ارتباط سلامت معنوی و بیماری‌های قلبی و عروقی

 بیماری‌های قلبی و عروقی عامل اصلی مرگ و میر و ایجاد ناتوانی در  جهان هستند. در ایران نیز این بیماری‌ها مسئول تقریباً نیمی از مرگ و میرها و بیش از یک‌پنجم بار بیماری است. در برخی مطالعات پیشین، وجود یک رابطه مرکزی و دوسویه بین سلامت معنوی و شانس ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی مطرح شده است.

دکتر پریسا امیری؛ رئیس مرکز تحقیقات تعیین‌کننده‌های اجتماعی سلامت در پژوهشکده علوم غدد درون‌ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در مورد مطالعه قند و لیپید تهران و وجود داده‌های جمعیتی در زمینه‌های مختلف مرتبط با بیماری‌های غیرواگیر خاطر نشان کرد: این گنجینه جامع از اطلاعات است که موضوعات مختلف از جمله داده‌های اجتماعی-رفتاری و قلبی و عروقی را توأما شامل می‌شود و می‌تواند به بررسی ارتباط سلامت معنوی با ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی در بزرگسالان کمک کند.

این استاد دانشگاه توضیح داد: گرچه تعریف واحدی برای سلامت معنوی وجود ندارد؛ اما می‌توان گفت سلامت معنوی به‌عنوان احساسی درونی و رضایت‌بخش توأم با ارتباطات سازنده با خود و دیگران و وجود متعالی در چارچوب فرهنگی و مذهبی هر جامعه تعریف می‌شود.

دکتر امیری خاطر نشان کرد: یافته‌های این مطالعه، اطلاعات ارزشمندی را در ارتباط با نقش سلامت معنوی و اعتقادات مذهبی در کاهش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی فراهم کرده که با توجه به بافت فرهنگی جامعه ایرانی و امکانات بالقوه و بالفعل موجود در سطح کشور، می‌تواند در سیاست‌گذاری‌های امور سلامت نتایج مثبتی داشته باشد.

سلامت معنوی در کنار سلامت جسمانی، روانی و اجتماعی، یکی از ابعاد چهارگانه سلامت است که بدون لحاظ کردن آن، سلامت افراد به‌طور کامل تامین نمی‌شود.

بر همین مبنا و براساس کتاب «دانشنامه سلامت معنوی»، تالیف دکتر فریدون عزیزی، شاید بتوان در تعریفی جامع‌تر از این بُعد سلامت گفت که «سلامت معنوی وضعیتی است دارای مراتب گوناگون که در آن متناسب با ظرفیت‌ها و قابلیت‌های فرد، بینش، گرایش و توانایی لازم برای تعالی روح که همان تقرب به خدای متعال است، فراهم است. به گونه‌ای که همه امکانات درونی به‌طور هماهنگ و متعادل می‌توانند در جهت هدف کلی مزبور به‌کار گرفته شوند و همراه با امکان انتخاب، رفتارهای اختیاری درونی و بیرونی متناسب با آن‌ها نسبت به خدا، فرد، جامعه و طبیعت ظهور یابند».