پرتاب‌اشياتوسط‌كودك،امري كاملاطبيعي‌است
يك روانشناس، گفت: پرتاب اشياء توسط كودكان ۱۴ ماهه تا سه ساله، امري كاملاً طبيعي است.
محمد جعفري در گفت‌وگو با ايسنا اظهار كرد: کودکان از سن حدود ۱۴ ماهگي تا سه سالگي پرتاب کردن را ياد گرفته و از اينکه اشياء را پرت کنند لذت مي‌برند، چرا كه انگشتان‌شان را از دور چيزي که در دست دارند باز کرده و آن‌را رها مي‌کنند و اين خود يک پيشرفت در استعدادهاي حرکتي آنها محسوب مي‌شود. وي پرتاب کردن اشياء را مستلزم هماهنگي بين دست و چشم كودك دانست و خاطرنشان كرد: هنگامي که کودک شروع به پرتاب کردن اشياء مي‌کند، نه تنها بسيار به خودش مي‌بالد که يک مهارت جديد را کشف کرده، بلکه والدين نيز بايد خوشحال باشند که او يک مرحله رشد ديگر را نيز طي کرده است، هرچند که اين امر ممکن است آنها را خوشحال نکند که او ماکاروني را از بشقابش بر روي زمين بريزد و يا پستانکش را در خيابان از دهانش به بيرون پرت کند. اين روانشناس تأكيد كرد: تا جايي که پرت کردن اشياء توسط کودک خطري براي اطرافيان ايجاد نکند، نبايد او را سرزنش و يا تنبيه کرد، متوقف کردن کودک از پرت کردن اشياء به اطراف در اين سن، تلاش بيهوده است، پس به جاي اينکه او را متوقف کرد بايد سعي شود به او ياد داد که چه چيزهايي را مي‌تواند و چه چيزهاي را نمي‌تواند پرت کرد. جعفري، خطاب به والدين اظهار كرد: اگر تعداد وسايلي که به كودك اجازه مي‌دهيد پرت کند زياد باشد، او سريع‌تر ياد مي‌گيرد که چه چيزهايي را نبايد پرت کند، او را به پرت کردن چيزهاي بي‌خطر تشويق کنيد، مثلاً در منزل تعدادي توپ‌هاي فومي يا پارچه‌اي تهيه کنيد و با يکديگر توپ بازي کنيد و يا اگر به خريد مي‌رويد از او بخواهيد خريد شما را داخل چرخ بياندازد، او از اينکه به او اجازه دهيد که خرده سنگ‌هاي کنار جوي را داخل جوي آب پرت کند بسيار لذت مي‌برد، به اين ترتيب او کم‌کم ياد مي‌گيرد که پرت کردن چيزهاي مناسب در زمان و مکان مناسب، اشکال ندارد. اين روانشناس با تأكيد بر اينكه پرتاپ اشياء اگر از روي عصبانيت باشد، بايد در صورت امکان، او را ناديده گرفته و به او محل نگذاشت، يادآور شد: اگر کودک بداند که مي‌تواند با پرت کردن اشياء به سوي ديگران توجه والدين را جلب کند، حتماً اين کار را تکرار خواهد کرد، اما اگر ديديد که او اين کار را تکرار مي‌کند و يا باعث ايجاد ناراحتي و درد در کودک ديگري مي‌شود در اين صورت بلافاصله او را از محيط دور کرده و با آرامش ولي قاطع به او گوش‌زد کنيد. وي تصريح كرد: ممکن است واکنش غيرکلامى كودك نسبت به ناکامى در هنگام بازى با اسباب‌بازى يا پازلى که شکل دارد، به‌صورت بلند کردن اشياء و پرتاب آنها به اطراف اتاق باشد، او در اين حالت شيطنت نمى‌کند، دور کردن اشياء به‌علت ناکامى ممکن است به‌قدر کافى در تخفيف تنش او کمک کند و ممکن است با يک فرياد به پايان برسد. جعفري در پاسخ به اين سئوال كه آيا بعد از پرت کردن اسباب‌بازي بايد آن را براي كودك بياوريم، اظهار كرد: فرزند شما اسباب بازي‌اش را پرت مي‌کند و منتظر است شما كه در هر بار پرت کردن، آن‌را برايش برگردانيد، مي‌توانيد با صبر کردن، حس کشف راه‌هاي جديد را در او بيدار کنيد، حرکت‌هاي بعدي، باعث رشد فکري کودک و شکوفايي خلاقيت در او مي‌شود.
