لوری گاتلیب، نویسنده کتاب «بهتر است با یک نفر حرف بزنی»، درمانگری ساکن ‏شهر لس‌آنجلس است که به افشای زندگی و روابط انسان‌ها می‌پردازد. او یکی از نویسندگان این اثر پرفروش ‏به انتخاب نیویورک تایمز است و ستون‌نویسی شناخته شده در سطح ملی. کتاب، ما را به پشت صحنه دنیای ‏درمانگران می‌برد، جایی که او و بیمارانش به دنبال جواب سوال‌هایشان می‎گردند. «بهتر است با یک نفر ‏حرف بزنی» روایتگر بحرانی است که در زندگی لوری گاتلیب پیش می‌آید و دنیایش را زیرورو می‌کند. از ‏دیگر شخصیت‌های کتاب، وِندِل‎ ‎است؛ درمانگری عجیب و غریب که لوری اغلب برای مشاوره به مطب او ‏مراجعه می‌‏‎کند. وندل با کله‎ای طاس، پیراهن پشمی و شلوار خاکی رنگش انگار ذاتاً برای این کار آفریده شده ‏است. ‏

رفته‌رفته گاتلیب دالان‌های پرپیچ و خم ِزندگی بیمارانش را واکاوی می‎کند؛ بیمارانی نظیر یک تولیدکننده ‏خودشیفته‌هالیوود، خانمی مسن که تهدید می‎کند اگر تا جشن تولدش وضع بهتر نشود خودکشی خواهد ‏کرد و دختر جوانی که مدام با آدم‌های اشتباهی قرار آشنایی می‎گذارد. گاتلیب متوجه می‌شود مشکلاتی که ‏بیمارانش با آن دست به گریبان هستند، فرقی با مشکلات خودش ندارد. گاتلیب با طنزی مثال‎زدنی از ما ‏دعوت می‎کند تا وارد دنیای او به‌عنوان درمانگر و بیمار شویم و به واکاوی حقایق و دروغ‌هایی بپردازیم که ‏در فراز و فرود میان عشق و تمایل، معنا و مرگ، گناه و رستگاری، ترس و شجاعت، امید و تغییر به خود ‏می‌گوییم. آنچه در ادامه می‌خوانید گفت‌وگویی است با لوری گاتلیب درباره کتاب «بهتر است با یک نفر حرف ‏بزنی»، روابط او و کاراکترهای کتاب.‏

«بهتر است با یک نفر حرف بزنی» انواع روابط، روابط والدین، روابط عاشقانه و ‏دوستانه را در بر می‌گیرد.  رابطه‌ای وجود دارد که موقع نوشتن کتاب کشف کرده باشید و ‏شما را شگفت‌زده کرده باشد؟

بله، در این کتاب در مورد زن جوانی می‌نویسم که وقتی از ماه عسل برمی‌گردد، متوجه می‌شود آنچه فکر ‏می‌کرده نشانه بارداری است،درواقع از علایم سرطان بوده. گرچه رابطه ما یکی از عمیق‌ترین رابطه‌های من ‏با بیمارانم بود، رابطه‌ای که مرا به تعجب واداشت، رابطه او با همسرش بود. او و همسرش در مورد سخت‌ترین مسائل به شدت بحث می‌کردند. آنها در جمع حرف می‌زدند اما در پایان، یکی به زندگی خودش ‏برمی‌گشت و دیگری نمی‌توانست. همچنین درباره انواع چیزهایی که همه زوج‌ها تجربه می‌کنند اعم از ‏حسادت، عصبانیت، خودخواهی، جاه‌طلبی‌های رقابتی، ضرر و اندوه، صادقانه صحبت می‌کردند. رابطه دوستانه ‏آنها بسیار عمیق بود. لازم نیست یک بیماری کشنده فضایی برای زوجین به وجود بیاورد تا صادق باشند و ‏دریابند که حتی در تاریکی هم شادی وجود دارد و صمیمیت و عشق حرف اول را می‌زند.‏

در این کتاب پیچیدگی‌های روابط درمانی یک به یک مورد بحث قرار گرفته است. چطور ‏این تغییر انرژی پویا میان درمانگر و زوج در اتاق درمان رخ می‌دهد؟
سوال مهمی است، زیرا وقتی افراد برای درمان می‌آیند، فقط به داستانی که تعریف می‌کنند گوش نمی‌دهم، ‏بلکه به انعطاف‌پذیری آنها در داستان‌شان هم توجه می‌کنم. آیا قهرمان داستان درحال پیشروی است یا ‏بیهوده دور خودش می‌چرخد؟ همه ما تمایل داریم داستان را به روشی خاص بگوییم؛ همان روشی که ‏می‌بینیم. اما همه ما نقاط کوری داریم. بنابراین وظیفه من به‌عنوان درمانگر این است که آینه‌ای در اختیار ‏مردم قرار دهم تا بتوانند خودشان را واضح‌تر ببینند. با زوج‌ها که هستم فقط یک نسخه از داستان را ‏نمی‌شنوم. حرف دو نفر را گوش می‌دهم. داشتن بیش از یک راوی، به افراد این امکان را می‌دهد که چیزی ‏درباره خودشان و همسران‌شان هرچه سریع‌تر بیاموزند.‏

