وی خطاب به اعضای خانواده‌های بیماران اوتیسم گفت: ما یک نگاه به این بیماری داریم و شما خانواده‌ها نیز نگاه دیگری که لحظه به لحظه از نزدیک بیماری را حس می‌کنید و باور من بر این است که ترکیبی از تکنیک‌های علمی و مهارت‌های رفتاری، روانشناسی و دارویی، می‌تواند امیدی برای درمان بیماری اوتیسم ایجاد کند.
وی تاکید کرد: در حال حاضر و در آینده نزدیک، درمان معجزه آسایی برای بیماری اوتیسم مانند خوردن یک مسکن برای تسکین سردرد، نخواهیم داشت.
وی گفت: بیماران اوتیسمی، تماس چشمی ندارند و روی چیزهای جزیی متمرکز میشوند، ضمن آنکه ارتباطات اجتماعی آنان ضعیف است و این بیماران چون نمی‌توانند ارتباطات اجتماعی داشته باشند، خوب مدرسه نمی‌روند و نمی‌توانند در اجتماع فعال بوده و افراد کارآمدی باشند و بیماران مبتلا به اوتیسم، رفتارهای کلیشه‌ای و بعضا بی‌معنی دارند و بسیاری از آنان، از درد و خطر واهمه‌ای ندارند.
تنکابنی درباره درمان این بیماری نیز گفت: درمانهای آموزشی وجود دارد و در راستای این درمان‌ها، با مداخله رفتاری کمک می‌کنیم که بیمار چگونه ارتباط بگیرد.
وی تاکید کرد: شاید دسترسی به داروی اوتیسم می‌تواند خیلی جذاب باشد اما فعلا از دو دارویی که در امریکا تایید شده، استفاده میشود ولی متاسفانه عوارض جانبی زیادی دارند چون داروهای ضدجنون و روانپریشی هستند و در عین حال که علائم بی‌قراری را کنترل می‌کنند اما روی تعاملات اجتماعی بیمار که هسته مرکزی بیماری است، اثر ندارند.
وی افزود: من معتقدم، محیط اثر زیادی در بروز بیماری دارد چون شواهد علمی زیادی در این زمینه وجود دارد که محیط، عامل بیماری است، لذا اوتیسم، یک بیماری تکاملی و تکوینی است و همه چیز در رحم مادر شکل نگرفته و برای درمان آن، باید دید علمی، قوی و دقیقی داشت.
وی به خانواده بیماران تاکید کرد: لطفا خودتان مطالعه بالینی نکنید و صبر کنید، ما تلاشمان را می‌کنیم و هیچگاه از هر داروی ادرار آوری برای درمان کودک خود استفاده نکنید چرا که برخی از این دارو‌ها، ورود پتاسیم به سلول‌ها را انجام می‌دهند، بعضی از آن‌ها خروج پتاسیم از سلول‌ها و گاهی مشاهده شده که برخی از داروهای ادرار آور، هر دو حالت را ایجاد می‌کنند، لذا خوددرمانی منجر به مشکلات بیشتری خواهد شد.