محمد جعفري در گفت‌وگو با ايسنا اظهار كرد: کودکان از سن حدود ۱۴ ماهگي تا سه سالگي پرتاب کردن را ياد گرفته و از اينکه اشياء را پرت کنند لذت مي‌برند، چرا كه انگشتان‌شان را از دور چيزي که در دست دارند باز کرده و آن‌را رها مي‌کنند و اين خود يک پيشرفت در استعدادهاي حرکتي آنها محسوب مي‌شود. وي پرتاب کردن اشياء را مستلزم هماهنگي بين دست و چشم كودك دانست و خاطرنشان كرد: هنگامي که کودک شروع به پرتاب کردن اشياء مي‌کند، نه تنها بسيار به خودش مي‌بالد که يک مهارت جديد را کشف کرده، بلکه والدين نيز بايد خوشحال باشند که او يک مرحله رشد ديگر را نيز طي کرده است، هرچند که اين امر ممکن است آنها را خوشحال نکند که او ماکاروني را از بشقابش بر روي زمين بريزد و يا پستانکش را در خيابان از دهانش به بيرون پرت کند. اين روانشناس تأكيد كرد: تا جايي که پرت کردن اشياء توسط کودک خطري براي اطرافيان ايجاد نکند، نبايد او را سرزنش و يا تنبيه کرد، متوقف کردن کودک از پرت کردن اشياء به اطراف در اين سن، تلاش بيهوده است، پس به جاي اينکه او را متوقف کرد بايد سعي شود به او ياد داد که چه چيزهايي را مي‌تواند و چه چيزهاي را نمي‌تواند پرت کرد. جعفري، خطاب به والدين اظهار كرد: اگر تعداد وسايلي که به كودك اجازه مي‌دهيد پرت کند زياد باشد، او سريع‌تر ياد مي‌گيرد که چه چيزهايي را نبايد پرت کند، او را به پرت کردن چيزهاي بي‌خطر تشويق کنيد، مثلاً در منزل تعدادي توپ‌هاي فومي يا پارچه‌اي تهيه کنيد و با يکديگر توپ بازي کنيد و يا اگر به خريد مي‌رويد از او بخواهيد خريد شما را داخل چرخ بياندازد، او از اينکه به او اجازه دهيد که خرده سنگ‌هاي کنار جوي را داخل جوي آب پرت کند بسيار لذت مي‌برد، به اين ترتيب او کم‌کم ياد مي‌گيرد که پرت کردن چيزهاي مناسب در زمان و مکان مناسب، اشکال ندارد. اين روانشناس با تأكيد بر اينكه پرتاپ اشياء اگر از روي عصبانيت باشد، بايد در صورت امکان، او را ناديده گرفته و به او محل نگذاشت، يادآور شد: اگر کودک بداند که مي‌تواند با پرت کردن اشياء به سوي ديگران توجه والدين را جلب کند، حتماً اين کار را تکرار خواهد کرد، اما اگر ديديد که او اين کار را تکرار مي‌کند و يا باعث ايجاد ناراحتي و درد در کودک ديگري مي‌شود در اين صورت بلافاصله او را از محيط دور کرده و با آرامش ولي قاطع به او گوش‌زد کنيد. وي تصريح كرد: ممکن است واکنش غيرکلامى كودك نسبت به ناکامى در هنگام بازى با اسباب‌بازى يا پازلى که شکل دارد، به‌صورت بلند کردن اشياء و پرتاب آنها به اطراف اتاق باشد، او در اين حالت شيطنت نمى‌کند، دور کردن اشياء به‌علت ناکامى ممکن است به‌قدر کافى در تخفيف تنش او کمک کند و ممکن است با يک فرياد به پايان برسد. جعفري در پاسخ به اين سئوال كه آيا بعد از پرت کردن اسباب‌بازي بايد آن را براي كودك بياوريم، اظهار كرد: فرزند شما اسباب بازي‌اش را پرت مي‌کند و منتظر است شما كه در هر بار پرت کردن، آن‌را برايش برگردانيد، مي‌توانيد با صبر کردن، حس کشف راه‌هاي جديد را در او بيدار کنيد، حرکت‌هاي بعدي، باعث رشد فکري کودک و شکوفايي خلاقيت در او مي‌شود.
