نانوذره‌اي پليمري به‌منظور استفاده در سيال و سيمان حفاري و نيز به‌كارگيري در ازدياد برداشت نفت به‌همت پژوهشگران پژوهشگاه صنعت نفت سنتز شد
به گزارش  فارس، مهدي عبداللهي، عضو هيئت علمي پژوهشكده‌ي علوم و تكنولوژي پليمر پژوهشگاه صنعت نفت گفت: كارايي پلي اكريل‌آميد و كوپليمرهاي بر پايه‌ اكريل‌آميد در صنايع مختلف نفتي از جمله سيال و سيمان حفاري، ازدياد برداشت نفت و غيره كاملاً شناخته شده است و ده‌ها سال است كه از اين مواد پليمري به‌عنوان افزودني در فرمولاسيون سيال حفاري پايه‌ي آبي به‌عنوان كنترل خواص رئولوژي، كنترل‌كننده هرزروي سيال و نيز به‌عنوان پايدار كننده‌ي شيل‌هاي حساس به آب استفاده مي‌شود. وي در اين پژوهش به سنتز نانوذرات پلي‌اكريل آميد و كوپليمرهاي بر پايه‌ي اكريل‌آميد با جرم مولكولي بالا (حداقل يك ميليون گرم بر مول) با قابليت استفاده در سيال و سيمان حفاري با كارايي بالا و نيز به‌عنوان ژل پليمر در ازدياد برداشت نفت پرداخته ‌است. عبداللهي با به‌كارگيري روش پليمريزاسيون امولسيوني معكوس در حضور مخلوطي از دو نوع ماده فعال سطحي غيريوني به نام‌هاي Tween 85 و Span 80، موفق به سنتز نانوذرات پلي‌اكريل آميد با پايداري خوب و جرم مولكولي بالا شده‌ است. وي اظهار داشت: در اين پژوهش، لاتكس‌ها و نانوذرات پليمري بر پايه‌ي اكريل‌آميد با جرم مولكولي بالاتر از يك ميليون گرم بر مول، اندازه‌ ذرات كمتر از 200 نانومتر و با توزيع اندازه‌ ذرات در محدوده‌ 50 تا 400 نانومتر به‌دست آمدند. عبداللهي افزود: تأثير عوامل مختلفي همچون نوع همزن و سرعت آن، دما، نوع و غلظت آغازگر، غلظت امولسيفاير و توازن آب‌دوستي- چربي‌دوستي امولسيفاير بر مشخصه‌هايي مانند جرم مولكولي، اندازه ذرات، توزيع انداز‌ه ذرات و سينتيك واكنش پليمريزاسيون مورد مطالعه قرار گرفت و بالاترين جرم مولكولي (حدود 8 ميليون گرم بر مول) زماني به‌ دست آمد كه از آغازگر آزو بيس (ايزوبوتيرونيتريل) در دستورالعمل پليمريزاسيون استفاده شد. محقق پژوهش سنتز اين ذرات با جرم مولكولي بالا و اندازه ذرات كنترل شده در محدوده‌ي نانو تا ميكرو بسته به كاربرد مورد نظر را از مزاياي اين پژوهش عنوان كرد. وي با اشاره به تجاري شدن اين محصول در 3 سال آينده گفت:«مركز پژوهش و فناوري شركت ملي نفت ايران و مناطق نفت‌خيز متقاضي اين پروژه است.» جزئيات اين پژوهش كه با همكاري محمد براري انجام شده ‌است، در مجله‌ Iranian Polymer Journal (جلد 20، صفحات 76-65، سال 2011) منتشر شده‌است.