دلايل بي اشتهايي صبحگاهي کودکان
يکي، دو هفته ديگر با شروع مدارس، دلمشغولي والدين براي فرستادن هر روزه بچه ها به مدرسه شروع مي شود و يک بار ديگر موضوع تغذيه و خواب بچه ها در دوران تحصيل محور گفت وگوي والدين مي شود. زيرا کنار گذاشتن عادت هاي خواب و تغذيه در طول تابستان، براي بسياري از کودکان دشوار است.
يکي از آن کارها، صبحانه خوردن است. صبحانه خوردن بچه ها براي بيشتر مادران يکي از چالش برانگيزترين موضوعاتي است که در اولين ساعات روز با آن رو به رو مي شوند. بسياري از کودکان عادت به خوردن صبحانه ندارند و تشريح اهميت خوردن صبحانه در دوران تحصيل نيز تاثيري در باز شدن اشتهاي آن ها ندارد. بنابراين قصد داريم به موشکافي اين موضوع و دليل صبحانه نخوردن برخي از کودکان بپردازيم و راهکارهاي عملي به والدين ارائه دهيم. دلايل صبحانه نخوردن کودکان را بايد در عوامل بسياري جست و جو کرد که بيشتر آن ها رواني است. البته اين مشکل بيشتر در بين دانش آموزان ديده مي شود که هر روز به قصد تحصيل منزل را ترک مي کنند و صبحانه خوردن يا نخوردن آن ها دغدغه والدين مي شود.
دکترنسرين اميري، فوق تخصص روان پزشکي اطفال و عضو هيئت علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توان بخشي با بيان اين مطلب به خراسان مي گويد: يکي از مهم ترين دلايل صبحانه نخوردن کودکان، کم اشتهايي صبحگاهي است. بيشتر بچه ها پس از بيدار شدن از خواب اشتها ندارند و اگر بهترين صبحانه هم براي آن ها فراهم باشد، لب نمي زنند. بنابراين در مورد کودکي که هرگز پس از بيدار شدن از خواب صبحانه نمي خورد بايد احتمال کم اشتهايي داد. يکي از علل شايع بي اشتهايي کودکان، سبک نادرست زندگي بيشتر خانواده هاست. در بيشتر خانواده ها تعطيلات و ايام تابستاني مساوي با بي برنامگي است و همه اعضاي خانواده اين بي برنامگي را دوست دارند و حتي از آن استقبال مي کنند. اين که شب ها هر وقت دوست دارند بخوابند و صبح هر وقت دوست دارند بيدار شوند و به جاي صبحانه، ناهار صرف کنند.
نکته اين جاست که برنامه خواب بچه ها ارتباط مستقيمي با برنامه غذايي شان دارد و وقتي برنامه خواب آن ها نامنظم است، نبايد توقع داشته باشيم که برنامه غذايي صحيحي داشته باشند.
درست به همين دليل است که توصيه اکيد ما به والدين اين است که برنامه خواب بچه ها در روزهاي تعطيل و ايام تابستان نبايد بيش از يک ساعت با روزهاي عادي تفاوت داشته باشد. بي اشتهايي ناشي از تغيير برنامه خواب و زندگي در کودکان ايراني بسيار شايع است. زيرا بعضي از خانواده ها به اين بي برنامگي ها عادت دارند.
از سوي ديگر تبديل يک زندگي بي برنامه به يک زندگي با نظم و با برنامه زمان مي برد و چه بسا اين امر نيز بي اشتهايي کودک را تداوم دهد.
بنابراين حتي اگر والديني از همين امروز بخواهند برنامه خواب و غذاي کودک خود را تنظيم کنند، بايد مدت زماني صبر کنند تا همه چيز به روال عادي برگردد و نبايد منتظر نتيجه فوري باشند. دکتراميري با اشاره به اين که دسته اي از کودکان به هنگام عزيمت به مدرسه دچار حالت هاي اضطرابي شديد مي شوند، تصريح مي کند: در اين دسته از کودکان هم بي اشتهايي ديده مي شود و برخي از آن ها ممکن است پس از صرف صبحانه دچار تهوع شوند. توصيه ما به والدين اين است که به اين دسته از کودکان صبحانه داده نشود زيرا ممکن است از شدت اضطراب دچار تهوع و استفراغ شوند و حالات اضطرابي آن ها در مدرسه تشديد شود. ابتدا بايد تلاش کرد اضطراب کودک را فرو نشاند و کنترل کرد و سپس به فکر رفع بي اشتهايي بود. در بيشتر موارد بي اشتهايي ناشي از اضطراب پس از رفع حالت هاي اضطرابي خود به خود رفع مي شود.
