ارتباط خود زنی و پردازش درد

 محققان مؤسسه کارولینسکا در سوئد در خصوص آن که چرا افراد دارای رفتار آسیب‌رسانی به خود، معمولاً درد کمتری نسبت به دیگران احساس می‌کنند، تحقیقاتی انجام داده و توضیحی را یافته اند. بر اساس یافته های آن ها، به نظر می رسد که کلید این موضوع، یک سیستم تعدیل درد موثرتر در مغز است. 

اکثر مردم سعی می کنند از درد اجتناب کنند، اما برخی، به ویژه نوجوانان و جوانان، گاهی اوقات ممکن است خود را در معرض آسیب فیزیکی قرار دهند. خودآزاری به شدت با سایر مسائل بهداشت روانی مانند اضطراب و افسردگی مرتبط است.

به گفته این محققان، ما مدت ها سعی کرده ایم بفهمیم افرادی که رفتار آسیب رساندن به خود را نشان می دهند چگونه با دیگران متفاوت هستند و چرا درد برای این افراد، یک عامل بازدارنده کافی نیست.

مطالعات قبلی نشان داده بودند افرادی که به خود آسیب می رسانند عموماً حساسیت کمتری نسبت به درد دارند، اما مکانیسم های پشت آن به طور کامل شناخته نشده بود.

در این مطالعه، محققان، این مکانیسم‌ها را با مقایسه نحوه تنظیم و سازمان دهی یا اصطلاحا مدولاسیون درد در 41 زن که حداقل 5 بار در سال گذشته به خود آسیب رسانده بودند، با 40 زن همسان بدون رفتار خودآسیبی مورد بررسی قرار دادند.

این زنان که بین 18 تا 35 سال سن داشتند، در دو نوبت در سال‌های 2019-2020 در بیمارستان دانشگاه کارولینسکا تحت تست های آزمایشگاهی درد قرار گرفتند. در این آزمایش ها از آن ها خواسته شد تا دردی را که از تحریکات گذرا، فشار و حرارت تجربه کرده‌اند ارزیابی کنند. فعالیت مغز آن ها در حین درد نیز با استفاده از اسکن MRI اندازه گیری می شد.

محققان دریافتند که زنان خودآزار به طور متوسط سطوح بالاتری از درد را نسبت به گروه کنترل تحمل می کنند. اسکن مغزی آن ها نیز تفاوت هایی را در فعال سازی مناطق مغزی نشان داد. 

 طبق این یافته ها، در مقایسه با گروه کنترل، فعالیت مغزی زنان دارای رفتار آسیب‌دیدگی به خود، ارتباطات بیشتری را بین نواحی مغزی که مستقیماً در درک درد نقش دارند و آن‌هایی که با تعدیل درد مرتبط هستند، نشان داد. یافته دیگر این بود که تفاوت در سازمان دهی یا مدولاسیون درد بر اساس مدت زمان، تعیین نمی شد.

مجریان این تحقیق می گویند: مطالعه ما نشان می‌دهد که تعدیل درد مؤثر، یک عامل خطر برای رفتار آسیب‌دیدگی به خود است. این پروژه همچنین در مورد تفاوت‌های مغز افرادی که درگیر خودآزاری هستند، اطلاعات بیشتری به ما می‌دهد، دانشی که می‌تواند برای بهبود حمایت ارائه شده به افرادی که به دنبال مراقبت هستند استفاده شود.

گفتنی است این یافته ها در مجله Molecular Psychiatry منتشر شده اند.