توانایی انسان برای زنده ماندن در شرایط سخت کافی نبوده است

بر اساس تحقیقات جدید که داده های ژنتیکی بیش از هزار نفر را که در ۴۵ هزار سال پیش در سراسر اروپا و آسیا زندگی می کردند، تجزیه و تحلیل می کند، انسان ها ممکن است به اندازه سایر حیوانات در برابر تغییرات محیطی آسیب پذیر باشند.
محققان اعلام کردند: آثاری از بیش از ۵۰ عامل پیدا کردند که در آن یک نوع عامل ژنتیکی نادر به سرعت در میان جمعیت رد شد کرده است. این امر به احتمال زیاد پس از تغییر در شرایط به وجود آمده است. چشمگیرترین رویدادی ژنتیکی در میان کشاورزان اولیه آناتولی، در یک منطقه ژنتیکی مرتبط با سیستم ایمنی به نام MHC-III رخ داد.

رویدادهای ژنتیکی اغلب در گونه های دیگر دیده شده است، اما تاکنون نشانه کمی از آن در انسان دیده شده که آثار آن بین جمعیت ها در ۸ هزار سال گذشته پنهان شده بود.
در این راستا یاسین سویلمی (Yassine Souilmi) رهبر گروه در ژنومیک و بیوانفورماتیک در مرکز استرالیایی دی ان ای باستانی دانشگاه آدلاید و پژوهشگر این مطالعات گفت: نتایج مطالعات ما نشان می‌ دهد که توانایی مشهور انسان ‌ها برای تطبیق رفتار و توسعه ابزارها و تکنیک ‌های جدید، همیشه برای زنده ماندن در شرایط سخت کافی نبوده است.
او در ادامه می افزاید: انسان ‌های امروزی در محیط‌ های طبیعی بسیار متنوعی زندگی می ‌کنند که از قطب شمال تا جنگل‌های بارانی استوایی را شامل می شود.
برخلاف بسیاری از حیوانات، انسان‌ها می ‌توانند از نوآوری‌ های فرهنگی مانند لباس برای غلبه بر چالش‌های موجود در این محیط ‌ها استفاده کنند.
با این حال، این نوآوری ها ممکن است همیشه برای مقابله با شرایط محیطی جدید کافی نبوده باشند. این زمانی است که تنوع ژنتیکی در بین افراد مطرح می شود.
سویلمی توضیح می دهد: افرادی که دارای تنوع ژنتیکی هستند برای مقابله با شرایط جدید مجهزتر هستند در نتیجه، این گونه های مفید در نسل های آینده رایج تر می شوند. در نتیجه، برخی گمان می ‌کنند که سازگاری ژنتیکی در انسان ها نادر است، شاید به این دلیل که نوآوری‌ های فرهنگی آن را تا حد زیادی غیرضروری کرده است.

برخی محققان معتقدند که انتخاب در بسیاری از گونه های ژنتیکی نسبتاً مفید رخ داده است که منجر به سیگنال های ظریف و غیرقابل تشخیص می شود.
به گفته پژوهشگران، تحقیقات دی ان ای باستانی نشان داد: در طول ۱۰ هزار سال گذشته در اوراسیا، اختلاط بین جمعیت‌های ژنتیکی واگرا به طور خاص مکرر بوده است.
سویلمی می گوید: ما فکر می‌ کردیم که این رویدادها ممکن است عوامل ژنتیکی را از ژنوم انسان مدرن پاک کرده باشند، اما ژنوم ‌های باستانی پیش از این رویدادهای درهم آمیخته ممکن است هنوز ردی از سیگنال‌ها را حفظ کنند.
حدود ۱۰ هزار سال پیش، پس از پایان آخرین عصر یخبندان، تنوع ژنتیکی در میان شکارچیان ساکن اروپا بسیار بیشتر از انسان‌های امروزی بود. در واقع، تفاوت‌ های ژنتیکی بین گروه‌های شکارچی-گردآورنده اروپایی باستان به اندازه تفاوت‌ هایی بود که اکنون بین جمعیت ‌های معاصر در اروپای غربی و شرق آسیا مشاهده می‌ شود.

این تمایز ژنتیکی شدید در طول ۸ هزار سال گذشته به دلیل چندین مهاجرت و رویدادهای اختلاط از بین رفت و اروپایی ‌های مدرن را از نظر ژنتیکی بسیار همگن‌تر کرد.
 او در پایان می افزايد: ما در این مطالعات اطلاعات ژنتیکی بیش از ۱۰۰۰ بقایای انسان باستانی را گردآوری و تجزیه و تحلیل کردیم که قدیمی‌ ترین نمونه آن حدود ۴۵ هزار سال قدمت دارد.

ما سیگنال‌های انتخاب را در ژنوم ‌های باستانی با سیگنال‌ های ژنوم‌ های مدرن مقایسه کردیم. داده ‌های باستانی حاوی سیگنال ‌های عوامل ژنتیکی بیشتری نسبت به نمونه ‌های مدرن بودند. عامل های ژنتیکی جدیدتر به دلیل نادر بودن یا عدم وجود حداقل در یکی از جمعیت های مخلوط، به ویژه مستعد پاک شدن بودند به گفته او، نتایج پژوهش ها تأیید می کند که تغییرات ژنتیکی در واقع بخشی از کارنامه سازگاری ژنتیکی انسان است. این یافته نشان می دهد که ما ممکن است با سایر گونه های حیوانی تفاوت چندانی نداشته باشیم.شرح کامل این تحقیق جدید در مجله تخصصی Nature Ecology & Evolution منتشر شده است.