وی بیان کرد: برخی بر این باور هستند که یک فرزند کفایت می کند، چرا که می توانند زندگی با کیفیت تری را برای فرزند خود فراهم کنند و تحصیل خوب و آموزش های لازم را برای او داشته باشند تا بچه شان دچار فقر قابلیتی نشود، اما وقتی در بزرگسالی، بین بچه های تک فرزند و بچه هایی که از خانواده های چند فرزند هستند، مقایسه می کنیم، می بینیم که بچه های تک فرزند، شادی  و سرمایه اجتماعی کمتری دارند، چرا که خواهر و برادر سرمایه اجتماعی هستند.

 

این جامعه شناس تصریح کرد: داشتن خواهر و برادر باعث می شود که فرد در مواقع اضطرار بتواند از آن ها کمک و حمایت بگیرد، چراکه آن ها همدیگر را حمایت می کنند. این در حالی است که بچه های تک فرزند در زمان کهولت پدر و مادر واقعا گرفتار می شوند به این دلیل که مجبور هستند یا هزینه پرستار را پرداخت کنند و یا اینکه از کار و درآمد خودشان بزنند تا بتوانند از پدر و مادرشان که دچار کهولت سن هستند و مشکلاتی دارند حمایت کنند، اما خانواده هایی که دارای چند فرزند هستند به راحتی مسئولیت والدین را هم بین خود تقسیم می کنند.

 

آهنگر گفت: توجه داشته باشید ما در کشوری زندگی می کنیم که مسئولیت افراد به دوش خانواده است. یعنی از روزی که بچه به دنیا می آید تا کهولت سن و پیری و فوت او، همه هزینه هایش به عهده پدر و مادر است و خانواده برای او هزینه می کنند تا بتواند تحصیل کند و خانواده برای او شغل و مسکن ایجاد می کند و حتی هزینه درمان او هم با خانواده است و تمام مسئولیت اجتماعی یک بچه برعهده خانواده است و حالا تصور کنید در خانواده ای، فقط یک بچه وجود داشته باشد که این بچه، وقتی پدر و مادرش به سن کهولت می رسند دچار معضلات فراوانی می شود و خودش هم در سن بزرگسالی، به دلیل تنهایی هایش و عدم حمایت ها و همکاری ها دچار مسائل زیادی می شود.

 

وی ادامه داد: مسئله دیگری که در این خصوص وجود دارد، این است که کشور ما دچار پیری سن شده است و به این ترتیب، با وجود تک فرزندی، برای نیروی کار و ... با مشکلاتی روبرو می شود و اگر این قدر زیاد و وسواس گونه به کیفیت زندگی تک فرزندها توجه کنیم و به فکر بچه دیگری نباشیم، اصلا نیروی کاری وجود نخواهد داشت و چرخه اقتصاد کشور هم به گردش نخواهد آمد.