این روانشناس ادامه داد: گروهی از کودکان بی‌قرار هستند، مدام صحبت می‌کنند و راجع به موضوعاتی سوال می‌پرسند که ناشی از نگرانی و اضطراب است. این گروه از کودکان مشکلاتی در محیط خانواده و رابطه با والدین دارند که با درمان گروهی خانواده توسط روانشناس کودک و نوجوان، معمولا مشکل رفع می‌شود.
وی افزود: گروه دیگر از کودکان که با نام کودکان بیش فعال، کم‌تمرکز شناخته می‌شوند. این سندرم، بیشتر در پسران دیده می‌شود و از 3 سالگی شروع می‌شود. اما تشخیص جدی آن از زمانی است که کودک به محیط مدرسه پا می‌گذارد و می‌توان رفتار او را در کلاس درس، مورد بررسی قرارداد.
عزیزخانی تصریح کرد: ناتوانی از یک‌جا نشستن و بی‌قراری در لحظه‌هایی که باید آرام بنشیند، قطع پی‌درپی گفت‌وگو و مکالمه بزرگ‌ترها، انجام رفتارها و اعمالی که نسنجیده شناخته می‌شود، پاسخ دادن به سئوال پیش از آن‌که جمله سئوال‌کننده به پایان برسد، بی‌صبری و بی‌تحملی شدید به نحوی که هر آن‌چه طلب کرد، باید در همان لحظه نیز آن را دریافت کند از جمله علایم بیش‌فعالی محسوب می‌شود.
این متخصص روانشناسی تربیتی افزود: همچنین ناتوانی در پی‌گیری مطلب‌ها به نحوی که بیشتر کارها را در میانه رها می‌کند، بی‌توجهی به نتیجه عملی که از او سرمی‌زند، ناتوانی در کنترل احساس‌ها، فکرها و کارها و پرحرفی به خصوص در کلاس درس از دیگر علایمی است که کودکان بیش‌فعال بروز می‌دهند.
وی با تاکید بر این‌که کودکان بیش‌فعال مدام در حال حرکت و جنب و جوش بودن هستند، یادآور شد: این کودکان برای ایستادن در صف صبر و تحمل ندارند، عصبی و حساس هستند و مرتب پایین و بالا می‌پرند. علاوه بر این، بقیه دوستان‌شان را در صف هل می‌دهند، بازی بقیه هم‌کلاسی‌هایشان را به هم می‌زنند و در کار آنان دخالت بی‌مورد می‌کنند.
عزیزخانی با بیان این‌که متاسفانه کودکان بیش‌فعال تکلیف‌های مدرسه را بدون توجه و دقت لازم انجام می‌دهند، تصریح کرد: «قاپیدن» وسایل و اسباب‌بازی‌های کودکان دیگر ، بی‌توجهی به قوانین و مقررات وضع‌شده در کلاس یا مدرسه، نداشتن مهارت‌های لازم در برقراری ارتباط‌های اجتماعی با دیگران، گم‌کردن وسایل شخصی بر اثر بی‌مبالاتی و بی‌دقتی، همچنین از این شاخه به آن شاخه پریدن در زمانی که باید توجه خود را بر موضوعی متمرکز کند از دیگر علایم بیش‌فعالی است.
این روانشناس تاکید کرد: تشخیص اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی به این سادگی‌ها نیست و بهتر است قبل از این‌که هرگونه برچسبی به فرزندمان بزنیم، برای ملاقات با یک روانشناس برنامه‌ریزی کنیم؛ درواقع بدون مشورت با روانشناس در مورد وضعیت فرزندمان تصمیم نگیریم و در حضور کودک حرفی نزنیم.
دریافت صفحه با کد QR