وی با بیان اینکه اوتیسم عملکرد آموزشی کودک را نیز تحت تاثیر خود قرار میدهد، گفت: اوتیسم میتواند با علائمی چون مقاومت در برابر تغییرات محیطی و یا تغییر در فعالیتهای روزمره زندگی و واکنشهای غیر طبیعی نسبت به تجارب حسی، مثلا حساسیت بیش از اندازه نسبت به صدا همراه باشد.
وی در ادامه به تاریخچه تحقیقات بر روی این اختلال و طرح اصطلاح اوتیسم اشاره و خاطرنشان کرد: در سال 1912 اصطلاح اوتیسم توسط بلولر (Eugen Bleuler) برای مشخص کردن نشانههای بنیادی روان گسیختگی یعنی « قطع تماس با واقعیت» و همچنین توصیف « فرآیندهای صوری فکر بیماران» به کار گرفته شد.
این روانشناس افزود: در سال 1943 دکتر لئوکانر (Leo Kanner) در بیمارستان هاپکینز یک گروه 11 نفری از کودکان را که تاخیر رشدی با ویژگیهایی چون تنهایی، درخودماندگی، ناتوانی در ارائه ژستهای بدنی خاص و قابل انتظار، تکرار یا پژواک کلام، رفتارها و ادا و اطوارهای قالبی، اصرار بر یکنواختی محیط و ممانعت از تغییر در آن، تماس چشمی ضعیف و رابطه غیرطبیعی با دیگران، تصاویر و اشیا بی جان داشتند را مورد مطالعه قرار داد. کانر به این کودکان برچسب اوتیسم اولیه کودکی را داد و آنها در طبقه عقب ماندگان ذهنی یا اسکیزوفرنی کودکی جای گرفتند اما در سال 1980 در طبقه مجزا به نام اختلال نافذ رشد قرار داده شدند.
وی با بیان از هر 94 کودک ممکن است یک نفر دچار اختلال اوتیستیک شود، گفت: این اختلال در پسران چهار تا پنج برابر بیش از دختران رخ میدهد.
این روانشناس با اشاره به ویژگیهای یک کودک مبتلا به اختلال اوتیسم اشاره و خاطرنشان کرد: نقص در مهارتهای اجتماعی، رفتارها و الگوهای کلیشهای و قالبی و مشکلات گفتاری و زبانی میتواند از ویژگیهای یک کودک اوتیسمی باشد.
حیرتی افزود: علاوه بر این از ویژگیهای کلی فرد مبتلا به اوتیسم میتوان به تاخیر در رشد زبان بیانی، فقدان کلام و یا کلام بسیار محدود، تکرار کلام، داشتن لهجه و یا گویش خاص، گستره محدود علایق کلامی، دشواری در ادراک مفاهیم سطح بالا، انزوا، برقرار نکردن ارتباط با دیگران، دوری از دیگران و یا نادیده انگاشتن آنان، فقدان مهارتهای ارتباطی مانند همدلی و یا رعایت نوبت، ادراک محدودی از عواطف دیگران، دشواری در برقراری ارتباط با دیگران (نگاه کردن و توجه)، وجود رفتارهای تکراری، فقدان بازی و یا وجود بازیهای عجیب و غیر عادی اشاره کرد.
این روانشناس در خصوص راههای درمان این اختلال تصریح کرد: درمان اوتیسم باید به صورت تیمی و متشکل از روانپزشک، پزشک مغز و اعصاب، روانشناس، تیم توانبخشی کاردرمانی و گفتار درمانی و آموزگار آموزش دیده باشد.
وی با بیان اینکه بیش از 50 درصد کودکان اوتیسم در طی دوران زندگی ممکن است فاقد کلام باقی بمانند، تاکید کرد: بنابرین وقتی فردی دچار آسیبهای گفتاری و زبانی شدید است، از روش و سیستم دیگری غیر از گفتار برای ارتباط موثرتر وی استفاده می شود که «سیستم جایگزین و مکمل ارتباطی» نام دارد. کار درمانگران نیز برای رفع نواقصی چون مشکل در سازماندهی، توجه و پردازش برنامه ریزی میکنند. اغلب کودکان مبتلا به اوتیسم مشکلات حسی دارند بنابراین کاردرمانی ذهنی و جسمی در جهت ارتقا سطح کمی و کیفی ارتباط نیز صورت میگیرد.
از هر 94 کودک ممکن است یک نفر به اوتیسم مبتلا شود
به گزارش میگنا حبیبه حیرتی در گفت و گو با ایسنا افزود: اوتیسم یک اختلال رشدی است که مهارتهای کلامی و غیر کلامی ارتباطی و تعامل اجتماعی را به طور معنیداری تحت تاثیر خود قرار داده و اغلب پیش از سه سالگی علایم خود را نشان میدهد.