احساس تنهایی یک باور مغزی است

احساس تنهایی یک باور مغزی است تفاوت زیادی بین تنها بودن و انتخاب تنهایی وجود دارد و یافته های پژوهشگران نشان می دهد: این موضوع به طرز فکر شما مربوط می شود. بر اساس یک مطالعه جدید، افرادی که اغلب احساس تنهایی می کنند، بدون توجه به اندازه حلقه های اجتماعی خود، دنیا را متفاوت درک و پردازش می کنند.
 تیمی از محققان دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از تصویربرداری پزشکی، پاسخ های مغزی را کشف کردند که افراد خاصی را حتی اگر به طور منظم با دیگران تعامل داشته باشند، مستعد احساس تنهایی می کند،.
الیزا سی. باک، پژوهشگر ارشد این تیم مطالعاتی در رابطه با موضوع فوق این گونه  توضیح می ‌دهد: ما دریافتیم که هر فردی از نظر روشی که دنیای اطراف خود را پردازش می ‌کند با همسالان خود متفاوت است .
محققان برای بررسی دقیق موضوع،  اسکن ۹۰ دقیقه ای fMRI از ۶۳ دانشجوی سال اول دانشگاه دریافت کردند. در طول اسکن مغزی، شرکت کنندگان ۱۴ کلیپ ویدیویی جذاب را تماشا کردند. پس از آن، با استفاده از روش استاندارد مقیاس تنهایی UCLA گزارش دادند که چقدر با دیگران ارتباط اجتماعی دارند.
این نتایج همراه با نتایج یک نظرسنجی شبکه های اجتماعی که گروه در اوایل سال تحصیلی انجام داده بودند، تطبیق داده شد. در این نظرسنجی از افراد حاضر خواسته شد تا نام هر یک از دوستان خود، افرادی که مرتباً با آنها غذا می‌خورند و کسانی که در چند ماه اول دانشجویی با هم صمیمی بودند را فهرست کنند.
در ادامه افراد حاضر در مطالعه به دو دسته تقسیم شدند: گروه تنها شامل افرادی بود که در مقیاس تنهایی امتیاز بالایی کسب کردند و گروه دوم، شامل افراد درگیر فعالیت های اجتماعی بودند که در مقیاس UCLA امتیاز پایینی کسب کردند.
 در بررسی اسکن های مغز، نویسندگان مطالعه متوجه تفاوت هایی در فعالیت مغزی قابل توجهی بین دو گروه شدند. این تفاوت ‌ها عمدتاً در دو حوزه متمرکز بودند: شبکه حالت پیش ‌فرض (فعالیت مغز مرتبط با تفسیر روایت ‌ها و دوستی ‌ها) و مناطق پردازش پاداش مغز.

پژوهشگران پیشنهاد می ‌کنند:افراد تنها موقعیت ‌ها را به شیوه ‌ای منحصر به ‌فردتر از دیگران پردازش می‌ کنند که همین مساله می ‌تواند توضیح دهد که چرا برخی افراد ممکن است به میزان بیشتری احساس کنند از سوی دیگران درک نشده و کنار گذاشته شده‌ اند.

الیزا سی. باک، در این رابطه می گوید:‌ یک احتمال این است که افراد فوق در تعاملات اجتماعی ارزش و اهمیتی مشابه همسالان خود پیدا نکنند.
این موضوع ممکن است منجر به ایجاد یک چرخه بازخورد تقویت ‌کننده حس نا امیدی شود که در آن افراد تنها، خود را متفاوت از همسالان خود پنداشته و تداوم این حالت به نوبه خود ممکن است منجر به چالش‌های بیشتر در دستیابی به ارتباط اجتماعی شود.
نظریه دیگر مطرح شده در رابطه با موضوع فوق، این است که تنها بودن می تواند طرز تفکر یک فرد را در طول زمان تغییر دهد.
 شرح کامل این  مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Psychological Science منتشر شده است.