با بیمارانی که عشق جمع آوری ونگهداری زباله دارند چه باید کرد؟

میگنا- دکتر مجید ابهری در این یادداشت می نویسد: افراد مبتلا به سندروم مسی دچار اختلال در ارزش‌گذاری هستند، ارزش اشیاء برای این افراد مهم نیست و در واقع همه چیز برایشان باارزش است و به همین علت هیچ چیز را دور نریخته و کوهی از زباله دارند. افراد متبلا به سندروم عاشق زباله از حالات خود شرمگین بوده و به دلیل عدم برقراری ارتباط با دیگران منزوی می‌شوند،‌ در نظریه‌های روانپزشکی این بیماری را ناشی از اختلال در کارکرد مغز و در روان درمانی آن را ناشی از گرفتاری در تله‌های زندگی یا طرحواره می‌دانند.

اگر در دوران جنینی و بعد از تولد کودک دچار دلبستگی ناایمن یا احساس از دست دادن یا فقدان یک عزیز شده و این ترس از دست دادن در او باقی بماند و از طرف دیگر در ارزش‌گذاری نیز دچار اختلال شود نمی‌تواند تفاوت میان از دست دادن یک عزیز و اشیاء را درک کند و به همین دلیل دور انداختن اشیاء نیز می‌تواند در آنها حس از دست دادن را ایجاد کند.

ابتلا به این بیماری سن خاصی نداشته و به صورت تدریجی رخ‌ داده و با گذشت زمان افزایش می‌یابد، این بیماری بسیار پیچیده بوده و اطرافیان دیر متوجه آن می‌شوند یعنی زمانی که فرد در رفتار خود غرق شده است، هرقدر سن فرد افزایش یابد، وی در رفتار خود بیشتر غرق شد و توان مقابله فرد با آن کاهش می‌یابد در نتیجه در سنین پیری شناسایی این بیماری بیشتر رخ می‌دهد.

حس از دست دادن، اضطراب و افسردگی را رقم می‌زند زیرا این افراد با اشیائی که جمع می‌کنند ارتباط عاطفی برقرار می‌کنند، از سوی دیگر محیط آلوده‌ای که این افراد ایجاد می‌کنند باعث بروز بیماری‌های جسمی در آنها می‌شود به نحوی که معمولا اطرافیان از بوی بدی که در خانه آنها وجود دارد به وجود لاشه حیوان یا انسان در محل زندگی آنها شک کرده و پس از تماس با دستگاه‌های مربوطه علت واقعی بوی بد در منازل این افراد که درواقع همان وجود زباله است مشخص می‌شود.

برای اختلال وسواس جمع‌آوری باید از روش‌های درمان وسواس استفاده کرد اما برای درمان اختلال سندروم مسی باید در کنار دارو درمانی زیر نظر روانپزشک از روش روان‌درمانی طرحواره‌درمانی استفاده کرد که طی آن روانشناس ضربه‌هایی که فرد در کودکی خورده است را درمان کرده و حس ترس از دست دادن را در آنها درمان می‌کند.