چگونه با کودکان خود بازی کنیم و نظم و ترتیب را به آنها آموزش دهیم؟
میگنا: شکوفه اویار حسینی مشاور خانواده گفت: آموزش نظم و ترتیب به فرزندان کاری است که باید خانواده نسبت به آن از سن پایین در کودکان حساس باشد تا این حس در وجود او شکل بگیرد؛ از سه سالگی شروع کنید به آموزش دادن نظم به فرزندان چرا که کودک حرف زدن بلد است و اسباب بازی‌های کمی دارد.
این مشاور خانواده بیان کرد: برای هر اسباب بازی اسم انتخاب کنید، برای مثال نگویید "ماشینی که خاله آورده است"، "آن وسیله را بذار اینجا" ، " آن عروسک پیراهن زرد را بگذار بالا" ، "عروسک مو مشکی را بینداز در سطل زباله"، شما اگر جای فرزندتان باشید گیج نمی‌شوید؟
اسم گذاری روی اسباب‌بازی‌های کودکان مزیت‌هایی دارد از جمله اینکه کودکان می‌توانند اسباب بازی خود را بشناسند، اگر توجه کنید کودکان با اسباب بازی‌هایشان حرف می‌زنند، برای آنها درد دل می‌کنند، به آنها غذا می‌دهند چون فکر می‌کنند آنها زنده هستند و هر موجود زنده‌ای اسم نیاز دارد.
برای آشفته نشدن ذهن کودکان با کمک یکدیگر برای اسباب بازی‌ها اسم بگذارید و نظرش را هم بپرسید و از او بخواهید آن اسم را تلفظ کند، اسم ترجیحا کوتاه و راحت باشد.
برای جغجغه هم اسم بگذارید، برای ماشین و برای هر چیزی که جزو اسباب بازی فرزند است اسم بگذارید؛ حیوانات و ماشین‌ها خوشبختانه اسم دارند مانند فیل، خرگوش، یا جیپ، اتوبوس، تاکسی و نگویید وسایل خونه سازی، بگویید آجر، نگویید وسایل آشپزخانه را بگذار اینجا و بگویید قابلمه اینجا و قاشق را در آن کشو بگذار، یعنی هر چه شفاف‌تر و ساده‌تر و مشخص‌تر برای بچه بگویید راحت‌تر است.
ویترینی که برای وسایل بچه تهیه می‌کنید باید به اندازه قد او باشد؛ نهایت 70 سانت بلندی داشته باشد تا بتواند به راحتی وسایل خود را بردارد و بتواند از آن استفاده کند و دیگر نخواهد شما را صدا بزند؛ زمانی که یک طبقه را به یک اسباب بازی اختصاص می‌دهید نظر فرزندتان را بپرسید که آیا مناسب است یا خیر؟ نگویید این طبقه مال این عروسک است بلکه به او بگویید "اینجا اتاق سارا باشه به نظرت خوبه؟، از سارا بپرس ببین اتاقش را دوست دارد؟ یا به نظرت اتاق رز کجا باشد؟ و بگذارید کودک خود تعیین کند.
جاندارپنداری فرزندتان یادتان نرود، برای مثال اگر اسباب بازی را خوابیده گذاشت نگویید "اینجوری نذارش زشت شد کسی نمی‌بیند" بلکه بگویید رز خوابید؟ هنوز شب نشده و رز می‌تواند بنشیند و همه جا را نگاه کند اگر بچه عروسک را نشاند چه بهتر وگرنه او را به هیچ وجه مجبور نکنید.
به احساسات بچه‌ها احترام بگذارید، ممکن است او فکر کرده باشد رز مریض است و باید بخوابد که عروسک را خوابانده و او را در ویترین گذاشته است؛ به بچه بگویید حالا همه اتاق دارند و هر وقت خواستی با آنها بازی نکنی، همه را بگذار در اتاق خودشان که استراحت کنند تا خسته نشوند چرا که هر کسی در اتاقش راحت است و اگر این وسط باشند ممکن است نتوانند بخوابند.
به پسر‌ها نگویید ماشین باید در گاراژ باشد، پسر‌ها هم فکر می‌کنند ماشین‌هایشان جان دارند و باید اتاق داشته باشند، آنها باید بخوابند، استراحت کنند بگویید این اتاق جیپ باشد به نظرت خوبه؟، جیپ در این اتاق راحت است؟ از او بپرسید ببیند راحت است؟ ببینید می‌خواهد یک اتاق دیگر داشته باشد؟، این شیوه طرز برخورد باید تا 6 سالگی ادامه داشته باشد.
اسباب بازی‌های اضافی کودک را بردارید و بگذارید در کمد که هم اسباب‌بازی‌هایش کم شود و هم بتواند خیلی سریع اتاق خود را جمع کند، دوباره بعد از یک هفته آنها را جمع کنید و قبلی‌ها را بیاورید و به بچه بگویید، رفته بودند مسافرت حالا برگشته اند که پیش تو باشند و حالا وقت سفر بقیه است، اگر کودک کمتر از سه سال سن دارد بگویید رفته بودند خانه مامان بزرگ تا متوجه شود و برایش جذاب تر است.
