جدای از دلایل فوت این دانش آموز 11 ساله، مساله مهم این است که اصلا چرا کودکی در این سن و سال که باید تمام فکر و ذکرش، بازی و شادی باشد، به مرحله ای از یاس و سرخوردگی برسد که حاضر شود خودش از بین ببرد؟

دکتر مریم گرامیان، روانشناس تاکید می کند: «موارد خودکشی کودکان به دلیل هیجان یا کنجکاوی، بسیار نادر است. اغلب موارد خودکشی کودکان به دلیل فقر شدید خانواده، خشونت زیاد در کانون خانواده، اعتیاد والدین، ازدواج اجباری کودک و زندگی در فضای بسیار متشنج و پراضطراب است. در این خانواده ها کودک به نقطه ای می رسد که حتی ساده ترین آرزوهایش هم محقق نمی شود. او مدام خودش را با هم سن و سال هایش مقایسه می کند و می بیند که نمی تواند مثل آنها باشد. احساس می کند هیچ کسی او را دوست ندارد و وجودش برای کسی هم مهم نیست. این احساس تنهایی عمیق و دیده نشدن، گاهی فراتر از ظرفیت روانی کودک می شود. در چنین شرایطی با حذف فیزیکی خودش، انگار دیگر نمی خواهد این احساسات تلخ هرروزه را تکرار کند.»

او خاطرنشان می کند: «اغلب موارد خودکشی کودکان با برنامه ریزی قبلی اتفاق نمی افتد. یعنی اینطور نیست که مثل بزرگسالان، چندین ماه یا حتی چندین سال به خودکشی فکر کنند و حتی به دنبال کشف راه های کم دردتر برای خودکشی باشند. این سناریو معمولا متعلق به بزرگسالان است، اما اغلب انواع خودکشی در کودکان کاملا لحظه ای و با وقوع یک اتفاق تلخ یا یک دعوا اتفاق می افتد. مثلا فرض کنید کودکی که هر روزش با سرخوردگی می گذرد، دعوا یا کتک خوردن چنین کودکی مثل کبریتی است که در انبار باروت بیفتد. در آن شرایط کودک به شدت احساساتی می شود و در همان اوج احساسات، امکان دارد که تصمیم بگیرد خودش را خلاص کند.»

گرامیان یادآور می شود: «معمولا کودکان از طریق فیلم، رسانه یا صحبت با هم سن و سال‌هایشان، نحوه انجام خودکشی را یاد می گیرند. متاسفانه برخلاف بزرگسالان، اقدام به خودکشی در کودکان با درصد خطای کمتری همراه است. یعنی مثلا گاهی یک فرد بزرگسال صرفا برای جلب توجه اطرافیان، اقدام به خودکشی می کند، اما به طور مثال فقط به میزانی قرص مصرف می کند که در نهایت زنده بماند، اما اغلب کودکانی که به سمت خودکشی می روند، چنین حساب و کتاب هایی انجام نمی دهند.»


نشانه‌های میل به خودکشی در کودکان
کارشناسان معتقدند که با دیدن برخی علایم و نشانه ها می توان تشخیص داد که چه کودکی مستعد اقدام به خودکشی است. 

دکتر فریبا خان احمدی، مشاور خانواده به برخی از همین نشانه ها اشاره می کند و می گوید: «اگر کودکی در یک بازه زمانی طولانی، عادت های غذایی اش عوض شود، خلق و خویش تغییر کند، گوشه گیر شود، بازی های محبوبش را انجام ندهد و به یکباره از جمع گریزان شود، اینها می تواند نشانه هایی از مستعد بودن کودک به خودکشی باشد. البته این حرف به این معنی نیست که هر کودکی که این علایم را داشت، مشکوک به اقدام به خودکشی است، بلکه منظور این است که اگر کودکی در بستر یک خانواده با آسیب اجتماعی شدید زندگی می کند و این علایم هم در او بروز پیدا کند، آن وقت چنین کودکی می تواند مستعد به انجام خودکشی باشد.»

او تاکید می کند: «از دیگر علایم هم این است که یک کودک در بستر یک خانواده فقیر یا پر از آسیب های اجتماعی دیگر، به یکباره وسایلی که همیشه برایش بسیار ارزشمند بودند، به دیگران می بخشد. همچنین در کودکی که قبلا اقدام به خودکشی ناموفق داشته، احتمال اقدام دوباره برای خودکشی بسیار بالاتر از سایر کودکان است. همچنین اگر کودکی با زبان جدی یا حتی با زبان شوخی از خودکشی اش صحبت کرد، نباید این حرف های به ظاهر کودکانه را نادیده گرفت. گاهی همین حرف ها یک پیش آگاهی جدی از خودکشی است.»

شکی نیست که ارائه خدمات روان درمانی به کودکانی که مشکوک به انجام خودکشی هستند، می تواند شرایط روانی آنها را بهبود ببخشد، اما واقعیت این است که تا وقتی عوامل اجتماعی خودکشی کودکان، یعنی فقر، اعتیاد والدین و خشونت در خانواده مهار نشود و نهادهای اجتماعی برای کمک به این کودکان و این خانواده ها پیشقدم نشوند، روان درمانی برای این کودکان صرفا یک مسکن زودگذر خواهد بود.