اگر روان شناسی بالینی به وزارت بهداشت برود نام آن بازگشت به خانه است و نه انتقال

میگنا:این روزها دوباره بحث انتقال روانشناسی بالینی به وزارت بهداشت به موضوع داغی در نزد روانشناسان تبدیل شده است . صرف نظر از اینکه بنده موضع موافق و یا مخالف داشته باشم ذکر چند نکته را ضروری میدانم.
اولا بخش اعظم کسانی که به شدت به این خبر که هنوز هم قطعی بودنش معلوم نیست واکنش نشان داده اند روانشناسان غیر بالینی و حتی گاها غیر روانشناسان بوده اند. روانشناسان بالینی تا بحال موضع سکوت را انتخاب کرده اند و البته ظاهرا برای کسی هم نظر خود این روانشناسان اصلا اهمیتی ندارد. کما اینکه در جلسات تعیین تکلیف رشته خود روانشناسان بالینی دخالت چندانی داده نشده اند. دوم اینکه اغلب مخالفان استدلال می کنند که روانشناسی بیش از هرچیز دیگری روانشناسی است و پسوندها اهمیت خاصی ندارد و آموزش و تخصص گرایشهای مختلف تفاوت چندانی با همدیگر ندارند. فقط جهت استحضار این عزیزان نمونه ای از دروس دوره دکتری تخصصی روانشناسی بالینی را در یک کارنامه آموزشی صادره از دانشگاه علوم پزشکی ایران بارگذاری خواهم کرد ،صرفا برای تنویر افکار عمومی.
سوم اینکه روانشناسی بالینی در آمریکا تدوین و مدل آموزشی منحصر به فرد آن یعنی مدل دانشمند متخصص بالینی هم در کنار آن معرفی شد و حیطه های آموزشی و متعاقب آن حرفه ایش تشخیص ،درمان و پژوهش در زمینه سبب شناسی اختلالات روانی و اثربخشی مداخلات درمانی و. .. اعلام شد تا مرزهای این رشته جدید در روانشناسی با سایر گرایشها پررنگتر و مشخص تر شود . چهارم اینکه آموزش روانشناسی بالینی نیازمند فیلد آموزشی ، امکانات بالینی ،درمانگاههای تخصصی و کادر آموزشی مجرب و متخصص میباشد که متاسفانه در دانشگاه های وزارت علوم از این امکانات اندک خبری است آن هم به همت خود اساتید و لابی گری های شخصی شان. تاسف بارتر اینکه در خیلی از دانشگاه های کشور دروس تخصصی بالینی را کسانی تدریس می کنند که خود این دروس را نخوانده و در آن زمینه آموزش ندیده اند. پنجم، دوستان عزیز مرتب از جداسازی بخشی از روانشناسی از وزارت علوم و انتقال آن به وزارت بهداشت حرف میزنند. دوستان لابد میدانند که روانشناسی بالینی برای اولین بار در بیمارستان روزبه دایر و توسط روانشناسان بالینی آن بیمارستان که البته مستقل از گروه روانشناسی دانشگاه تهران بود تربیت شدند(توسط مرحوم دکتر شاملو و دکتر قاسم زاده).
بعد از انقلاب هم دانشگاه علوم پزشکی ایران پیشتاز دایر کردن روانشناسی بالینی هم در مقطع کارشناسی ارشد و هم دکتری بود و است و بخش اعظم روانشناسان بالینی توسط این دانشگاه و انستیتو روانپزشکی آن تربیت شده اند و به حق پیشتازان عرصه بهداشت روان هم در بخش پژوهش و هم آموزش و البته مداخلات درمانی و خدمات پیشگیری بوده و هستند. لذا اگر این اتفاق رخ دهد نام آن برگشت به خانه میتواند باشد و نه انتقال.
ششم همکاران محترم بنده خودم هنوز موضع قطعی در این مورد ندارم ولی خواهش میکنم بدون تعصب به موضوع نگاه کنیم اکنون در همین استان خود ما (آذربایجان شرقی) در بیش از ده واحد دانشگاهی رشته روانشناسی بالینی با صدها و شاید هزاران دانشجوی ارشد در حال تحصیل هستند، در حالیکه هیچکدام از این دانشگاهها حتی یک عضو بالینی ندارند فقدان درمانگاه و امکانات بالینی و سوپرویزن که دیگر گفتن ندارد.
حالا این مسئله را مقایسه کنید با رشته پرستاری ،گفتار درمانی، مامایی،شنوایی سنجی ،فیزیوتراپی و. ... ببینید آیا وزارت بهداشت از استاندارد های آموزشی قابل قبولتری برخوردار است یا دانشگاه های تحت پوشش وزارت علوم.
چطور است که این بلای دانشگاه سوز و علم سوز توسعه غیر منطقی و فله‌ای رشته‌ها فقط در مورد رشته هایی صورت گرفته که متولی آن وزارت علوم بوده است. آیا در دانشگاه های پزشکی از ساحت علم حفاظت شده یا در سایر دانشگاهها.
هفتم اگر دوستان نگران سرنوشت سازمان نظام روانشناسی و مشاوره هستند ،باید گفت این سازمان مصوب مجلس است،رئیس آن از ریاست محترم جمهوری حکم میگیرد و صرف نظر از اینکه روانشناسان در کجا آموزش میبینند، رسیدگی به مسایل صنفی و حرفه ای آنان را قانون به عهده سازمان گذاشته است و بنابراین از این نظر سازمان نظام روانشناسی و مشاوره را هیچ چیزی تهدید نمی کند.

دکتر مجید محمودعلیلو
روانشناس بالینی و استاد دانشگاه تبریز
ورود به کانال خبری روان شناسی میگنا
نظر شما چیست؟