عفت آی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: نوجوانان بخش مهمی از جامعه را تشکیل می‌دهند و افرادی هستند که رنج سنی شان ۱۲ تا ۱۷ سال است که موجودات جذاب و خلاقی هستند ولی چرا ما فکر می کنیم که آنها پرخاشگر و عصبی و دعواگر هستند چون واقعا مقتضی سنی شان است و در این سن هورمون‌های رشد در اینها ترشح می‌شود که موجب پرخاشگری آنها می‌شود.

وی افزود: نکته‌ای که در مورد این طیف باید رعایت شود، هویت آنهاست؛ نوجوانانی که هویت ندارند موجودات سردرگمی هستند یعنی نمی‌دانند که چه برنامه‌ای برای آینده شان می‌خواهند؛ نمی‌دانند چه علایقی دارند و گرایش خود را نمی‌دانند؛ بنابراین ما باید نوجوانانمان را راهنمایی کنیم تا بفهمند راه رسیدن به علایقشان چیست؟.

این دکترای روانشناسی بیان کرد: بسیاری از اوقات ما خود هم نمی‌دانیم علایقمان چیست؛ مگر اینکه به موارد مختلف فکر کنیم و ببینیم که کدام کاری که انجام می‌دهیم حس بهتری به ما می‌دهد؛ حال اگر دقیقا هم ندانستیم می‌توانیم به فرضا به نوجوان پیشنهاد دهیم که لیستی تهیه کند و علایق خود را بنویسید.

 باید یه نوجوانان کمک کنیم هدفی را علامت گذاری کنند و سپس در راستای این هدف حرکت کنند چراکه بسیاری از نوجوانان مراجعه کننده افرادی هستند که می‌گویند برای آینده خود هیچ هدف و برنامه‌ای ندارند و از آنجاییکه بی هدف و بدون برنامه ریزی اوقات خود را می‌گذرانند باعث جلب توجه و نگرانی والدین می‌شود که به سبب این نگرانی مدام به او تذکر می‌هند.

حق هم با والدین است چراکه اگر نوجوانی در سنین ۱۲ تا ۱۸ سالگی که یکی از دوره‌های مهم رشد است هدف و برنامه ریزی نداشته باشد؛ تنها کاری که می‌کند وقت هدر دادن است مانند گذراندن ساعات زیادی از روز با گوشی و فضای مجازی و رد و بدل کردن حرف‌های بیهوده با دوستانش، اما وقتی هدف داشته باشد یک مقداری از وقت خود را روی اهدافش می‌گذراند.

وی با بیان اینکه البته تفریح به اندازه توصیه می‌شود اما نه بیش از اندازه، اظهار کرد: والدین اگر با تندخویی با او صحبت کنند جواب عکس می‌گیرند و زمانی می‌توانید با نوجوان خوب صحبت کنند و از آن صحبت نتیجه بگیرند که ابتدا به دریچه قلب او ورود پیدا کنند؛ ابتدا قلب او را تسخیر کنید و بعد مغز او را.

الفبای نوجوان اول قلب و بعد مغز اوست؛ اگر قلب او را بتوانید تسخیر کنید بر مغز او هم خواهید توانست غلبه کنید؛ پس ابتدا به حرف‌های آنها گوش دهید و در مواردی هم آنها را تایید کنید و پشتیبان آنها باشید و بعدا آنها را راهنمایی کنید چراکه لازم نیست که از همان ابتدا آنها را راهنمایی کنید چون در این صورت آنها اصلا حرف شما را نمی‌پذیرند و روبه روی والدین قرار می‌گیرند؛ درصورتی که باید در کنار آنها باشند و دقت کنند که اگر نوجوان روبه روی ما قرار بگیرد از ما جلو می‌زند و در تعاملات از آنجاییکه پرانرژی تر و پرخاشگرتر بوده و از لحاظ فیزیولوژی قوی تر است بر ما فایق می‌آید.

 والدین نباید با آنها وارد جنگ و نزاع شوند بلکه او را در کنار خود بیاوریم و قلب او را تسخیر کنیم و کمک کنیم تا هویت خود را پیدا کند؛ همه نوجوانانی که هویت ندارند و نا امید هستند به افسردگی مبتلا می‌شوند در پیدا کردن علایق نوجوانانمان و هدف گذاری اش و بعد در جهت هدف حرکت کردن ما باید دست آنها را بگیریم؛ نه مچ آن‌ها را.

مسلما زمانی که ما نقش پلیس را بازی می‌کنیم او هم نقش دزد را بازی خواهد کرد پس نقش حامی را بازی کنید تا او هم به شما احترام بگذارد چراکه نوجوانان موجودات بسیار جذابی هستند فقط ما باید راه ورود به آنها را بلد باشیم و در برابر آنها قاطع و مهربان باشیم، با وی واضح و شفاف صحبت کنییم؛ زمان بندی برای درس و تفریح کنیم.

نوجوان در منزلی که زندگی می‌کند رفتار و تفکر و نگرش را می‌بیند و نام این عمل هم یادگیری مشاهده‌ای است و بعد این رفتارها را به مبنایی در ذهن خود تبدیل می‌کند؛ پس اگر نوجوانی به درس خواندن علاقه‌ای ندارد دلایل بسیار متعددی دارد ولی مهم ترین عامل افکار ما است و اینکه فرزند ما ما می‌بیند که ما چه می‌گوییم و آن را ملکه ذهن خود می‌کند.

این روانشناس بیان کرد: اگر بر طبق این اصول پیش نرویم نتیجه‌اش دوری نوجوانان از ما، شرایط زندگی ما و رفتن به سمت آسیب‌هاست.