مهم‌ترین عوامل در استرس و اضطراب کودکان
استرس در کودکان سلامت روحی و روانی و حتی جسمی آنها را به مخاطره می‌اندازد و موجب بیقراری و نا آرامی و از دست دادن اعتماد به نفس فرزندان در محیط و حتی انزوا خواهد شد. اغلب استرسهای کودکان ریشه در دوران جنینی دارد، به طوری که فشارهای عصبی و استرسها و اضطرابهای مادر و ناملایمات بر جنین نیز تاثیر‌گذار است و بسیاری از کودکان استرسهای خود را از دوران جنینی به ارث می‌برند.
همچنین وارد کردن استرس به کودک در سالهای نخستین زندگی کودکان توسط والدین و اطرافیان صورت می‌گیرد، بدین معنا که گاهی برای تهدید کودک و ممانعت از رفتارهایش، اقدام به ترساندن او می‌کنند و همین ترس در کودک موجب استرس و اضطراب میشود.
والدین به جای ترساندن و تهدید تلاش کنند از همان دوران کودکی از راههای منطقی در جهت تربیت فرزند استفاده کنند، مثلا به جای اینکه برای خواب کودک او را از موجودات ترسناک بترسانند، از همان دوران کودکی به او بیاموزند که یک کودک برای حفظ سلامتیاش به خواب مناسب نیاز دارد.
یکی دیگر از عوامل نگران کننده در ایجاد استرس کودکان، تعجیل در امور و فراخواندن کودکان به عجله در کار است، بدین معنا که در هنگام غذا خوردن، بازی کردن و حتی برای دستشویی رفتن کودک او را به عجله بیش از حد وا می‌داریم و این جملات حاوی عجله و شتاب همچون «زود باش» ناخودآگاه در کودک ایجاد استرس می‌نماید. انتظارات والدین و اطرافیان بیش از توان کودکان نیز از عوامل استرس زا است، اگر کودکان را برای انجام کاری که توانایی لازم را ندارند مجبور کنیم، در واقع استرس را به جان او انداخته‌ایم و آرامش خیال او را سلب می‌کنیم.
گاهی نیز اتفاقاتی ناخوشایند برای کودکان خارج از محیط منزل رخ می‌دهد که به نوعی ترس و واهمه و استرس در آنها ایجاد می‌نماید در این زمینه ترس و نگرانی از آزار کودکان دیگر در مهد کودکها و یا در محیط‌های بازی یکی از نمونههای این نوع عوامل استرس زا است. در مواجهه محیط‌های اجتماعی همچون مهدهای کودک و یا فضای بازی و فضاهای خارج از منزل باید به کودکان بیاموزیم که هر نوع اتفاق و حادثه را با والدین در میان بگذارند، البته این امر هم مستلزم آن است که کودک در محیط منزل احساس امنیت و آرامش برای بیان حرفها و خواستههای خود داشته باشد و مجبور به پنهان کاری نگردد.
جویدن ناخن، انزوا، شب ادراری، پرخاشگری می‌تواند از علائم مهم استرس در کودکان باشد که نیاز به مشاوره و درمان دارد و بی توجهی به رفع استرسها حتی می‌تواند در دوران نوجوانی و جوانی نیز ماندگار شود و بر موفقیتهای آنان، تاثیر منفی بگذارد.
همچنین وارد کردن استرس به کودک در سالهای نخستین زندگی کودکان توسط والدین و اطرافیان صورت می‌گیرد، بدین معنا که گاهی برای تهدید کودک و ممانعت از رفتارهایش، اقدام به ترساندن او می‌کنند و همین ترس در کودک موجب استرس و اضطراب میشود.
والدین به جای ترساندن و تهدید تلاش کنند از همان دوران کودکی از راههای منطقی در جهت تربیت فرزند استفاده کنند، مثلا به جای اینکه برای خواب کودک او را از موجودات ترسناک بترسانند، از همان دوران کودکی به او بیاموزند که یک کودک برای حفظ سلامتیاش به خواب مناسب نیاز دارد.
یکی دیگر از عوامل نگران کننده در ایجاد استرس کودکان، تعجیل در امور و فراخواندن کودکان به عجله در کار است، بدین معنا که در هنگام غذا خوردن، بازی کردن و حتی برای دستشویی رفتن کودک او را به عجله بیش از حد وا می‌داریم و این جملات حاوی عجله و شتاب همچون «زود باش» ناخودآگاه در کودک ایجاد استرس می‌نماید. انتظارات والدین و اطرافیان بیش از توان کودکان نیز از عوامل استرس زا است، اگر کودکان را برای انجام کاری که توانایی لازم را ندارند مجبور کنیم، در واقع استرس را به جان او انداخته‌ایم و آرامش خیال او را سلب می‌کنیم.
گاهی نیز اتفاقاتی ناخوشایند برای کودکان خارج از محیط منزل رخ می‌دهد که به نوعی ترس و واهمه و استرس در آنها ایجاد می‌نماید در این زمینه ترس و نگرانی از آزار کودکان دیگر در مهد کودکها و یا در محیط‌های بازی یکی از نمونههای این نوع عوامل استرس زا است. در مواجهه محیط‌های اجتماعی همچون مهدهای کودک و یا فضای بازی و فضاهای خارج از منزل باید به کودکان بیاموزیم که هر نوع اتفاق و حادثه را با والدین در میان بگذارند، البته این امر هم مستلزم آن است که کودک در محیط منزل احساس امنیت و آرامش برای بیان حرفها و خواستههای خود داشته باشد و مجبور به پنهان کاری نگردد.
جویدن ناخن، انزوا، شب ادراری، پرخاشگری می‌تواند از علائم مهم استرس در کودکان باشد که نیاز به مشاوره و درمان دارد و بی توجهی به رفع استرسها حتی می‌تواند در دوران نوجوانی و جوانی نیز ماندگار شود و بر موفقیتهای آنان، تاثیر منفی بگذارد.
مرجع : شفا
