چکاپ دوره اي، برنامه برخي از مردم است تا از وضعيت جسمي خود و مشکلات احتمالي که مي تواند سلامتي شان را تهديد کند، آگاه شوند. اين يک حُسن است. ديگر سلامت خواهان هم آدم هايي چنين را مي ستايند که در مراقبت از نعمت سلامت خويش حساسند و از سرحدات سلامتي خويش مراقبت مي کنند تا مثلا ويروس هاي سلامت سوز و ميکروب هاي بيماري زا، به جسم آنان حمله نکند و ... اما همين مردم که نسبت به آلام جسمي خود چنين حساسند، نسبت به مسائل رواني خويش نه تنها حساس نيستند که برخي ها، نسبت به آن موضع هم دارند به گونه اي که تا صحبت از «مشاوره» پيش مي آيد، تا سخن به روان شناس مي رسد و ... موضع مي گيرند که مگر ما چه مشکلي داريم؟

يادم هست، يک روان شناس مي گفت افرادي که پيش من مي آمدند آن هم پس از اورژانسي شدن شرايط، ترجيح مي دادند ديگران آنان را نبينند، وقتي مي آمدند مراقب بودند چشمي آنان را رصد نکند و موقع رفتن هم با همين حالت در را باز مي کردند، اطراف را مي پاييدند و اگر کسي را مي ديدند، سريع در را مي بستند و چند سوال مي پرسيدند و من خوب مي دانستم او نه به دنبال جواب سوال بلکه در پي گذشت زمان است تا فردي که در راهرو است بگذرد و او بتواند برود.
اما به راستي، «مشاوره» يک تابو است؟
آيا مراقبت از «سلامت رواني» ضعف است؟
چرا نبايد به «چکاپ مشاوره» مثل چکاپ سلامت جسم توجه کرد؟
مگر سلامت روان کم اهميت تر از مسائل جسمي است؟
مگر فقط جسم ما در گذر زمان در معرض مشکلات است و روان ما مصونيت دارد؟
نه، از قضا با توجه به شرايط زندگي که پر از پيچ و خم و فراز و فرود است، روان آدمي بيشتر در معرض آسيب است و نيازمند تدبير و حتي ترميم.
پس بايد به «روان» اهميت داد، آن هم از نوع ويژه اش. بايد مراقب حد و مرز سلامت آن بود، آن هم به شکل ويژه. پس چکاپ مشاوره را هم بايد در کنار چکاپ سلامت، يک فرصت دانست و از آن استفاده کرد، قبل از آن که در چاه و چاله هايي افتاد که مي تواند مشکلات جدي براي آدمي فراهم کند و ... بگذريم. اما سلامت رواني نيز مانند سلامت جسمي مهم است و نبايد آن را در رهگذار باد گذاشت که ما نسبت به هر دو سلامت مسئوليم...