رابطه چاقی و شن تصیفه شده

آزمایش‌ های بالینی جدید نتایج امیدوار کننده ‌ای را ارائه کرده ‌اند، اما مکانیسم واقعی کاهش وزن در پشت این درمان بالقوه به خوبی درک نشده است. برای غربال کردن متغیرهای کلیدی، محققان اکنون طیف وسیعی از اندازه‌ها و شکل‌ های سیلیس را در روده انسان پس از دریافت یک وعده غذایی سنگین آزمایش و شبیه ‌سازی کردند.

نتایج تحقیقات این ایده را تایید می ‌کند که سیلیس متخلخل می ‌تواند فرآیندهای گوارشی را که معمولاً توسط آنزیم‌هایی که چربی، کلسترول، نشاسته و قندها را در معده و روده تجزیه می‌ کنند، تحریک ‌کند.
علاوه بر این، به نظر می رسد اندازه نانوذرات تجویز شده تعیین کننده میزان مهار فعالیت گوارشی است.

پژوهشگران اذعان دارند : مدل آنها برای تقلید کامل از پیچیدگی روده انسان در طول هضم بسیار ساده است. برخلاف دیگر مدل ‌های روده انسان، این مدل جدید هم هضم چربی و هم هضم کربوهیدرات را به عهده دارد. محققان همچنین میزان جذب مواد آلی در دستگاه گوارش را تجزیه و تحلیل کردند.به گفته محققان، این امکان وجود دارد که سیلیس متخلخل باعث کاهش روند افزایش وزن به روش ‌های دیگر نیز شود.

در سال ۲۰۱۴، محققان دریافتند:موش ‌هایی که از رژیم ‌های غذایی پرچرب استفاده می ‌کردند، وقتی با نانوذرات سیلیس متخلخل (MSPs) تغذیه می ‌شدند، وزن کمتری داشته و درصد کل چربی بدن آنها نیز کاهش یافت. با این حال، به نظر می رسید که این اثر بر اساس اندازه نسبی ذرات سیلیس استفاده شده باشد و پژوهش ها نشان داد که ذرات بزرگتر در نهایت موثرتر بودند.
در ادامه مطالعات بعدی نشان داد که اندازه و شکل مناسب ذرات سیلیس متخلخل به نظر می رسد که قدرت هضم موش را در روده کوچک تعیین می کند.

در سال ۲۰۲۰، اولین داده های بالینی روی ۱۰ انسان سالم مبتلا به چاقی نشان داد که نانوذرات سیلیس متخلخل می توانند سطح گلوکز خون و سطح کلسترول خون را کاهش دهند که هر دو از عوامل خطر شناخته شده برای عوارض متابولیک و قلبی عروقی هستند. جالب تر اینجاست که این درمان هیچ گونه ناراحتی شکمی یا تغییری در عادات روده ایجاد نکرد.

پژوهش حاضر این یافته ‌های امیدوار کننده را با مقایسه آرایه ‌ای از ۱۳ نمونه سیلیس متخلخل با اندازه ها، پتانسیل‌ های جذب، شکل ‌ها و شیمی مختلف توضیح می ‌دهد. این نمونه ها هر کدام به یک مدل دستگاه گوارش انسان معرفی شدند که یک حالت تغذیه پس از یک وعده غذایی پر کربوهیدرات و پرچرب را شبیه سازی می کرد. این مدل اجازه نیم ساعت هضم معده و یک ساعت هضم و جذب روده ای را می داد.

محققان می‌ گویند: نمونه ‌های سیلیس ایده ‌آل، میکروذرات سیلیس با عرض منافذ بین ۶ تا ۱۰ نانومتر بودند. به نظر می رسید این اندازه ها آنزیم های مورد بررسی را به بهترین نحو مهار می کنند. همچنین به نظر می رسد که منافذ فقط آنزیم ها را به دام نمی اندازند و به گفته پژوهشگران این موضوع پیچیده تر است.
به عنوان مثال، برخی از منافذ که اندازه بهینه برای مهار هضم نشاسته بودند، برای به دام انداختن آنزیم های مرتبط با هضم چربی بسیار بزرگ بودند. همچنین به نظر می رسید که ذرات متخلخل ماسه مواد مغذی هضم شده و هضم نشده را از دستگاه گوارش قبل از عبور از جریان خون سیستم جذب می کنند. این امر می تواند روش دیگری باشد که در آن ذرات با ورودی کالری مقابله می کنند.

تحقیقات بیشتری در مورد مدل های حیوانی برای تکرار این نتایج مورد نیاز است. شاید پس از آن، مکانیسم پیشنهادی بتواند در آزمایشات بالینی انسانی تأیید شود.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Pharmaceutics منتشر شده است.