چگونه با فرزند خود ارتباط برقرار کنیم؟

 
باز نگه داشتن پل ارتباطی میان كودكان و والدین فوق العاده مهم است. ما از كودكانمان می خواهیم تا افكار و احساساتشان را با ما در میان بگذارند، تا بتوانیم آن ها را درك كنیم و در بحران های زندگی به یاری آنها برخیزیم. انتظار داریم به جای آنكه واكنش منفی نشان دهند احساسات خود را به طور مناسبی بیان كنند، به حرف ما گوش كنند وكاری را كه از آنها می خواهیم انجام دهند.

بچه ها به طور غریزی نمی دانند كه چطور باید افكار و احساساتشان را بیان كنند. همچنین به طور خودكار آماده گوش دادن به دستورات و پیروی از آنها نیستند و برای انجام این مسئولیت ها باید آموزش ببینند. والدین در اغلب موارد مجبورند روش های ارتباطی خود را بهبود ببخشند. در این باره به نكات زیر توجه كنید:

- با ملایمت حرف بزنید و یك نتیجه حقیقی را دنبال كنید. به خاطر داشته باشید همه چیز در صحبت كردن نیست و همه مشكلات رفتاری را نمی توان با گفت وگو حل كرد. كودكان باید محدودیتهای رفتارشان را بدانند و معمولا فقط توضیح دادن به آنها كافی نیست.

- رویه خود را با سن و میزان بلوغ كودك متناسب كنید.

اشتباه بزرگی كه والدین مرتكب می شوند این است كه در مورد مشكل زیاد صحبت می كنند و روش های ارتباطی خود را زودتر از موعد (نسبت به سن كودك) به كار می بندند و از كلماتی استفاده می كنند كه كودك معنی آنها را نمی فهمد.

كودكان و نوجوانان به روشهای تدبیری بهتر پاسخ می دهند تا جملات سنگین و بی انتها.

سعی كنید با بالغ شدن فرزند خود بر عمق ارتباطات بیفزایید و از واكنش های منفی بكاهید.

والدینی كه همیشه سعی كرده اند در تربیت فرزند خردسالشان از توضیح و دلیل استفاده كنند اغلب به این نتیجه می رسند كه با بزرگ تر شدن كودك نه تنها مشكل حل نمی شود بلكه بدتر هم می شود زیرا وقتی كودك به مرحله ای از رشد عقلی می رسد كه بتواند همچون یك فرد بالغ عمل كند والدین می كوشند تا واكنش های قوی به او آموزش دهند اما یك كودك بالغ كه فقط به توضیح و دلیل عادت كرده است در برابر محدودیتهای جدید حتی بیشتر از یك نوجوان عادی طغیان می كند.

در نتیجه بهتر است در مورد كودكان كم سن و سال بیشتر از مدیریت و در مورد كودكان بزرگتر از ارتباط استفاده شود.

چگونه به حرفهای كودك گوش دهیم؟
1- به زبان رفتار گوش دهید.
كودكان پس از چیره شدن به زبان گفتار می كوشند ازطریق رفتار با آنها ارتباط برقراركنند.
كودكان بزرگتر و نوجوانان به طور شفاهی ارتباط برقرار نمی كنند و در بیشتر موارد كه تحت فشار قرار می گیرند، یا با آنها مخالفت می شود احساسات خود را بروز می دهند.
وقتی كودك رفتار جدیدی را نشان می دهد ممكن است مربوط به یك مرحله خاص سنی نباشد و قصد گفتن چیزی را به شما داشته باشد.
برای چند لحظه خود را جای كودك بگذارید و سعی كنید هدف او را از بروز چنین اعمالی كشف كنید و سپس در مورد آن اهداف با او صحبت كنید.

2- بر احساسات برچسب نزنید.
روند آموزش تشخیص و بیان احساسات به یك كودك به تمرین و تكرارهای زیادی نیاز دارد. تشخیص دادن احساسات مهارتی است كه به ظرافت نیاز دارد پس صبور باشید.