‌ به‌زودی یک اقتباس تلویزیونی از «بهتر است با یک نفر حرف بزنی» به صفوف ‏برنامه‌هایی می‌پیوندد که نگاهی اجمالی به جلسات درمانی می‌اندازند. نظرتان در مورد ‏عملکرد درست و غلط برنامه‌های درمانیِ دیگر در تلویزیون چیست؟
دو تم اصلی در این کتاب وجود دارد. یکی اینکه ما در ارتباطِ با دیگران رشد می‌کنیم. دیگر اینکه ما ‏بیشتر از اینکه با هم متفاوت باشیم، یکسان هستیم. فکر می‌کنم آوردن خوانندگان به اتاق درمانم، جایی که ‏بیماران می‌توانند مرا بشناسند و همچنین در جلسات درمانی خود، جایی که در آن بیمار هستم، بشریت ‏مشترک ما را نشان می‌دهد و به افراد کمک می‌کند انزوای کمتری داشته باشند. هیچ‌کس ایمن از جنگ و ‏دعوا نیست - اهمیتی ندارد زندگی‌اش از بیرون چطور به نظر می‌رسد - در درون، همه ما یک چیز را ‏می‌خواهیم. می‌خواهیم دوست داشته باشیم و دوست‌مان داشته باشند اما اغلب در انجام آن مشکل داریم.‏

می‌خواهم نسخه تلویزیونی این کتاب درباره شخصی باشد که اتفاقاً درمانگر می‌شود؛ برخلاف متخصصی که ‏آن بالا نشسته و فقط حرف می‌زند. به‌عنوان درمانگر، بزرگ‌ترین ابزار در دست من، انسان بودنِ من است. ‏می‌خواهم این برنامه، انسان بودنِ مشترک ما را برجسته کند چون این امر به درمان سرعت می‌دهد و باعث ‏می‌شود مردم نسبت به یکدیگر دلسوزتر باشند.‏

 بیماران با درمانگر خود احساس صمیمیت می‌کنند و این مسأله می‌تواند حسادت ‏همسران‌شان را برانگیزد. چطور فرد می‌تواند مشکلات زندگی‌اش را مطرح کند؟ آیا همه ‏چیز باید به اشتراک گذاشته شود؟
بین حریم خصوصی و رازداری، تفاوت وجود دارد. کارل یونگ، اسرار را «سم روانی» خواند چون اسرار ‏می‌تواند بسیار آزاردهنده باشد. اما همه ما به حریم خصوصی احتیاج داریم. فقط به این دلیل که ازدواج ‏کرده‌اید به معنای این نیست که همه فکر، احساس یا جزئیات روز خود را با یکدیگر در میان بگذارید. درمان ‏می‌تواند جایی باشد که یک شریک زندگی بتواند روی موضوعی فردی کار کند و هرچه بهبود یابد، روابط بهتر ‏می‌شود. این دو رابطه - یکی با درمانگر و دیگری با شریک زندگی شما - در رقابت نیستند. هر دو بسیار ‏نزدیک هستند، اما به نحوی متفاوت.‏


توصیه شما برای کسی که درباره مراجعه به درمانگر شک دارد، چیست؟ بزرگ‌ترین ‏مانع آن را چه می‌دانید؟
ما بیشتر برای سلامت جسم خود وقت می‌گذاریم و برای سلامت عاطفی خود ارزشی قایل نیستیم. اگر ‏احساس کنید چیزی از بدن شما دارد از کار می‌افتد، قبل از این اتفاق سریع به پزشک مراجعه می‌کنید؛ مثلاً ‏ایست قلبی. اما اگر حس کنید چیزی از نظر عاطفی یا در رابطه شما دارد از کار می‌افتد، چه می‌کنید؟ مردم ‏تمایل به نادیده گرفتن آن دارند. سعی می‌کنند وانمود کنند احساساتی در کار نیست. در حقیقت، هرچه بیشتر ‏سعی کنید آنها را سرکوب کنید، بیشتر می‌شوند و آنچه ممکن است اتفاق بیفتد این است که قبل از تماس با ‏درمانگر، ایست قلبی اتفاق بیفتد. ما می‌توانیم با صریح‌تر صحبت کردن درباره درمان، همان‌طور که آزادانه ‏درباره مراجعه به متخصص عمل جراحی صحبت می‌کنیم، تفکر عموم را تغییر دهیم. درباره زوجین این تصور ‏غلط وجود دارد که اگر آنها به درمانگر مراجعه کنند یعنی در آستانه طلاق قرار دارند. اما زوج‌هایی که برای ‏درمان می‌آیند نشانه قدرت یا اعتماد به نفس در رابطه آنها است، اینکه رابطه آنها برایشان مهم است.

همیشه ‏به افرادی که از درمان بهره‌مند می‌شوند می‌گویم:   «شما فقط یک بار زندگی می‌کنید و نمی‌دانید چقدر طول ‏خواهد کشید. پس منتظر چی هستید؟»‏
‏* برگرفته از نشریه گاتمن


بخشی از کتاب ‏
درباره جدایی‌ام نوشتم، درباره درمانگرم، فناپذیری‌ام، ترس‌مان از قبول مسئولیت زندگی‌مان و نیازمان به ‏این کار برای شفا یافتن. دراین‌باره نوشتم که اهمیتی ندارد شرایط بیرونی‌مان چه باشد، ما حق انتخاب داریم ‏که چطور زندگی کنیم و صرف نظر از اینکه چه اتفاقی افتاده، چه چیزی را از دست داده‌ایم، یا چقدر پیر ‏شده‌ایم، به قول ریتا «تا موقعش نرسه تموم نمی‌شه». دراین‌باره نوشتم که چطور گاهی کلید زندگی بهتر را ‏داریم، اما نیاز داریم یک نفر نشان‌مان بدهد این کلید کوفتی را کجا گذاشته‌ایم!‏‎


مشخصات تکمیلی : (سرگذشت روان درمانگران)
نویسنده: بن هوبارد