مدیر عامل جمعیت مردم نهاد سلوی در محله حصه اصفهان اظهار کرد: مشکل اصلی این کودکان خود ما هستیم که تولید شان می کنیم و با ناآگاهی و عدم اطلاعات کافی اقدام به کمک خواهیم کرد در حالیکه با آن کودکان بیگانه هستیم.

وی با بیان اینکه ما سالهایی از عمر خود را به مسافرت به نقاط مختلف ایران بیان کرد: ما 10 سال از وقت خود را صرف مسافرت به نقاط مختلف کشور کردیم از تهران تا سیستان و بلوچستان، کرمانشاه و دیدیم هر شهری معضلات و مشکلات خودش را داشت.

مدیر عامل سلوی افزود: تمام  افراد خلاف کار  دولتها کودکان خیابان گردی هستند که به مرحله ای خواهند  رسید که  خود را با کارهای بد و خلاف نشان خواهند داد و این اتفاقات در آینده ای نه چندان دور از معظلات جامعه خواهد شد.

یوسفی تصریح کرد: وجود خفاش شب در تهران باعث ایجاد رعب وحشت زیادی  شده بود در  مصاحبه ای که با او شد دلیل این قتلها و سلاخیهای وحشیانه را مقارن با زمانی دانست که مانند توپ فوتبال از اطرافیان مورد تجاوز قرار می گرفت به گونه ای که هیچگاه فراموشش نشده است پس این دیده نشدنها، یعنی انجام شدن اتفاقات بد و جبران ناپذیری که نتیجه ای به غیر از ترس و تردید نخواهد داشت.

 وی افزود: همه ما مردم جامعه کودکان را دوست داریم و تشویق شان خواهیم کرد ولی کودکان کار را نه می بینیم و نه از حضورشان اطلاع داریم.

یوسفی  اشاره به اینکه این دیده نشدنها یعنی بزرگترین خطر برای فرداهایی  که این کودک کار شناخته شوند با کارهای بد مثل بریدن رگ گردن در جامعه به آن افتخار کنند. این درد جامعه خواهد بود یعنی مرگ باورها و اعتقادتمان.

لیلی محمدی روانشناس بالینی در اصفهان هم گفت: از بین رفتن باورها و  اعتقادات، و خراب شدن کاخ آرزوی زندگیها، سوختن خانواده ای در آتش حسرت تردید و شک همه کلمات ناخوشایندی هستند که اگر برای یک لحظه به این معظل بدون سانسور و حذف شدن نگاه کنیم آن وقت نگران فرداهای زندگیهایمان خواهیم بود حتی نگران از بیرون رفتن، برگشتن و در خیابان قدم زدن.

وی با بیان اینکه با  ترس و عذاب زندگی کردن بیان کرد: این کلمات ذهن را درگیر می کند و ذهن این  ناراحتیها را به عقب خواهد انداخت تا آرامش افراد محیا شود یعنی  عقل همه چیز را خوب نشان خواهد داد.

روان شناس بالینی افزود: صبحها که از منزل خارج می شوید عده ای را  در سطل های زباله خواهید دید  که با دست و پا زدن سعی در بیرون آوردن لقمه ای نانی دارند تا شکمهای گرسنه را سیر کنند.  این دردی است که درمان دارد ولی حاضر به درمان آن نیستیم . درمانی که شامل تک تک افراد جامعه خواهد شد تا مسئولانی که جزئی از این جامعه هستند.

لیلی محمدی تصریح کرد: ما شاهد آدمهایی هستیم که فقط می آیند و می روند و  هیچگاه به معظلات فکر نخواهیم کرد و این بی فکری را در چند سال دیگر خواهیم دید.

وی افزود: زمانی که در گوشه و کنار کوچه ها کودکی گریه می کند. چون می خواهد بگوید از تاریکی می ترسد و  سالهای بعد، چون بزرگ شده است نه تنها نمیترسد بلکه از ترس کودکیش بعنوان ترس جامعه استفاده خواهد کرد و شکارچی خواهد شد.

این روان شناس بالینی گفت: شکارچی فردی را شکار می کند حرمت او را  می شکند و صدای فریاد شکار همان صداهای ضجه و خواهش های دوران کودکی شکارچی است پس احساس پشیمانی نخواهد کرد. متاسفانه باید از آینده این کودکان ترسید از آینده ای که هنوز نرسیده. هر کدام از ما آینده خود را روشن و پر نور خواهیم دید بدون اینکه بدانیم در گوشه و کنار همین شهر صدای ضجه کودکان کار که با صدای حیوانات در آمیخته شده و در کوچه رها شده . گویی جغد شومی است که ناله می کند و ترس را هزاران بار نجوا می کند.ولی افسوس که کسی به فکر آنها نبوده است.