دسته اي ديگر از کودکان به دليل لجبازي و اشتباهات تربيتي والدين، صبحانه نمي خورند و کم کم به بي اشتهايي صبحگاهي مبتلا مي شوند. اين فوق تخصص روان پزشکي اطفال با بيان اين که تعداد زيادي از اين کودکان توجه و محبت بيش از حد والدين را دريافت کرده اند، تأکيد مي کند: کودکان در چنين خانواده هايي، همه کارهاي عادي و وظايف خود را با نوعي منت انجام مي دهند زيرا والدين با اشتباهات تربيتي متعدد آن ها را باج گير بار آورده اند. اين دسته از کودکان اگر درس بخوانند، مدرسه بروند و حتي صبحانه بخورند، باج مي گيرند و گويي اين کارها را براي والدين انجام مي دهند. متأسفانه اين شيوه تربيتي نادرست در ميان بسياري از خانواده ها رايج است و يکي از آموزه هاي نادرست آن باج گيري در قبال خوردن غذا يا صرف صبحانه است. کودک در چنين شرايطي والدين را تابع خود مي کند و والدين هم به اشتباه در ازاي غذا خوردن يا درس خواندن به او باج مي دهند تا مبادا رفتارش تغيير کند. در چنين فضايي کودک و والدين وارد يک بازي رواني مي شوند که بسيار خطرناک است. زيرا کودک بايد بداند براي نيازهاي اوليه اش بايد خودش اقدام کند و لازم نيست والدين را آزمايش کند. اگر والدين وارد اين بازي کودکانه شوند اول خودشان و بعد بچه ها بازنده خواهند بود. کودک بايد بداند غذا خوردن نياز جسمي است و او بايد اين نياز را براي خودش و نه براي پدر و مادرش برطرف کند. والدين فقط وظيفه دارند غذاي مناسب را با کيفيت مناسب و در زمان مناسب در اختيار کودک قرار دهند و صبحانه خوردن يا نخوردن کودک به خودش بستگي دارد و او مسئول تغذيه خود است. اگر کودکي به مسئوليت خود عمل نمي کند بايد يک سري امتيازات را از او گرفت نه اين که باج داد. گاهي والدين براي خوردن صبحانه باج مي دهند و گاهي کودک بابت آن باج مي گيرد. والدين بايد بدانند هر دو روش اشتباه است. بهترين شيوه اين است که کودک بداند براي صبحانه خوردن جايزه اي نمي گيرد و اگر صبحانه نخورد يک امتياز مثبت مثل بازي در پارک يا رفتن به ميهماني را از دست مي دهد.
