فرزندانم با من مشورت نمي کنند

در سوال شما اطلاعات کمي مطرح شده بود لازم بود در ابتدا به اين سوال پاسخ مي داديد که آيا قبلا فرزندان تان با شما و مادرشان مشورت مي کردند و به تازگي اين رابطه وضعيت متفاوتي پيدا کرده است يا هميشه اين گونه بوده اند؟
با اين همه ذکر چند نکته اساسي لازم است:
الف- انسان در مسير زندگي، مراحل رشد متفاوتي را پشت سر مي گذارد که در هر مرحله به لحاظ روحي، جسمي، توانمندي ها، نيازها و... تفاوت هايي با مراحل قبل و بعد پيدا مي کند. فرزندان شما در حال خروج از دوره حساس بلوغ و نوجواني و ورود به مرحله جواني و بزرگسالي هستند. در اين دوره انتظار داريم افراد در پي استقلال نسبي از خانواده و ورود به اجتماع و هدف گذاري هاي جديد و بلندمدت براي دوره بزرگسالي باشند به همين خاطر ممکن است در خانه احساس تنهايي و درک نشدن اتفاق بيفتد.

ب- گاهي اوقات علت اين که ديگران تمايلي ندارند با ما گفت وگو کنند، نحوه مديريت ما در آن گفت و گو است به اين معنا که ممکن است ما شنونده خوبي براي مسائل فرد مقابل نبوده ايم به عبارتي از نصيحت کردن، مقايسه کردن، انتقاد کردن، بازجويي کردن و... براي گفت وگو بهره برده ايم و باعث از بين رفتن جاده ارتباطي شده ايم خوب است بدانيم همواره براي اين که ارتباط موثري داشته باشيم بايد قدرتمند باشيم و منظور از قدرت «دوست داشتني بودن» و «مورد تاييد بودن» ماست و گاهي اين قدرت را به خاطر نبود مديريت رابطه از دست مي دهيم.

ج- شايد بد نباشد که اين نکته هم مطرح شود: مردها به گفت وگو به عنوان وسيله اي براي رد و بدل اطلاعات و حل مشکل نگاه مي کنند و زنان به عنوان ابزاري براي صميميت؛ ديگر اين که به طور کل مردها نياز و توانايي کمتري براي حرف زدن دارند. به شما پدر عزيز پيشنهاد مي کنم فرزندانتان را براي ارتباط بيشتر تحت فشار نگذاريد چون موجب دوري بيشتر مي شود، اما نکات خود را مطرح کنيد و از آن ها بخواهيد به آن چه گفتيد فکر کنند و بعد تصميم بگيرند تا احساس کنند آزاد هستند، در اين شرايط احتمال بيشتري وجود دارد که آن ها از نظرات شما استفاده کنند.