تاب آوری از این نظر اهمیت دارد که باعث می شود، کودکان بتوانند موقعیت های مختلف را مدیریت کنند و واکنش هایی را نشان بدهند که کمترین آسیب را در این موقعیت ها ببینند و یا مضرات و آثار این آسیب ها را به حداقل برسانند

سپیده جواهریان روانشاس در یادداشتی اختصاصی برگرفته از کتاب تاب آوری منابع و گفتمان  برای میگنا نوشت قطعا همه کودکان در زندگی شان با مشکلات ،سختی ها ، ناراحتی ها و موقعیت های بحرانی در خانه، مدرسه و محیط جامعه مواجه می شوند.
تاب آوری از این نظر اهمیت دارد که باعث می شود، کودکان بتوانند موقعیت های مختلف را مدیریت کنند و واکنش هایی را نشان بدهند که کمترین آسیب را در این موقعیت ها ببینند و یا مضرات و آثار این آسیب ها را به حداقل برسانند از این رو مهم است که کودکان ویژگی های خودشان را بشناسند.
کودکان برای غلبه بر سختی ها از سه ویژگی تاب آوری درونی خود کمک می گیرند: « من دارم، من هستم و من می توانم»
 
کودک از تولد تا سه سالگی:
کودک در طول سه سال اول زندگی خود اعتماد و استقلال را یاد می گیرد. او می آموزد که به مراقبان و خودش اعتماد کند و وقتی نیاز دارد، باید از او مراقبت بشود. والدین و مراقبان از طریق انجام یکسری کارها می توانند تاب آوری را در طی سه سال اول زندگی در کودکان تقویت کنند:
- به زبان آوردن عشق و علاقه و محبت بی قید و شرط و بغل کردن و نوازش .
- الگوی رفتاری مناسب برای فرزندانشان باشند، به طوری که نشان دهنده اعتماد به نفس، مثبت اندیشی و نتایج خوب است.
-بعضی رفتارهای کودک را از طریق جایزه تشویق کنند.
- به کودک در جهت شناختن و نام گذاری احساساتش و همچنین بیان آنها کمک کنند.
- از زبان برای تاب آوری کودک و اعتماد در روابط استفاده بشود.
-ایجاد آمادگی در کودک برای موقعیت های سخت در حدود سه سالگی از طریق صحبت کردن ، قصه و بازی.
- تشویق و تنبیه به موقع.
- متعادل سازی آزادی با احساس امنیت.
- آگاه سازی در مورد قوانین و نظم.
-دلداری و تشویق کودک در موقعیتهای سخت و اضطراب آور.
- فراهم سازی محیط ثابت در کنار تجربیات جدید.
- تلفیق آزادی و امنیت و براساس وضعیت و واکنش های کودک، تعیین و توضیح نظم و قوانین صورت بگیرد.
 
کودک سه ساله از طریق دریافت عشق و علاقه  و محبت والدینش احساس امنیت می کند و می فهمد که آنها نیازهایش را پاسخ می دهند. کودک در محیط جستجو می کند و چیزهای مختلف را امتحان می کند، اما می داند که قوانین و محدودیت‌هایی نیز وجود دارند و شکسته شدن آنها چه پیامدهایی دارد.
کودک به خاطر موفقیت هایش به خودش افتخار می کند و علائقش را به دیگران نشان می دهد. کودک یاد می گیرد که از کلمات برای بیان احساساتش استفاده کند و رفتارش را کنترل کند و مشکلاتش را مدیریت کند.او با اخلاق و ویژگی های خودش آشنا است. کودک سه ساله تاب آور می تواند برای انجام این کارهای سخت از افراد بزرگتر کمک بگیرد و به آنها اعتماد کند.
 کودکان سه ساله از منابع خود «من دارم، من هستم و من می توانم» به میزان های  مختلف استفاده می کنند اما اساس آن مشخص است.
 
من دارم
- روابط پر اعتماد
والدین و مراقبانم، من را دوست دارند و بغل می کنند و می بوسند. آنها با خوشحالی من خوشحال می شوند. آنها مورد اعتماد من هستند  و کارهایی نمی‌کنند که من اذیت بشوم.
 
- ساختار و قوانین در خانه
والدین و مراقبان و برای فعالیتهای روزانه من زمانهایی را تعیین می کنند و گاهی ممکن است بعضی کارها تغییر بکنند. من باید قوانین والدین را رعایت بکنم و پیامدهای شکسته شدن قوانین را می دانم. تنبیه مناسب است و به صورتی نیست که به من آسیب برسد یا اینکه من مورد تحقیر قرار بگیرم اصولاً به صورت محرومیت از چیزهایی است، که دوستشان دارم. والدینم به من کمک می کنند تا متوجه اشتباهم بشوم و در پایان من را می بخشند.
 
