شايد بارها از اين‌كه فرزند شما با دوست خيالي خود حرف زده يا بازي مي‌كند، نگران و وحشت زده شده‌ايد، اما روانپزشكان كودك معتقدند داشتن دوست خيالي مي‌تواند كاركردهاي مثبتي براي كودك داشته و موجب رشد مهارت‌هاي اجتماعي او شود.

دكتر اميررضا چمني، روانپزشك با تاكيد بر اين‌كه خيالبافي‌معمولاً تا سن پيش دبستاني ادامه داشته و به‌تدريج كمتر مي‌شود، مي‌گويد: كودكان از سن 2 تا 4 سالگي براي خود دوستان خيالي در نظر مي‌گيرند، با آن‌ها ارتباط برقرار مي‌كنند، حرف مي‌زنند، بازي مي‌كنند، اسباب‌بازي خود را در اختيار آن‌ها قرار مي‌دهند، با آن‌ها غذا مي‌خورند و با آن‌ها مي‌خوابند.

وي با بيان اين‌كه 75 درصد كودكان تا سن 7 سالگي تجربه دوستان خيالي را دارند، افزود: خانواده‌ها از خيالبافي كودكان گرفتار اضطراب، نگراني و وحشت مي‌شوند و ترس از توهم يا وجود بيماري، ‌آن‌ها را به‌شدت آشفته مي‌كند، اما خانواده‌ها بايد بدانند داشتن دوستان خيالي در سنين پيش‌دبستاني مي‌تواند موجب رشد و افزايش مهارت‌هاي اجتماعي و ارتباط با ديگران در كودك شود و به عبارتي اين موضوع مي‌تواند از مراحل طبيعي رشد باشد و كاركردهاي مثبتي را براي كودك به همراه داشته باشد.

وي اضافه مي‌كند: كودك مي‌تواند احساسات و هيجانات خود را نسبت به همنشين خيالي بروز دهد و اوقات تنهايي خود را پر و همچنين ترس و اضطراب احتمالي خود را كم كند به علاوه داشتن دوست خيالي موجب افزايش خلاقيت در كودك مي‌شود. گاه لازم است والدين وارد دنياي خيالي كودك شده و با همنشين خيالي او همراه شوند و اگر كودك رضايت داشت در مورد آن با او صحبت كنند.

اين روانپزشك به عواملي كه موجب شكل‌گيري خيالبافي و دوستان خيالي در كودك مي‌شود اشاره و اظهار مي‌كند هرگونه تجربه اضطراب‌آور مانند تولد فرزند جديد، جدايي والدين، دعواهاي پدر و مادر، از دست دادن والدين يا پدر بزرگ و مادر بزرگ، تنها خوابيدن در اتاق، تك فرزند بودن و انزواي كودك احتمال خيالبافي در كودكان را افزايش مي‌دهد.