عبداله امیدی در گفت‌وگو با فارس، با اشاره به روزه به عنوان نوعی مراقبه اظهار داشت: روزه نوعی مراقبه است که فرد به واسطه آن می‌تواند بر رفتار،‌ احساسات و افکار خود نظارت داشته باشد. در واقع روزه رفتاری هوشمندانه برای خودآگاهی است و امساک از غذا خوردن و آشامیدن برای این است که فرد تلاش خود را از امور محسوس آغاز کند و در نهایت بتواند بر افکار و احساسات خود غلبه کند.

وی افزود: وقتی صحبت از انسان است، آنچه به لحاظ روانشناختی در ذهن تداعی می‌شود، بحث هوشیاری است، فرد هوشیار قادر خواهد بود احساسات و رفتار خود را کنترل کند، و روزه‌داری یکی از تعالیمی است که فرد را نسبت به رفتار خود با دیگران آگاه می‌کند و این آگاهی می‌تواند در نهایت به ارتباط محکمتر فرد با خدا منجر شود. در واقع روزه نوعی تمرین برای ارتباط با خداست.

این متخصص حوزه بهداشت و روان تصریح کرد: ذهن انسان فرار است و میل به عدم کنترل دارد، ماه رمضان فرصت خوبی برای از غفلت درآمدن انسان و ناظر بودن بر رفتار خود است، چرا که به تعویق انداختن نیازهای زیستی مانند خوردن و آشامیدن که ارضای آن آنی است می‌تواند در نهایت به کنترل احساس خشم و پرخاشگری در انسان منجر شود.

وی افزود: خواندن نماز نوعی مراقبه روزانه است و همانطور که در آموزه‌های دینی وجود دارد، مانند چشمه‌ای است که فرد روزی 5 بار خود را در آن شست و شو می‌دهد.

این روانشناس با اشاره به رژیم غذایی به عنوان نوعی مراقبه در کاهش وزن و تغییر عادات ناپسند غذایی، گفت: فردی که برای کاهش وزن، رژیم غذایی می‌گیرد، کار خود را با مراقبت از خود آغاز می‌کند و یک سری کارها را انجام می‌دهد که محصول آن اراده است. اراده قابلیتی است که از مؤلفه‌های مختلف روانشناختی به دست آمده است و معنای آن نظارت و کنترل بر رفتار موردنظر است.

وی افزود: در ماه مبارک رمضان فرد با نظارت بر رفتار خود راستگویی را تمرین می‌‌کند و تکرار این تمرینات می‌تواند به دلیل لذت ناشی از آن که نوعی پاداش و تقویت است این رفتار را استمرار دهد. برای همین است که در این ماه توصیه می‌شود افراد از رفتارهای زشتی مانند دروغگویی بپرهیزند.

وی خاطرنشان کرد: همراهی کودکان با خانواده‌ها به ویژه موقع سحر و افطار می‌تواند در یادگیری مراسم و آیین مذهبی در آنها مؤثر باشد، همچنین بین خانواده‌هایی که ساختار سالمی دارند و فرزندانشان هماهنگی وجود دارد، بنابراین نیازی به رفتارهای خشن وجود ندارد و در صورتی که بچه‌ها نسبت به والدین خود احساس خوبی داشته باشند مانند آنها رفتار می‌کنند.