نکته اين جاست که بعضي از کودکان در خانواده ها حدود خود را نمي شناسند، بابت همه چيز باج گيري مي کنند و از انعطاف والدين و اشتباهات آن ها سوء استفاده مي کنند.دکتر اميري با بيان اين که گاهي معلمان در مدارس هم با تأکيد بر اين که بچه ها حتماً بايد صبحانه خورده به مدرسه بيايند، به والدين فشار مي آورند، مي گويد: لازم است معلمان از تأکيد و توجه بيجا در اين زمينه اجتناب کنند و اگر قرار است تشويقي صورت بگيرد، به موقع و به شيوه صحيح باشد. به عنوان مثال معلم مي تواند بچه هايي را که صبحانه خورده اند ۱۵ دقيقه زودتر به حياط مدرسه بفرستد. نه اين که به شيوه نادرست بچه هايي را که صبحانه نخورده اند، توبيخ يا سرزنش کند يا به کرات والدين آن ها را در مدرسه بخواهد. تأکيد بيش از حد روي مسائل تغذيه اي کودک طي چند سال اخير به ويژه در آغاز فصل مدارس باعث شده است ناگهان همه به اين موضوع بپردازند اما بچه ها با درک اين مطلب لجبازتر مي شوند. خراسان
يکي از آن کارها، صبحانه خوردن است. صبحانه خوردن بچه ها براي بيشتر مادران يکي از چالش برانگيزترين موضوعاتي است که در اولين ساعات روز با آن رو به رو مي شوند. بسياري از کودکان عادت به خوردن صبحانه ندارند و تشريح اهميت خوردن صبحانه در دوران تحصيل نيز تاثيري در باز شدن اشتهاي آن ها ندارد. بنابراين قصد داريم به موشکافي اين موضوع و دليل صبحانه نخوردن برخي از کودکان بپردازيم و راهکارهاي عملي به والدين ارائه دهيم. دلايل صبحانه نخوردن کودکان را بايد در عوامل بسياري جست و جو کرد که بيشتر آن ها رواني است. البته اين مشکل بيشتر در بين دانش آموزان ديده مي شود که هر روز به قصد تحصيل منزل را ترک مي کنند و صبحانه خوردن يا نخوردن آن ها دغدغه والدين مي شود.
دکترنسرين اميري، فوق تخصص روان پزشکي اطفال و عضو هيئت علمي دانشگاه علوم بهزيستي و توان بخشي با بيان اين مطلب به خراسان مي گويد: يکي از مهم ترين دلايل صبحانه نخوردن کودکان، کم اشتهايي صبحگاهي است. بيشتر بچه ها پس از بيدار شدن از خواب اشتها ندارند و اگر بهترين صبحانه هم براي آن ها فراهم باشد، لب نمي زنند. بنابراين در مورد کودکي که هرگز پس از بيدار شدن از خواب صبحانه نمي خورد بايد احتمال کم اشتهايي داد. يکي از علل شايع بي اشتهايي کودکان، سبک نادرست زندگي بيشتر خانواده هاست. در بيشتر خانواده ها تعطيلات و ايام تابستاني مساوي با بي برنامگي است و همه اعضاي خانواده اين بي برنامگي را دوست دارند و حتي از آن استقبال مي کنند. اين که شب ها هر وقت دوست دارند بخوابند و صبح هر وقت دوست دارند بيدار شوند و به جاي صبحانه، ناهار صرف کنند.
نکته اين جاست که برنامه خواب بچه ها ارتباط مستقيمي با برنامه غذايي شان دارد و وقتي برنامه خواب آن ها نامنظم است، نبايد توقع داشته باشيم که برنامه غذايي صحيحي داشته باشند.
درست به همين دليل است که توصيه اکيد ما به والدين اين است که برنامه خواب بچه ها در روزهاي تعطيل و ايام تابستان نبايد بيش از يک ساعت با روزهاي عادي تفاوت داشته باشد. بي اشتهايي ناشي از تغيير برنامه خواب و زندگي در کودکان ايراني بسيار شايع است. زيرا بعضي از خانواده ها به اين بي برنامگي ها عادت دارند.
از سوي ديگر تبديل يک زندگي بي برنامه به يک زندگي با نظم و با برنامه زمان مي برد و چه بسا اين امر نيز بي اشتهايي کودک را تداوم دهد.
بنابراين حتي اگر والديني از همين امروز بخواهند برنامه خواب و غذاي کودک خود را تنظيم کنند، بايد مدت زماني صبر کنند تا همه چيز به روال عادي برگردد و نبايد منتظر نتيجه فوري باشند. دکتراميري با اشاره به اين که دسته اي از کودکان به هنگام عزيمت به مدرسه دچار حالت هاي اضطرابي شديد مي شوند، تصريح مي کند: در اين دسته از کودکان هم بي اشتهايي ديده مي شود و برخي از آن ها ممکن است پس از صرف صبحانه دچار تهوع شوند. توصيه ما به والدين اين است که به اين دسته از کودکان صبحانه داده نشود زيرا ممکن است از شدت اضطراب دچار تهوع و استفراغ شوند و حالات اضطرابي آن ها در مدرسه تشديد شود. ابتدا بايد تلاش کرد اضطراب کودک را فرو نشاند و کنترل کرد و سپس به فکر رفع بي اشتهايي بود. در بيشتر موارد بي اشتهايي ناشي از اضطراب پس از رفع حالت هاي اضطرابي خود به خود رفع مي شود.
