به گزارش فیز، گروه کوچکی از محققان دانشگاه لیدن هلند و دانشگاه بیرمنگام انگلستان دریافته‌اند که وقتی دو نفر جذب و یا علاقه‌مند به یکدیگر می‌شوند، ضربان قلب آنان هماهنگ می‌شود و کف دست‌هایشان با هم عرق می‌کند.
 

شواهد غیررسمی و تحقیقات قبلی حاکی از آن است که رفتار معلوم می‌کند که آیا دو نفر در اولین ملاقات به یکدیگر جذب و یا علاقه‌مند می‌شوند یا خیر. اعتقاد بر این است که برخی از رفتارها نشانه‌های مطمئنی هستند. این رفتارها شامل لبخند زدن، تقلید رفتار و خندیدن است. متاسفانه، چنین رفتارهایی در شرایطی که در یک محیط علمی مورد آزمایش قرار گیرند، به خوبی پایا نبوده‌اند. در این تحقیق جدید، محققان رویکرد جدیدی یعنی اندازه‌گیری عملکردهای غیرقابل کنترل بدن مانند ضربان قلب و عرق کف دست را بررسی کردند.
این آزمایش‌ها شامل برپایی کابین‌هایی بود که سوله‌های کوچک محصور شده با یک میز و دو صندلی در داخل آن بود. در وسط میز، محققان یک جداکننده برای کنترل زمانی که داوطلبان می‌توانند یکدیگر را ببینند، قرار دادند. آنان همچنین کابین‌ها را با سخت‌افزاری برای سنجش حرکت چشم، ضربان قلب و تعریق کف دست تجهیز کردند. در نهایت، محققان کابین‌ها را در رویدادهای عمومی مانند کنسرت‌ها برپا کردند و از افراد دعوت کردند تا در تحقیق آنان شرکت کنند.

در مجموع، ۱۴۲ داوطلب در این تحقیق شرکت کردند که هر کدام به‌صورت جداگانه برای ورود به کابین دعوت شدند تا فردی که طرف مقابل میز قرار گرفته است را مشاهده نکنند. محققان سپس پارتیشن را به مدت سه ثانیه برداشتند و پس از آن از آنان خواسته شد تا میزان جذب خود در برابر طرف مقابل را ارزیابی کنند. بعد از آن، دوباره پارتیشن برداشته شد و از دو نفر (از جنس مخالف) دعوت شد تا دو دقیقه با یکدیگر صحبت کنند. سپس مانع دوباره بسته شد و یک بار دیگر از داوطلبان خواسته شد تا میزان علاقه و جذب شدن به طرف مقابل را  ارزیابی کنند.

در مرحله بعد، مانع برداشته و از دو نفر خواسته شد که در آنجا بنشینند و به مدت دو دقیقه بدون صحبت به یکدیگر نگاه کنند و بعد یک بار دیگر پارتیشن در جای خود قرار گرفت و از داوطلبان خواسته شد تا جاذبه خود به طرف مقابل را ارزیابی کنند؛ این بار از آنان پرسیده شد که آیا می‌خواهند دوباره فرد مقابل را ببینند یا خیر.

محققان دریافتند که نمرات جاذبه‌ای که داوطلبان پس از اولین نگاه سریع به یکدیگر داشتند، پایدار نبود. سرنخ‌های رفتاری آنان نیز همینطور ادامه نداشت. آنان دریافتند آنچه تفاوت ایجاد می‌کند، ضربان قلب داوطلبان است. کسانی که در واقع جذب یکدیگر شده بودند حتی با افزایش و کاهش ضربان قلبشان در طول آزمایش، شروع به تجربه هم‌زمانی کردند. آنان همچنین درجاتی از هم‌زمانی را در میزان تعریق کف دست یافتند.

نتایج این تحقیق در مجله Nature Human Behavior منتشر شده است.