متاسفانه آمارهای رسمی حاکی از این واقعیت تلخ هستند که هزاران نفر در سال به دلیل خودکشی جان خود را از دست می دهند. به طور کلی زنان بیشتر از مردان درگیر این عارضه بوده و شناسایی دلایل تمایل به خودکشی می تواند نقش مهمی در پیشگیری از این موضوع داشته باشد.

مطالعات جدید محققان نشان می دهد تمایل به خودکشی می تواند ریشه های ژنتیکی داشته باشد. محققان طی یک مطالعه جدید بررسی کرده اند که آیا مبنای ژنتیکی برای خودکشی ، به ویژه برای افکار و رفتار خودکشی وجود دارد.

این مطالعه در مقیاس بزرگ ، که از سال ۲۰۱۱ آغاز شده  و همچنان  در حال انجام است ، شامل ۶۳۳ هزار و ۷۸۸ کهنه سرباز ارتش آمریكا بود. این هیئت شامل ۵۷ هزار و ۱۵۲زن و ۵۷۶ هزار و ۶۲۶ مرد از جمله ۱۲۱ هزار و ۱۸۸ سیاه پوست از اجداد آفریقایی ،  ۸ هزار و ۲۸۵ فرد با ریشه آسیایی ، ۴۵۲ هزار و ۷۶۷ نفر با منشا اروپایی و ۵۱ هزار و ۶۰۸ فرد با تبار لاتین بودند.

طی این مطالعه، داده های مربوط به سوابق پزشکی نظامی آنها پرسیده شده و مشخص شد بیش از ۱۹ درصد آن ها دارای افکار و رفتارهای مرتبط با خودکشی هستند.
در ادامه ساختار ژنتیکی افراد فوق مورد مطالعه قرار گرفت. به گفته محققان، این به لطف پلی مورفیسم تک نوکلئوتیدی است که همه ما: از نظر قد ، صورت ، رنگ مو و غیره متفاوت هستیم. باید اذعان داشت ژن های ما می توانند ما را در برابر برخی بیماری ها مقاوم کرده و در برابر برخی بیماری ها ضعیف کنند.
تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که بیش از ۲۰۰ ژن SNP با افکار و رفتارهای خودکشی همراه است. این کدها در هفت منطقه مختلف (کروموزوم ۲ ، ۶ ، ۹ ، ۱۱ ، ۱۴ ، ۱۶ و  ۱۸ واقع شده اند.
به گزارش سیناپرس، یافته های این پژوهش همچنین نشان داد در کل ، چهار ژن – ESR1 ، DRD2 ، TRAF3 و DCC – می توانند با افکار و رفتار خودکشی همراه باشند.

ژن ESR1 یک گیرنده استروژن است. این ژن با اختلال استرس پس از سانحه و افسردگی مرتبط بوده و ژن DRD2 یک گیرنده دوپامین است که با اسکیزوفرنی ، ADHD ، اختلالات خلقی و اعتیاد به الکل همراه است. ژن TRAF3 با اعتیاد به مواد مخدر و ADHD همراه بوده و سرانجام ، DCC با اختلالات روانپزشکی دیده می شود. این ژن ها در درجه اول در مغز و غده هیپوفیز بیان می شوند.

با توجه به این کشف مهم، نیاز به بررسی بیشتر چگونگی تأثیر این ژن ها بر افکار خودکشی وجود دارد. در مرحله بعدی ممکن است توسعه روش های درمانی هدفمند برای جلوگیری از خطر خودکشی در افراد مستعد ژنتیکی ، به ویژه در هنگام ایجاد حوادث بالقوه زندگی مد نظر قرار گیرد.

نویسندگان حدس می زنند که لیتیوم ، یک درمان استاندارد مهم برای کاهش خطر خودکشی ، به عنوان مثال ، بیان ژن TRAF3 را تعدیل می کند.
 به این ترتیب تشخیص ژن های فوق و هدف قراردادن آن ها قادر است میزان خودکشی در جوامع را تا حد زیادی کاهش دهد.