اویار حسینی یادآوری کرد: کودکان از این نوع بازی کردن خیلی لذت می‌برند و با اشتیاق بازی می‌کنند؛ یادتان نرود باید انعطاف پذیر باشید، اتاق کودک موزه نیست، فروشگاه اسباب بازی فروشی نیست و اجازه دهید هر طور او می‌خواهد از وسایل خود استفاده کند، مهم این است که بتواند بازی کند و شاد باشد.
اسم گذاری روی اسباب‌بازی‌های کودکان مزیت‌هایی دارد از جمله اینکه کودکان می‌توانند اسباب بازی خود را بشناسند، اگر توجه کنید کودکان با اسباب بازی‌هایشان حرف می‌زنند، برای آنها درد دل می‌کنند، به آنها غذا می‌دهند چون فکر می‌کنند آنها زنده هستند و هر موجود زنده‌ای اسم نیاز دارد.
برای آشفته نشدن ذهن کودکان با کمک یکدیگر برای اسباب بازی‌ها اسم بگذارید و نظرش را هم بپرسید و از او بخواهید آن اسم را تلفظ کند، اسم ترجیحا کوتاه و راحت باشد.
برای جغجغه هم اسم بگذارید، برای ماشین و برای هر چیزی که جزو اسباب بازی فرزند است اسم بگذارید؛ حیوانات و ماشین‌ها خوشبختانه اسم دارند مانند فیل، خرگوش، یا جیپ، اتوبوس، تاکسی و نگویید وسایل خونه سازی، بگویید آجر، نگویید وسایل آشپزخانه را بگذار اینجا و بگویید قابلمه اینجا و قاشق را در آن کشو بگذار، یعنی هر چه شفاف‌تر و ساده‌تر و مشخص‌تر برای بچه بگویید راحت‌تر است.
ویترینی که برای وسایل بچه تهیه می‌کنید باید به اندازه قد او باشد؛ نهایت 70 سانت بلندی داشته باشد تا بتواند به راحتی وسایل خود را بردارد و بتواند از آن استفاده کند و دیگر نخواهد شما را صدا بزند؛ زمانی که یک طبقه را به یک اسباب بازی اختصاص می‌دهید نظر فرزندتان را بپرسید که آیا مناسب است یا خیر؟ نگویید این طبقه مال این عروسک است بلکه به او بگویید "اینجا اتاق سارا باشه به نظرت خوبه؟، از سارا بپرس ببین اتاقش را دوست دارد؟ یا به نظرت اتاق رز کجا باشد؟ و بگذارید کودک خود تعیین کند.
جاندارپنداری فرزندتان یادتان نرود، برای مثال اگر اسباب بازی را خوابیده گذاشت نگویید "اینجوری نذارش زشت شد کسی نمی‌بیند" بلکه بگویید رز خوابید؟ هنوز شب نشده و رز می‌تواند بنشیند و همه جا را نگاه کند اگر بچه عروسک را نشاند چه بهتر وگرنه او را به هیچ وجه مجبور نکنید.
به احساسات بچه‌ها احترام بگذارید، ممکن است او فکر کرده باشد رز مریض است و باید بخوابد که عروسک را خوابانده و او را در ویترین گذاشته است؛ به بچه بگویید حالا همه اتاق دارند و هر وقت خواستی با آنها بازی نکنی، همه را بگذار در اتاق خودشان که استراحت کنند تا خسته نشوند چرا که هر کسی در اتاقش راحت است و اگر این وسط باشند ممکن است نتوانند بخوابند.
به پسر‌ها نگویید ماشین باید در گاراژ باشد، پسر‌ها هم فکر می‌کنند ماشین‌هایشان جان دارند و باید اتاق داشته باشند، آنها باید بخوابند، استراحت کنند بگویید این اتاق جیپ باشد به نظرت خوبه؟، جیپ در این اتاق راحت است؟ از او بپرسید ببیند راحت است؟ ببینید می‌خواهد یک اتاق دیگر داشته باشد؟، این شیوه طرز برخورد باید تا 6 سالگی ادامه داشته باشد.
اسباب بازی‌های اضافی کودک را بردارید و بگذارید در کمد که هم اسباب‌بازی‌هایش کم شود و هم بتواند خیلی سریع اتاق خود را جمع کند، دوباره بعد از یک هفته آنها را جمع کنید و قبلی‌ها را بیاورید و به بچه بگویید، رفته بودند مسافرت حالا برگشته اند که پیش تو باشند و حالا وقت سفر بقیه است، اگر کودک کمتر از سه سال سن دارد بگویید رفته بودند خانه مامان بزرگ تا متوجه شود و برایش جذاب تر است.
اویار حسینی یادآوری کرد: کودکان از این نوع بازی کردن خیلی لذت می‌برند و با اشتیاق بازی می‌کنند؛ یادتان نرود باید انعطاف پذیر باشید، اتاق کودک موزه نیست، فروشگاه اسباب بازی فروشی نیست و اجازه دهید هر طور او می‌خواهد از وسایل خود استفاده کند، مهم این است که بتواند بازی کند و شاد باشد.
مرجع : باشگاه خبرنگاران