- نقش پذیری
والدینم به من یاد می دهند که در خانه باید چه کار بکنم. من در آماده کردن وسایل سفره کمک می کنم. آنها آداب درست رفتار کردن با مهمان را به من می آموزند. آنها در شناخت احساساتم و چگونگی بیان کردن آنها به من کمک می کنند.
 
- تشویق استدلال
والدینم من را برای خوردن غذا، شستن دستها و پوشیدن لباس راهنمایی می کنند تا بتوانم خودم این کار ها را انجام بدهم و بعد از انجام آنها، من را تشویق می کنند. آنها به من می گویند چیزهایی را که لازم دارم را بهشان اطلاع بدهم و از وسایلی که دارم درست استفاده و مراقبت کنم. من میتوانم در خانه جستجوگر باشم و وقتی هیجان زده هستم به کمک والدینم می توان خودم را آرام کنم.
 
- دسترسی به سلامتی، آموزش، رفاه و منابع امنیتی
 هرگاه مریض می شوم، به همراه والدینم به دکتر می رویم. پدر و مادرم من را به پیش دبستانی می‌ برند و اگر نظری داشته باشم، از خدمات اجتماعی کمک می گیرند. آنها می دانند که کمتر امنیت هستم.
 
من هستم
- من دوست داشتنی و خوش اخلاق هستم.
من از والدین و اطرافیانم می شنوم که من را دوست دارند و به من لبخند می زنند. من اغلب احساس خوشحالی می کنم و می خندم و بازی می کنم.
 - دوست داشتن، احساس همدردی و نوع دوستی
ناراحتی دیگران برایم مهم است و وقتی ناراحت هستند، من هم ناراحت می شوم و سعی می کنم چیزی به آنها بدهم. به پدر و مادرم می گویم که آنها را دوست دارم و به کسانی که دوستشان دارم کمک می کنم.
- به خودم افتخار می کنم.
من به تنهایی می توانم کارهایی مثل غذا خوردن، لباس پوشیدن و جاده ساختن با اسباب بازی هایم و دوست شدن با دیگران را انجام بدهم.
- استقلال و احساس مسئولیت
من می توانم متناسب با انتظاراتی که از من وجود دارد، به شیوه درستی، کارهای زیادی را انجام بدهم و خوشحال می شوم. اما اگر آن کار را درست انجام ندهم ناراحت می شوم. همچنین از پیامدهای کارهایی که  انجام می دهم آگاه هستم و مسئولیت آن را می پذیرم.
- سرشار از احساس امید، ایمان و اعتماد
من اینگونه فکر می کنم که اوضاع خوب می شود و می دانم که خوب و بد را یاد می گیرم و به اطرافیانم اعتماد دارم.
 
من می توانم
-ارتباط
من با استفاده از کلمات، آنچه را که می خواهم  و همچنین احساساتم را به دیگران می گویم. من بلد هستم که به حرف های دیگران گوش بدهم و احساساتشان را متوجه بشوم.
- حل مسئله
من می دانم که در انجام بعضی کارها مشکل دارم.در اکثر موارد خودم برای حل کردن مشکلم تلاش می کنم. من زمانی که نیاز به کمک دارم، از دیگران کمک می گیرم.
- مدیریت احساسات و انگیزه ها
من احساساتم را می شناسم و برای آنها اسم می گذارم و می توانم خودم را آرام کنم و احساسات کسی را جریحه دار نمی کنم.
- اخلاق خود و دیگران را می داند.
من یاد می گیرم که پدر و مادرم چه مواقعی سریع عمل می کنند و چه مواقعی آینده نگری و صبر می کنند. من می دانم که چه زمانی چیزهای تازه را آزمایش کنم و چه زمانی احتیاط کنم و شرایط را از جهات مختلف  بسنجم. من خودم و ویژگی های اخلاقی ام را می شناسم اما گاهی در این زمینه نیاز به کمک دارم.
 
-جست و جوی روابط سرشار از اعتماد
من می دانم که می توانم به مراقبانم اعتماد کنم و می آموزم که به دیگران اعتماد کنم. من زمانی که نیاز داشته باشم، می توان از دیگران کمک بگیرم و با دیگران صحبت کنم.