لیلا بابامرادی، اظهار کرد: اکثر اوقات با کودکانی مواجه می‌شویم که حین بازی‌های تخیلی با اسباب‌بازی و دوستانش، واژه‌هایی را به کار می‌برند که هرگز فکر نمی‌کردیم بلد باشند. در واقع، کودک از پدر، مادر و آموزگارش برخی واژه‌های هر چند مشکل را می‌آموزد، به تقلید از او در بازی‌هایش به کار می‌گیرد و متعاقب آن، قدرت زبان خود را تقویت می‌کند.

این روان‌شناس ادامه داد: کودکان با این روش یاد می‌گیرند که می‌توانند از واژه‌ها به عنوان ابزاری برای بازسازی یک داستان یا سازمان‌دهی یک نمایش بهره گیرند. به عبارتی، این فرآیند موجب می‌شود که کودک بین زبان نوشتاری و گفتاری ارتباط برقرار کند و به مهارتی دست یابد که بعدها زمینه را برای آموختن خواندن فراهم کند.

وی تصریح کرد: کودکان حین بازی‌های وانمودی، واژه‌نامه خود را می‌سازند. به همین‌خاطر، والدین و مرییان در مواجهه با چنین بازی‌هایی می‌توانند کودک را با واژه‌های مربوط به یک موضوع ویژه آشنا کنند. مثلا اگر کودک دوست دارد با دایناسورهای اسباب‌بازی بازی کند، مربی می‌تواند با اشاره به نام دایناسورهای گوناگون، کودک را به آموختن این اسامی ترغیب کند.

بابامرادی افزود: بیشتر کودکان دوست دارند از والدین در محیط خانه یا مربیان در محیط مهد تقلید کنند و کارهایی که آن‌ها انجام می‌دهند را تکرار کنند. از این‌رو، اگر همیشه مجموعه‌ای از نشریه‌ها، کتاب‌ها، کاغذ و مدادرنگی در دسترس‌شان باشد، تمایل بیشتری به اجرای بازی‌های نمایشی و آموختن واژه نشان می‌دهند.

این روان‌شناس یادآور شد: با اهتمام مربی و والدین، کودک از مهارت‌های پیش‌نوشتاری و پیش‌خوانی برای تقلید موقعیت‌های واقعی در زندگی‌اش استفاده خواهد کرد؛ چراکه می‌تواند برای اسباب‌بازی‌هایش بخواند، نامه بنویسد، فهرست تهیه کند و حتی وانمود کند که با تلفن اسباب‌بازی، پیام تلفنی دریافت می‌کند. در نتیجه دایره لغاتش روز به روز گسترده‌تر می‌شود.