دسته اي ديگر از کودکان به دليل لجبازي و اشتباهات تربيتي والدين، صبحانه نمي خورند و کم کم به بي اشتهايي صبحگاهي مبتلا مي شوند. اين فوق تخصص روان پزشکي اطفال با بيان اين که تعداد زيادي از اين کودکان توجه و محبت بيش از حد والدين را دريافت کرده اند، تأکيد مي کند: کودکان در چنين خانواده هايي، همه کارهاي عادي و وظايف خود را با نوعي منت انجام مي دهند زيرا والدين با اشتباهات تربيتي متعدد آن ها را باج گير بار آورده اند. اين دسته از کودکان اگر درس بخوانند، مدرسه بروند و حتي صبحانه بخورند، باج مي گيرند و گويي اين کارها را براي والدين انجام مي دهند. متأسفانه اين شيوه تربيتي نادرست در ميان بسياري از خانواده ها رايج است و يکي از آموزه هاي نادرست آن باج گيري در قبال خوردن غذا يا صرف صبحانه است. کودک در چنين شرايطي والدين را تابع خود مي کند و والدين هم به اشتباه در ازاي غذا خوردن يا درس خواندن به او باج مي دهند تا مبادا رفتارش تغيير کند. در چنين فضايي کودک و والدين وارد يک بازي رواني مي شوند که بسيار خطرناک است. زيرا کودک بايد بداند براي نيازهاي اوليه اش بايد خودش اقدام کند و لازم نيست والدين را آزمايش کند. اگر والدين وارد اين بازي کودکانه شوند اول خودشان و بعد بچه ها بازنده خواهند بود. کودک بايد بداند غذا خوردن نياز جسمي است و او بايد اين نياز را براي خودش و نه براي پدر و مادرش برطرف کند. والدين فقط وظيفه دارند غذاي مناسب را با کيفيت مناسب و در زمان مناسب در اختيار کودک قرار دهند و صبحانه خوردن يا نخوردن کودک به خودش بستگي دارد و او مسئول تغذيه خود است. اگر کودکي به مسئوليت خود عمل نمي کند بايد يک سري امتيازات را از او گرفت نه اين که باج داد. گاهي والدين براي خوردن صبحانه باج مي دهند و گاهي کودک بابت آن باج مي گيرد. والدين بايد بدانند هر دو روش اشتباه است. بهترين شيوه اين است که کودک بداند براي صبحانه خوردن جايزه اي نمي گيرد و اگر صبحانه نخورد يک امتياز مثبت مثل بازي در پارک يا رفتن به ميهماني را از دست مي دهد.
نکته اين جاست که بعضي از کودکان در خانواده ها حدود خود را نمي شناسند، بابت همه چيز باج گيري مي کنند و از انعطاف والدين و اشتباهات آن ها سوء استفاده مي کنند.دکتر اميري با بيان اين که گاهي معلمان در مدارس هم با تأکيد بر اين که بچه ها حتماً بايد صبحانه خورده به مدرسه بيايند، به والدين فشار مي آورند، مي گويد: لازم است معلمان از تأکيد و توجه بيجا در اين زمينه اجتناب کنند و اگر قرار است تشويقي صورت بگيرد، به موقع و به شيوه صحيح باشد. به عنوان مثال معلم مي تواند بچه هايي را که صبحانه خورده اند ۱۵ دقيقه زودتر به حياط مدرسه بفرستد. نه اين که به شيوه نادرست بچه هايي را که صبحانه نخورده اند، توبيخ يا سرزنش کند يا به کرات والدين آن ها را در مدرسه بخواهد. تأکيد بيش از حد روي مسائل تغذيه اي کودک طي چند سال اخير به ويژه در آغاز فصل مدارس باعث شده است ناگهان همه به اين موضوع بپردازند اما بچه ها با درک اين مطلب لجبازتر مي شوند. خراسان
