اختلالات نورولوژیک و روش های درمان آن

اختلالات نورولوژیک به چه معناست؟

شامل اختلال در عملکرد مغز، نخاع، سلول های عصبی و سایر سلول های رابط این اعضا می باشد.

این اختلالات شامل سکته ی مغزی، آلزایمر، پارکینسون، دمانس، MS، ضربه مغزی و سایر اختلالات عصبی مربوط به سیستم عصبی می باشد.

   پس از بروز یک بیماری نورولوژیک، مهم ترین اقدام، تلاش برای توان بخشیِ قسمت هایی از بدن است که قبلا وظایف خود را به صورت صحیح انجام می داده است.

    درمان اختلال بلع:

    بلع، انتقال ماده ی غذایی از دهان به معده است که به اختلال در این انتقال، اختلال بلع می گویند. از علائم اختلال بلع می توان به سرفه های مکرر هنگام غذا خوردن یا بلع مایعات، عفونت های ریوی، کاهش وزن و کم شدن آب بدن اشاره نمود. دیسفاژی یا اختلال بلع، با توجه به شیوع بالای آن در ضایعات نورولوژیک از اهمیت ویژه ای برای درمان برخوردار است. امروزه درمان اختلال بلع به وسیله الکتروتراپی از متد روز دنیا می باشد که در کلینیک یادمان با ایمن ترین و بهترین راه ها صورت می گیرد.

   فیزیوتراپی:

   سکته، شایع ترین و ناتوان کننده ترین بیماری نورولوژیک در بالغین است که یک مشکل بزرگ در طب توانبخشی است. سکته باعث محدودیت در مشارکت فرد در فعالیت های روزمره و ایفای نقش در اجتماع می گردد. پس از سکته در ابتدا، قدرت و قوام عضله کم است (فلاسیدیتی) و پس از آن کم کم افزایش قدرت و قوام (هایپرتونی با اسپاستیسیته) توسعه می یابد. هدف فیزیوتراپی برای افرادی که آسیب مغزی دارند، بهبود کیفیت حرکت در سمت مبتلا می باشد به طوری که دو سمت بدن حتی الامکان به صورت هماهنگ کار کنند. بنابر این، تکنیک هایی که درمانگر از میان روش های ارائه شده انتخاب می کند بستگی به نیازهای بیمار و اثر آن ها در جهت بهبودی طبیعی تر بیمار دارد.

   گفتاردرمانی:

   گفتار درمانی به بررسی ماهیت اختلال گفتار و زبان و نیز روش های تشخیص و درمان این اختلالات می پردازد. در صورت بروز آسیب نورولوژیک، ممکن است فرد دچار اختلال در درک، بیان، نامیدن، تکرار و خواندن و نوشتن کلمات شود که در صورت مراجعه ی به هنگام، بهبودی چشمگیری در شرایط گفتاری بیمار حاصل می شود. نیمکره ی چپ مغز، مسئول عملکردهای گفتاری و زبانی است. در صورتی که آسیب نورولوژیک در نیکره ی چپ مغز اتفاق افتد (مثل فردی که دچار سکته ی مغزی در نیمکره ی چپ مغز می شود و سمت راست بدن وی دچار ضعف عضلانی یا فلجی می شود) گفتار بیمار هم دچار اختلال می شود. این اختلال در حرف زدن و یا درک گفتار دیگران، در روزهای اول پس از سکته متغیر است و ممکن است یک روز بیمار کاملا خوب صحبت کند اما روز دیگر قادر به صحبت کردن نباشد. در این شرایط بهتر است تا ثابت شدن وضعیت گفتاریِ بیمار در یک حالت صبر کرد و سپس گفتاردرمانی را شروع کرد. باید توجه داشته باشیم که یرای هریک از اقدامات توان بخشی زمان طلایی (golden time) وجود دارد و تا زمانی که این زمان از دست نرفته است، توان بخشی و به خصوص گفتاردرمانی بیماران، بازدهی بهتری خواهد داشت. به عنوان مثال فردی که امروز دچار سکته ی مغزی می شود، ممکن است دچار آفازی یا اصطلاحا زبان پریشی شود. بسته به میزان و شدت آسیب مغزی بیمار، ممکن است چند روزی طول بکشد که وضعیت بیمار ثابت شود و دارای هوشیاری مناسب و آماده برای دریافت خدمات گفتاردرمانی شود. در صورتی که گفتاردرمانی بیمار از روزهای اول شروع شود، مسلما میزان بهبودی بیمار بسیار بیشتر از زمانی است که دو یا سه ماه بعد از سکته، گفتاردرمانی شروع شود.