شوهرم یک بچه قد کشیده است!

میگنا: سندرم پیتر پن، یا مرد بچه اختلالی است که در آن مردها تمایلی به بزرگ شدن ندارند. شما وارد یک رابطه شده‌اید و تعجب می‌کنید که چرا شریک زندگی‌تان دست از کارهای کودکانه برنمی‌دارد و حتی از خودتان می‌پرسید چطور شد که عاشق کسی شدید که اینقدر رفتارهایش بچه گانه است.


سندرم پیتر پن، Peter Pan syndrome بزرگسالی است که از نظر اجتماعی بالغ نیست!
آنچه طرفداران یونگ Jungians به عنوان پیچیدگی ها و کامپلکس های Puer aeternus می نامند، Puer aeternus = eternal boy = پسری که همیشه نوجوان یا کودک باقی میماند. puella aeternus = eternal girl = دختری که همیشه نوجوان یا کودک باقی میماند.

• همه این موارد میتواند به عدم شناسایی و ارتباط با کودک درون مرتبط باشد.

هنگامی که ما کودکِ درونی مان را: نادیده بگیریم، طردش کنیم، و یا در ناخودآگاه خود، تنهایش بگذاریم، کودک مان ناراضی میشود، رنجیده میشود، و زندگی مان را به صورت منفی و معنی داری، تحت تاثیر شدید قرار میدهد.


احساسات و ظرفیت فکری او در نهایت چیزی بیشتر از یک پسربچه نوجوان نیست! او نابالغ است، مسئولیت پذیر نیست و رفتارهایی نامتعارف با سن و سالش داردو این شما هستید که بیشتر کار می‌کنید، همه مسئولیت‌ها را به عهده گرفته‌اید و بی‌کفایتی‌های او را جبران می‌کنید. ابتدا خیال می‌کردید این رفتارها از یک مرد نشانه جذابیت، شوخ طبعی و بی خیالی اوست. اما حالا فهمیده‌اید این چیزی بیش از روحیه بی قید و شرطی یا طنازی‌ای است که بعضی از آدم‌ها در زندگیشان انتخاب کرده‌اند.‏

به طور معمول همه ما ناپختگی‌ها یا رفتارهایی برجا مانده از کودکی‌مان به همراه داریم. طبیعی است که گاهی حرکتی کودکانه از ما سر بزند اما به مرور یاد می‌گیریم که رفتارمان را متناسب با سن و موقعیت اجتماعی‌مان هماهنگ کنیم. ما در مسیر زندگی رشد می‌کنیم و همیشه کودک نمی‌مانیم. اما این در مورد همسر شما صادق نیست. او واقعا نابالغ و کودک است و اصلا خیالی برای تغییر خودش ندارد و آن را درست هم می‌داند.

خوب است که کمی بیشتر درباره سندرم پیتر پن بدانید:‏

پیتر پن اختلالی است که در آن یک مرد نمی‌تواند از نظر احساسی و فکری رشد کند. او قد و هیکل یک آدم بزرگسال را دارد اما انتخاب‌ها، فکر و منطقش به اندازه یک کودک است. او مردی با تفکر یک پسربچه است. او خودش را مثل یک کودک آزاد احساس می‌کند. این اصطلاح از عنوان کتابی به نام پیتر پن نوشته چی.ام. بری برآمده است که درباره پسر بچه‌ای است که دوست ندارد بزرگ شود و در سرزمینی زندگی می‌کند که آدم‌هایش هرگز بزرگ نمی‌شوند.

این اختلال هم در مردها و هم در زن‌ها وجود دارد اما معمولا اختلال شایعی در مردان است.‏


چرا مردها پیتر پن باقی می‌مانند؟
آنچه علم روان شناسی می‌گوید این اختلال نتیجه حمایت همه جانبه پدرومادرها از فرزند است رفتار والدین با کودک مانع رشد عقلی و احساسی او می‌شود به این شکل که آنها هرگز به فرزندشان اجازه نمی‌دهند با چالش‌های زندگی روبه رو شود و واقعیت‌های زندگی را دریابد و با احساساتش کنار بیاید. این اختلال از سال ۱۹۸۳ تعریف شد.

دن کیلی روان شناسی که اولین بار این اختلال را مطرح کرده است هر پیتر پن را در سایه یک اختلال دیگر به نام «وندی» می‌داند. اختلال وندی زنانی را در برمی‌گیرد که با اطرافیانشان در نقش مادری قرار می‌گیرند.‏
 

نشانه‌های اختلال پیتر پن:
ـ این مردها بیش از اندازه حساس و احساساتی هستند.‏
ـ خیلی زود خشمگین می شوند.‏
ـ خوشی و سعادت برایشان مثل یک ترس و وحشت است
ـ نمی‌توانندعشق را به درستی ابراز کنند.‏
ـ همیشه احساس گناه می‌کنند.‏
ـ آرام وقرار ندارند.‏
این افراد به سختی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند به همین دلیل بسیار آدم‌های تنهایی هستند. آنها همچنین مشکل خودشان را نمی‌پذیرند و مسئولیت خطایشان را به گردن دیگران می‌اندازند. این وضعیت آنها را در معرض اعتیاد به دارو و الکل نیز قرار می‌دهد.‏