3- تمام توجهتان را به او جلب كنید.
به بقیه افراد خانواده بگویید كه مزاحم نشوند. به یك جای خلوت و ساكت بروید و طوری رفتار كنید كه انگار تا ابد می خواهید گوش كنید. همان قدری كه برای دوستان خود كه برای مشورت نزد شما آمده اند وقت می گذارید برای كودكان خود نیز وقت بگذارید.

4- سرصحبت را بازكنید.
گاهی شروع صحبت برای كودكان مشكل است.
سرصحبت را با جملاتی مانند (خب چی شده؟ بگو از چی ناراحتی؟،) باز كنید. هرچه این جملات اختصاصی تر باشند، موثرترند. اگر كودك نمی خواهد در مورد موضوعی صحبت كند به او القا كنید كه آزاد است و می تواند در فرصت دیگری این كار را انجام دهد.

5- به كودك اجازه صحبت كردن بدهید.
افراد بالغ معمولا تمایل دارند راه حل هایی پیشنهاد دهند و حتی برای كودكان نطق كنند، در برابر این وسوسه ها مقاومت كنید.

6- فقط گوش كنید!
سعی كنید حرف های كودك را به خودش برگردانید تا شما را با بخش بیشتری از احساساتش شریك كنید. از شیوه گوش كردن فعال یعنی تكرار یا تفسیر آنچه كودك به شما گفته است را به كار گیرید. با پاسخ های كودك پیش بروید و بیشتر یك دوست دانا باشید تا یك پلیس كنجكاو. توجه داشته باشید شما در حال مشاهده دنیا از دید كودك هستید نه لزوما واقعیتی كه اتفاق افتاده است. از هر روشی زیاد استفاده نكنید اگر همه جملات كودك را تكرار كنید یا مطالب زیادی از او بپرسید ممكن است خسته و آزرده خاطر شود.

7-بگذارید كه كودك حس كند كه شما از درد دل كردن او خوشحالید.
وقتی در مورد مشكلات زندگی اش با شما صحبت می كند بگذارید حس كند كه شما احساس خوبی نسبت به این كار دارید.

چگونه با كودك خود صحبت كنیم؟

1-مجبورش كنید به چشم هایتان نگاه كند.
حواس كودكان به آسانی پرت می شود اطمینان حاصل كنید كه هنگام صحبت كردن به شما نگاه می كنند شاید این مهمترین عامل در پیروی كودك از دستورات یا گوش دادن به شما باشد. اگر كودكتان با نگاه كردن به چشمان شما می ترسد یا احساس راحتی نمی كند به او بیاموزید تا به دهان یا تمام صورت شما نگاه كند.
گاهی برای جلب توجه كودك لازم است تماس جسمی با او داشته باشید. به آرامی دستتان را روی شانه اش بگذارید... فقط گاهی از این روش استفاده كنید و بكوشید به استفاده از آن عادت نكنید.

برای كودكان بزرگ تر هر چیزی بیش از یك اشاره كوچك با دست بر شانه اش ممكن است به جای جلب توجه به یك رویارویی بدون ثمر بیانجامد.
وقتی كودك هنگام صحبت كردن به شما نگاه می كند برای این كار او را تشویق كنید و بگذارید بداند كه از او راضی هستید بعدها در صورتی كه علاوه بر نگاه كردن به شما، از دستورات نیز پیروی كرد، او را تحسین كنید.

2-آرام ولی محكم صحبت كنید.
اگر معمولا هنگامی كه كاری از كودكتان می خواهید صدایتان را بلند می كنید كودك می آموزد تا هنگامی كه صدایتان را به حداكثر نرسانده اید به شما بی توجهی كند.

3-از جملات پرسشی اجتناب كنید.
اگر در مورد چیزی كه می خواهید كودكتان انجام دهد سوالی در ذهن ندارید از جملات قاطع استفاده كنید تا دقیقا بداند چه كار باید بكند و به علاوه آن را چه موقع، كجا و چگونه انجام دهد.

