لحظه هایمان را می گذرانیم، ولی شاید به تلخی و عدم آگاهی. بسیاری از ما اینگونه ایم. اینکه در لحظه زندگی نمی کنیم. دائم درگیر گذشته ایم و یا آن قدر به فردا فکر می کنیم که قدر لحظات زندگی مان را نمی دانیم.

ما باید زندگی کنیم. زندگی نعمت بیکرانی است که باید قدر آن را بدانیم. باید دلمان برای خودمان تنگ شود برای لحظاتی که به راحتی آب خوردن آن ها را از دست می دهیم.

امروز خیلی زیباست باید آن را زندگی کنیم. هرچند کوتاه و هرچند سخت. باید آن را زندگی کنیم حتی با کرونا. حتی با سختی های معاش. ما همین امروز را داریم.

ما حق داریم که کم بیاوریم. حق داریم که ناراحت شویم. باید به خاطر داشته باشیم که بنا نیست ما همه مشکلات و دغدغه ها را حل کنیم.

حق داریم پُر از بغض و ناراحتی باشیم. این ها بخشی از احساسات هر یک از ما انسان ها است. ما؛ هر یک از ما رفیق خودمان هستیم.

بیاییم خودمان را در آغوش بگیریم. خودمان را دوست داشته باشیم و از تجربه غم ها و ناامیدی ها نهراسیم.

می توانیم به این باور برسیم که اگر خودم خودم را درک کنم و برای بدحالی هایم جایی باز کنم دنیا جای بهتری برای زندگی می شود.


*فاطمه دانایی
کارشناس ارشد روانشناسی بالینی