پاسخ: دروغ گويي از ضعف هاي جدي در يک رابطه است. اگر فردي که با او وارد رابطه اي صميمانه شده ايم، با ما صادق نيست و ارتباط با او، نوعي شک مزمن و ترديد هميشگي براي ما در پي دارد بايد براي اين مسئله چاره اي اساسي انديشيد.
کنترل کردن دائمي فرد مقابل، افکار سمي به ذهن فرد تزريق مي کند که زندگي او را مختل خواهد کرد و آرامش را از او مي ربايد.
دکترمهدي دوايي در سپيده دانايي مي نويسد: گاهي دو طرف در يک رابطه، دروغ هاي کوچک و کم اهميتي به يکديگر مي گويند که تأثيري در ادامه رابطه يا قطع آن ندارد، براي مثال در زمينه علائق فرد مورد علاقه مان در امور جزئي مثل رنگ يا غذاي مورد علاقه اش. اما بي صداقتي در مسائلي نظير درجه تحصيلي يا شغلي ديگر، جزو دروغ هاي کوچک محسوب نمي شود، همچنين مسائلي نظير داشتن رابطه هاي ديگر و پنهان کردن آن از طرف مقابل. پس از اين که نوع دروغ مشخص شد، بايد توجه داشت دروغ هاي بزرگ موجب مي شود يک سوي رابطه مدام در حال اثبات بي گناهي خود يا در حال مچ گرفتن و پيدا کردن سرنخ هاي خطاهاي طرف مقابل باشد. اين کش و قوس رابطه را مختل مي کند، آرامش و سعادتمندي را براي فرد به ارمغان نمي آورد.
اين را هم بايد در نظر گرفت، با توجه به مدت زمان رابطه، چه مقدار دروغ شنيده شده است؟ سپس با در نظر گرفتن اين نکته که نوع دروغ چه بوده، بايد اين مسئله را در نظر گرفت که آيا در زندگي و سرنوشت ما اثرگذار است يا نه؛ يا اين که از اهميت کمي برخوردار است و مي توان از آن چشم پوشي کرد چرا که تأثيري در زندگي فرد ندارد و نخواهد داشت.