4-با جملات ساده صحبت كنید.
از كلماتی كه كودك آن ها را نمی فهمد استفاده نكنید. ساده و روشن حرف بزنید. پرچانگی نكنید. دستورات و توضیحات طولانی ممكن است باعث فراموش شدن بخش های اصلی صحبتتان شود. نوجوانان برای به یادآوردن سرنخ های اطلاعات شفاهی توانایی محدودی دارند. گفتگوهای كوتاه و ساده همراه با یك عكس العمل طبیعی بهتر از یك سخنرانی طولانی، درك و به خاطر سپرده می شود.

5- احساستان را به كودك بگویید.
بدون آنكه مستقیم از كودك انتقاد كنید به او بگویید در مورد اعمال و رفتارش چه احساسی دارید. اگر از جملاتی استفاده كنید كه به جای كودك به خودتان اشاره كند می توانید از انتقاد سرزنش یا حمله كردن به كودك بپرهیزید، همچنین احساسات را به طور موثر بیان كنید.  
پدر ها از ارتباط با بچه ها غافل نشوند
رابطه پدر هابا بچه ها

فرآیند رشد و تکامل کودکان تحت تأثیر کارکردهای مختلفی قرار دارد. ارتباط پدر و فرزند سهم به‌سزایی در این‌خصوص دارد.
فرزندان خانواده با دلسوزی و رفاقت والدین خود آرام می‌گیرند و شادی بر لبانشان نقش می‌بندد اما لذت از زندگی هنگامی بیشتر می‌شود که پدر با وجود کمبود وقت و حضور کمرنگ‌تر در خانواده، از شیوه ارتباطی مؤثر و مثبتی برخوردار باشد.
الگوپذیری از والدین یکی از خصوصیات فرزندان است. به همین دلیل والدین باید ناگزیر بر رفتار خود کنترل بیشتری داشته و با آگاهی رفتار کنند زیرا فرزندان خانواده نه تنها از نقش آنان تقلید می‌کنند بلکه همواره تحت تأثیر رفتار والدین خود قرار گرفته و دچار تغییر روحیه می‌شوند. migna.ir
جمله «نخست پدر باشید و سپس دوستی همراه» یکی از مهم‌ترین اندیشه‌های روانشناسان است که همواره بر آن تأکید شده است. به اعتقاد بسیاری از روانشناسان ارتباط میان فرزند با پدر نقش به‌سزایی در رشد جسمانی و روانی آنان دارد به همین دلیل صرف وقت و کیفیت مکالمات رد و بدل شده بین این دو نفر، با نتایج مثبتی در تربیت فرزندان همراه است.
کودکان و نوجوانان همواره اخلاق و ویژگی‌های رفتاری والدین خود را مقایسه می‌کنند و در جمع آن را قضاوت و نتیجه‌گیری می‌کنند بنابراین یکی از توصیه‌های روانشناسان به پدران آن است که همواره خود باشند و از خود، رفتاری متفاوت با خانه در جمع نشان ندهند.
برخی پدرها هنگامی که در میهمانی، محل کار یا جمعی دوستانه قرار می‌گیرند، فردی کاملاً متفاوت می‌شوند و اخلاق و رفتارهایی کاملاً مثبت پیدا می‌کنند اما این مسئله موجب سلب اعتماد شده و بین فرزند و والدین فاصله می‌اندازد.
پدرها لازم است همانگونه که به فرزند خود در جمع دوستانش احترام می‌گذارند و شاید با جملاتی محبت‌آمیز برای فرزند خود در مقابل اطرافیان ارزش قائل می‌شوند، در جمع خانوادگی نیز فرزندان خود را محترم بشمارند و با آنها به نرمی و مهربانی صحبت
کنند.   احترام به فرزند در خانواده

برقراری ارتباط دوستانه و سرشار از ملایمت، کمک به حل مشکلات با صبر و شکیبایی و درک فرزندان از سوی پدر تأثیر به‌سزایی در فرآیند رشد و نمو آنان دارد و حتی به رشد هوش اجتماعی آنان کمک می‌کند.
این در حالی است که بی‌احترامی به کودکان بخصوص در جمع دوستان، اعتمادبه‌نفس فرزندان را سلب کرده و بسیاری از توانایی‌های او را محدود می‌کند.



میگنا کیهان