به نوشته میراث فرهنگی ،آموزش و پرورش که می‌تواند از متولیان حفظ، آموزش و انتقال بازی‌های سنتی ایرانی باشد، خود با این مقوله غریبه است و نسبت به آن فاقد آگاهی است. از سوی دیگر ضرورتی هم به آموزش این بازی‌ها نمی‌بیند.
هجوم اسباب بازی‌های پر زرق وبرق، بازی‌های الکترونیک، بی تفاوتی نها دهای فرهنگی و بی توجهی نسبت به آموزش مستمر بازی‌های سنتی، موجب کمرنگ شدن این نوع بازی‌ها شده است؛ از سوی دیگر زندگی درآپارتمان‌های کوچک و تغییر شرایط زندگی هم بهانه‌ای بیش نیست چراکه بازی‌های سنتی، در هر مکان و زمان و با کمترین امکانات و دسترس ترین وسایل قابل اجرا هستند. این‌گونه بازی‌ها سه نسل را کنار هم می‌نشانند و قابلیت و تنوعی که در این بازی‌ها وجود دارد موجب می شود همه از انجامش لذت ببرند.
فاطمه بدرطائفی، از جمله کسانی است که به گردآوری بازی‌های محلی و آموزش آن در قالب کتاب پرداخته است. وی می‌گوید: این‌گونه از بازی‌ها با همه ظرفیت‌ها و قابلیت‌هاشان در حال فراموشی هستند و سازمان و نهادهای متولی چون میراث فرهنگی، کمیته ورزش‌های محلی، آموزش و پرورش، صدا و سیما و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان باید به بازی‌های سنتی توجه کنند.
نویسنده کتاب «بازی‌های محلی برای کودکان» براین باور است که گرچه شرایط زندگی امروز متفاوت با گذشته است و اغلب کودکان در آپارتمان زندگی می‌کنند اما هنوز می‌توان بازی‌های سنتی چون سنگ‌پران را به بچه‌ها اموزش داد و مهدکودک‌ها و آمادگی‌ها، بهترین مکان برای آموزش و انتقال این بازی ها به کودکانی است که از صبح تا شب، پای کامپیوتر می‌نشینند و خود را با بازی‌های رایانه‌ای سرگرم می‌کنند.
به گفته بدرطائفی، آموزش و پرورش، یکی دیگر از مراکزی است که نقش موثر در آموزش، حفظ و انتقال بازی‌های سنتی دارد. بچه‌ها می‌توانند در کلاس ورزش خود با بازی‌های سنتی آشنا شوند. اما مساله اینجاست که معلمان با این نوع بازی‌ها آشنا نیستند و آموزش و پرورش هم ضرورتی نمی‌بیند که این‌گونه بازی‌ها را به دانش‌اموزان آموزش دهد بازی‌هایی که بچه‌ها را با زندگی اجتماعی آشنا می‌کند.
او بازی‌ها را در شمار میراث معنوی ایرانیان به‌شمار می‌آورد و می‌گوید: سنت‌های شفاهی، هنرهای نمایشی چون موسیقی و رقص و تئاتر، آیین‌ها و رویدادها، دانش‌ها و تجارب اجتماعی مرتبط با طبیعت و هستی و همچنین صنایع سنتی، مراسم و مناسک ویژه محلی، ورزش‌ها و بازی‌ها و رقص‌های محلی در شمار میراث معنوی مردم یک سرزمین هستند که باید شناسایی و گردآوری شوند. قابلیت ثبت بازی‌های سنتی در فهرست این گونه میراث وجود دارد اما به‌نظر می‌رسد سازمان میراث فرهنگی تاکنون توجه جدی و ویژه‌ای به بازی‌های سنتی و محلی نداشته است.
فاطمه بدرطائفی براین باور است که اگرچه سازمان میراث فرهنگی می‌تواند به انتشار و ثبت بازی‌ها بپردازد اما زنده‌ماندن و رواج دوباره این بازی‌ها، نیازمند یک عزم ملی است و همه سازمان‌های مرتبط باید به این مساله توجه کنند. آموزش و پرورش می‌تواند به آموزش بازی‌ها به آموزگاران و انتقال آن به بچه‌ها بپردازد؛ کانون پرورش فکری و مراکز پویانمایی می‌توانند به تولید بازی‌های رایانه‌ای توجه کنند یا کمیته بازی‌های محلی می‌تواند مسابقاتی را در ایام مختلف سال در شهرهای متعدد برگزار کند تا از سرعت کمرنگ شدن این نوع بازی‌ها کاسته شود.
خبرآنلاين
