گونه ما یعنی انسان های مدرن، تقریباً ۷ میلیون سال پیش از شامپانزه ها جدا شده است و تحقیقات جدید نشان می دهند که کماکان به روند تکامل خود ادامه می دهد.

در کشفی جدید، محققان موفق به شناسایی 155 ژن جدید انسانی شده اند که به شکلی خودبخودی از بخش های کوچکی از DNA ما ناشی شده اند.

برخی از این ژن های جدید به منشأ باستانی پستانداران باز می گردند و پیش بینی می شود که تعداد کمی از این اصطلاحا میکروژن ها با برخی بیماری های خاص در انسان مرتبط باشند.

محققان مرکز تحقیقات علوم زیست پزشکی الکساندر فلمینگ یونان و کالج ترینیتی دوبلین ایرلند در این خصوص می گویند: این پروژه از سال ۲۰۱۷ آغاز شد، زیرا ما به تکامل ژن های جدید و فهمیدن سرچشمه آن ها علاقه مند شدیم.

بااین حال، پروژه ما برای مدتی متوقف شد تا این که یک مطالعه در این خصوص انتشار یافت و داده های بسیار جالبی را آشکار کرد. امری که به ما این امکان را می داد تا کار خود را مجددا آغاز کنیم.

محققان با در نظر گرفتن مجموعه داده هایی که قبلاً در مورد ژن های جدید عملکردی منتشر شده بودند، یک درخت اجدادی را برای مقایسه انسان با سایر گونه های مهره دار ایجاد کردند.

آن ها رابطه این ژن ها را در سراسر خط تکاملی مورد نظر ردیابی کرده و موفق به پیدا کردن 155 ژن شدند که در برخی از مناطق DNA منحصر به فرد قرار داشتند. ژن های جدید می توانند از مضاعف شدن ژن های دیگری که در ابتدا به وجود آمده بودند، ناشی شده باشند.

از این ۱۵۵ ژن جدید، ۴۴ مورد با مشکل نقص رشد در کشت های سلولی همراه هستند که نشان دهنده اهمیت این ژن ها در حفظ یک سیستم سالم و زنده است.به گزارش سیناپرس، البته از آنجا که این ژن ها، خاص گونه انسانی هستند، انجام آزمایش های مستقیم روی آن ها بسیار دشوار است. لذا محققان باید به دنبال راه دیگری برای کشف تأثیر این ژن های جدید بر روی بدن باشند.

سه مورد از این 155 ژن جدید شناسایی شده دارای نشانگرهای DNA مرتبط با بیماری هستند و به ارتباط با بیماری هایی مانند دیستروفی عضلانی، رتینیت پیگمنتوزا و سندرم آلازامی اشاره دارند.

 به غیر از این بیماری ها، محققان همچنین ژن جدیدی را پیدا کردند که با بافت قلب انسان همراه است. این ژن درست پس از جداشدن انسان و شامپانزه از شاخه تکاملی گوریل ها، در ما پدیدار شد و نشان از آن دارد که یک ژن، چه قدر سریع می تواند تکامل یابد تا برای بدن ضروری گردد.
به اعتقاد محققان مجری این پژوهش، ما در مطالعات آینده بایستی به این نکات بپردازیم که که این میکروژن ها دقیقا چه کارهایی را انجام می دهند و آیا ممکن است مستقیماً در بیماری ها درگیر شوند یا خیر.

 یافته های پژوهشی فوق در نشریه جهانی و درجه یک Cell Reports منتشر شده اند.