ارزیابی روانی و تشخیص اختلالات روانشناختی

تشخیص بالینی برای درک اختلال روانی بسیار مهم است، بدون تشخیص روانی مطالعه، ارزیابی و درمان اختلال روانی بسیار آشفته خواهد شد. متخصصان بالینی و پژوهشگران به زبان مشترکی نیاز دارند که از طریق آن با هم ارتباط برقرار کنند. طبقه‌بندی ابزاری است که می‌تواند این زبان مشترک را فراهم سازد. با این حال، تشخیص و طبقه بندی آسیب شناسی روانی همیشه دشوار و مناقشه انگیز بوده است.

تشخیص به معنای قرار دادن افراد، بر اساس مجموعه‌ای از علایم (شاخص‌های قابل مشاهده مانند گریه کردن در بیماران افسرده)؛ نشانه‌ها (شاخص‌های ذهنی، مانند احساس گناه در بیمار افسرده) یا هر دو در یک طبقه در درون نظام طبقه بندی است.

تعریف
ارزیابی روانی یا آزمایش روانشناختی، فرآیند کاملی از ارزیابی و غربالگری است که توسط روانشناس بالینی انجام می‌شود. روش‌های مورد استفاده برای ارزیابی به نیاز شما یا شخص مورد علاقه شما بستگی دارد.

ارزیابی (assessment)، روشی که به موجب آن متخصصی بالینی، فرد را بر حسب عوامل روانی، جسمانی، و اجتماعی که بیشترین تاثیر را بر عملکرد وی دارند، ارزیابی می‌کند.

این اهداف می‌توانند از این قبیل باشند:
الف) تشخیص ابتلا به اختلالات روانی
ب) مشخص کردن توانایی عقلانی فرد
ج) مناسب بودن شخص برای شغلی خاص
د) ارزیابی فرد برای اینکه مشخص شود آیا از لحاظ عقلانی برای تحمل کردن یک آزمایش شایستگی دارد یا نه.

نقش روانشناس بالینی در ارزیابی، شبیه کارآگاهی است که به دنبال سرنخ هایی برای حل یک معما،رمز و راز است. هرچه تعداد بیشتری از سرنخ ها قابل شناسایی باشند، اطلاعات بیشتری برای درک آنچه اتفاق می افتد و تصمیم گیری در مورد گزینه های مناسب برای کمک به آنها بیشتر خواهید داشت. در مواردی که عدم اطمینان از دلایل داشتن مشکل در خلق و خو ، رفتار یا یادگیری ، اطمینان روانشناختی باید مورد بررسی قرار گیرد استفاده می کند.

نخستین گام و مهمترین قدم یک روانشناس و روانپزشک در تشخیص بیماری روانی انجام مداخلات تشخیصی است، اولین قدم در این راستا مصاحبه تشخیصی است که هدف از آن جمع آوری اطلاعاتی است که به درمانگر کمک می‌کند به تشخیص مشکلات اصلی دست یابد.
 

معاینه وضعیت روانی، بخشی از ارزیابی بالینی است که مجموع مشاهدات و برداشت‌های معاینه‌کننده را در مورد یک بیمار روانی به هنگام مصاحبه توصیف می‌کند. در حالی که شرح حال و سابقه بیمار ثابت باقی می‌ماند، وضعیت روانی او ممکن است روز به‌ روز یا ساعت‌ به ‌ساعت تغییر یابد. با توجه به اینکه این بخش اطلاعات پایه مراجع را جمع آوری می‌نماید و کلیه فرآیندهای بعدی بر این اساس شکل می‌گیرد، به عنوان مهمترین بخش مرکز تلقی می‌شود. لذا پس از انجام مصاحبه تشخیصی اولیه، تست‌های روانشناختی تخصصی مورد نیاز برای هر فرد صورت می‌پذیرد و پس از تحلیل نتایج، در یک جلسه ارزیابی با مشورت تیم تخصصی شامل روانپزشک و روانشناس بالینی به تشخیص نهایی پرداخته و نقشه راه برای درمان پیشنهاد می‌گردد.

 

 

چهار نوع ارزیابی روانشناختی اصلی وجود دارد از جمله:
ارزیابی عملکرد ذهنی (IQ): ارزیابی عملکرد فکری یا تست ضریب هوشی ، توانایی های شناختی فرد را اندازه گیری می کند و نمره ای را ارائه می دهد که به عنوان اندازه گیری توانایی ها و توانایی های فکری فرد در نظر گرفته می شود.

برای سنجش ضریب هوشی فرد، دو اقدام اصلی وجود دارد: آزمایشات هوشمند و ارزیابی عصب روانشناختی.

ارزیابی رفتاری: ارزیابی رفتاری برای ارزیابی طیف گسترده ای از رفتارها و احساسات استفاده می شود. این امر به ویژه هنگامی که مشخص نباشد چه عواملی می توانند باعث بروز رفتارها یا علائم مشکل ساز شوند، بسیار مفید است.

مصاحبه بالینی: مصاحبه بالینی ابزاری است که به روانشناسان کمک می کند تا انواع بیماری‌های روانی را به درستی تشخیص دهند.

دو نوع معمول وجود دارد : مصاحبه های بالینی ساختاریافته و مصاحبه‌های تشخیصی بالینی غیر ساختار یافته.

ارزیابی شخصیت: ارزیابی شخصیت به روانشناس شما اجازه می‌دهد تا با مولفه‌های ژنتیکی، محیطی و اجتماعی شخصیت شما آشنا شود تا بتواند بهترین روش برای درمان شما را انتخاب کند.