استرس پرستاران در بخش عمومی بیشتر است

نتایج یک مطالعه جدید نشان داد: پرستارانی که در بخش‌های عمومی کار می‌ کنند، استرس بیشتری را در ارتباط با مراقبت‌های طولانی ‌مدت نسبت به پرستاران در بخش‌های مراقبت‌های ویژه تجربه می ‌کنند.
یک تیم تحقیقاتی در کالج پرستاری دانشگاه ملی چونگنام کره جنوبی مطالعه ای را منتشر کرد که نشان می دهد، ادراک پرستاران بیمارستان های عمومی در مورد نقش پرستاری در مراقبت های طولانی مدت، تأثیرات زیادی در استرس آن ها دارد.
محققان استرس ناشی از مراقبت های طولانی مدت، آگاهی از نقش پرستاران در مراقبت های طولانی مدت در پرستاران در یک بیمارستان عمومی بررسی کردند که ۴۴.۹ درصد پرستاران از بخش های مراقبت ویژه و دیگران پرستاران شاغل در بخش های عمومی بودند. در نتیجه، محققان دریافتند که پرستاران در بخش ‌های عمومی نسبت به همکارانشان در بخش ‌های مراقبت‌های ویژه استرس بیشتری از درمان پایدار داشتند.
در مقایسه شاخص استرس درمان پایدار، شاخص استرس پرستاران بخش عمومی ۳.۷۹ از ۵ و پرستاران مراقبت های ویژه ۳.۵۸ امتیاز بود.
گفتنی است، پرستاران بیشترین استرس را از دلسوزی برای بیمارانی که با مرگ دست و پنجه نرم می کنند، تجربه کردند. هنگام بررسی رابطه بین استرس پرستاری درمان پایدار و سایر زمینه‌ها، بخش‌های پرستاری و درک نقش پرستاری در درمان پایدار به طور معنی ‌داری بر استرس پرستاران تأثیر گذاشت.
برای کمک به کاهش استرس ناشی از درمان پایدار که توسط پرستاران در بخش ‌های عمومی احساس می‌ شود، این مطالعه نیاز به تقویت آموزش در مورد خدمات مراقبتی و تامین نیروی کار پرستاری کافی و بهبود کیفیت مراقبت‌های پایدار در بخش عمومی را خواستار شد.

کنترل مراجعات همراهان بیمادر در بخش مراقبت های ویژه امکان پذیر است و پزشکان نیز می توانند میانجیگری سریع و مناسب را انجام دهند. با این حال، بیماران در بخش‌های عمومی، بیمارانی هستند که دارای بیماری‌ های مزمن بوده و همراهان آنها همیشه حضور دارند و خواستار خدمات بیشتر هستند.
محققان معتقدند: حتی اگر دانش پرستاران در مورد حفظ زندگی افزایش یابد و درک آنها از نقش پرستاری بهبود یابد، استرس آنها به دلیل حجم کاری سنگین، سیستم معیوب و درگیری بین پزشکان، بیماران و سرپرستان همچنان بالا خواهد بود.
در ادامه این بیانیه آمده است: ارائه آموزش های با کیفیت در زمینه مراقبت های مادام العمر برای پرستاران بخش های عمومی و تزریق نیروی انسانی بیشتر برای ارتقای کیفیت خدمات به بیماران ضروری است.