند، زیرا تلومرهای طولانی‌تری در سلول‏‎های آنها وجود دارد دارند. تلومر به کلاهک‌های محافظ در انتهای کروموزوم‌ها گفته می‌شود که از تخریب جلوگیری می‌کنند.
او می‌گوید: «تلومرهای طولانی‌تر با زندگی طولانی‌تر گره خورده‌اند، بنابراین آنها می‌توانند به رغم جهش‌های ژنی، منجر به زندگی طولانی‌تر شوند»./ خبرآنلاين