خودتان را از این مثلث نجات دهید!

 

برای همه‌ آدم‌ها «بزرگ شدن و رشد» یک امر طبیعی است اما ما در نیمه‌ راه گیر می‌کنیم و به‌نظر می‌رسد هرگز از مرحله‌ خودمشغولی کودکی کاملاً گذر نمی‌کنیم.ما به دنیای اطراف‌مان متکی می‌مانیم و از پذیرش این‌که همه‌چیز به ما داده نمی‌شود،می‌پرهیزیم. ما «خود مشغول» می‌شویم و احتیاجات و خواسته‌های‌مان از دیگران، به تحمیل و عصیان تبدیل شده و به جایی می‌رسیم که سرخوشی و رضایت برای ما غیرممکن می‌شود. آدم‌ها و مکان‌ها و چیز‌ها دیگر نمی‌توانند خلاء درونی ما را پرکنند و به همین دلیل ما با «رنجش و عصبانیت و ترس» واکنش نشان می‌دهیم.

رنجش، عصبانیت و ترس «مثلث خودمشغولی» را به وجود می‌آورند. تمام نواقص اخلاقی از این سه واکنش سرچشمه می‌گیرند. خودمشغولی منشاء عدم سلامت عقل ما است. «رنجش» واکنش ما در برابر گذشته‌مان است و ما را دوباره به گذشته باز می‌گرداند تا در آن زندگی ‌کنیم. «عصبانیت» روش رویارویی ما با زمان حال و واکنشی به منظور انکار واقعیت است. «ترس» احساسی است که وقتی ما به آینده‌مان فکر می‌کنیم دچار آن می‌شویم و به بیان دیگر واکنش ما در مقابل ناشناخته‌ها و احساس نگرانی از به وقوع نپیوستن رویاهای‌مان است. این سه احساس‌ عوارض خودمشغولی‌اند. این واکنش‌ها در مقابل آدم‌ها و مکان‌ها و وقایع گذشته و حال و آینده زمانی بروز می‌کنند که انتظارات ما از آن‌ها برآورده نشود.
 
ما می‌توانیم از خودمشغولی رها شویم و پذیرش را جایگزین رنجش، عشق را جایگزین عصبانیت و ایمان را جایگزین ترس کنیم. با گیرافتادن در مثلث خودمشغولی ما دچار نوعی بیماری می‎شویم که در نهایت ما را مجبور به درخواست کمک می‌کند. خوش‌اقبالی است که برای ما فقط یک را وجود دارد. و آن یک راه این است: باید مثلث خودمشغولی را متلاشی کنیم؛ یا باید رشد کنیم و یا خواهیم مرد.

ما در برابر تغییر واکنش های مختلفی داریم: برخی از ما تغيير را مي‌سازبه وجود می آوریم. برخی تغيير را پيش‌بيني مي‎كنیم. برخی با تغيير، تغيير مي‌كنیم و برخی نیزدر برابر تغيير مقاومت مي‌كنیم. دیدگاه‌مان را در مورد این احساسات در مقابل آدم‌ها و مکان‌ها و وقایع گذشته و حال و آینده تغییردهیم. آن‌گاه به آرامش می‌رسیم و ذهن‌مان به  سوی حل مسئله رفته و کامیابی نصیب‌مان می‌شود.