زندگی با مرد کودک
او بینش ضعیفی دارد. به همین دلیل ارتباط‌هایش بسیار محدود و کم بوده‌است. احتمالا زندگی با شماطولانی‌ترین و بادوام‌ترین ارتباطی بوده‌است که همسرتان تا الان داشته است. چون او هرگز نتوانسته ارتباطاتش را حفظ کند.‏

او فکر می‌کند مصرف دارو یا مواد مخدر فقط سرگرمی است. بعید نیست که او یک روز یک فهرست از فواید ماده‌های مخدر برایتان تهیه کند و بگوید که سیگار یا علف تفریحی نه‌تنها ضرری ندارند بلکه برای سلامتی‌اش خوب هم هستند.‏

او دائما شما را کنترل می‌کند اما در عین حال خودش را خیلی هم خونسرد و بی تفاوت نشان می‌دهد.‏

او هرگز نمی‌تواند سر یک کار ثابت باقی بماند و هر بار شغلش را عوض می‌کند چون کار کردن را دوست ندارد. به احتمال زیاد او هنوز هم از حمایت‌های خانواده‌اش برای اینکه دچار بحران مالی نشود استفاده می‌کند. اگر از روی اتفاق برای مدتی یک کار ثابت پیدا کند مدام غر می‌زند، قوانین کار را بد می‌داند و هر تلاشی برای از زیر کار در رفتن انجام می‌دهد. خودش را با بازی‌های گوشی یا سیگار کشیدن سرگرم می‌کند تا کمتر کار کند.‏

مهمترین سرگرمی و علاقه او استفاده از وسایل الکترونیکی است. او به یک بازی اعتیاد پیدا می‌کند و ساعت‌های طولانی خودش را با آن سرگرم
می کند. اما در مقابل به هر نوع فعالیت سالم و ضروری دیگری حساسیت دارد!‏

او در هیچ کار خانه‌ای مشارکت نمی‌کند. هرگز غذایی نمی‌پزد، اتو کردن لباس را بلد نیست و سرجای خودش را هم تمیز نمی‌کند. اگر از او بخواهید به شما کمک کند او را به دردسر بزرگی می‌اندازید ؛ او طوری رفتار می‌کند که گویا مصیبتی بر او نازل شده است. او حتی بلد نیست یک جفت جوراب را جور کند و ست کردن لباس‌هایش هم به عهده شما است.‏

او نمی‌تواند خودش را خیلی عاقلانه توصیف کند. او هرگز نمی‌تواند یک راه حل درست برای مشکلی پیدا کند و همیشه از بی عدالتی شکایت می‌کند و ناراحت است. او نق نقو است ویکهو از کوره در می‌رود دقیقا مثل یک بچه سه ساله و همیشه این شما هستید که باعث مشکل او شده‌اید.‏

اگر در این دنیا دوست صمیمی‌ای هم پیدا کرده باشد حتما او هم دقیقا شبیه خودش است.‏

شاید در گذشته شما چند رفتار عاقلانه و درست از او دیده باشید اما دقیقا وقتی خودتان را در کنار زوج‌های دیگر ارزیابی می‌کنید متوجه می‌شوید در چه رابطه‌ای و با چه آدمی گیر افتاده‌اید.‏

خب شما می‌دانید داستان از چه قرار است: پشت هر پیتر پنی یک وندی وجود دارد. مرد بچه در ابتدا مثل یک چالش عظیم به نظر می‌رسد و شما احساس می‌کنید باید او را در زیر بال و پر خودتان بگیرید و حمایتش کنید چون او ناتوان است. اما بعد می‌فهمید که این وضع ارتباطی برایتان عذاب آور شده است. چه باید بکنید؟ آیا او هرگز بزرگ می‌شود؟


کاری که باید بکنید
رفتار حمایتی‌تان را کنار بگذارید. شما خودتان یکی از دلایلی هستید که باعث می‌شود او به همین رفتارش ادامه بدهد. به بچگی خودتان فکر کنید. از چه زمانی شما در روند رشد قرار گرفتید؟ از چه زمانی مسئولیت پذیر شدید؟ خوب که فکر می‌کنید دقیقا از زمانی که پدرومادر رهایتان کردند تا تجربه کنید و یاد بگیرید. وقتی آنها دست‌هایشان را ول کردند تا شما راه بروید.‏

علاوه بر این اگر شما روحیه مادر حامی را دارید باید خودتان را هم بررسی کنید. چرا اینطور هستید؟ این اختلال چطور در شما ایجاد شد؟ مساله شما در چیست و چطور می‌توانید خودتان را تغییر بدهید؟

راه نجات رابطه‌ای که در آن شما اختلال وندی دارید و همسرتان یک پیتر پن است خیلی دشوار و بزرگ نیست. فقط کافی است که رفتارهایتان را به چالش بکشید، محدوده‌های جدید ارتباطی تعریف کنید. البته همه اینها به معنای آن نیست که شما خیلی سریع باعث رشد همسرتان می‌شوید بلکه برای رسیدن به هدفتان نیاز به درمان از طریق مشاوره و روان درمانی دارید.

خیلی چیزها هست که شما و همسرتان متوجه آن نیستید و فقط یک روان شناس می‌تواند آن را تشخیص بدهد و راهکار درمانی‌اش را پیشنهاد بدهد.‏

همه این‌ها کار سختی نیست شما می‌توانید از مادری کردن دست بردارید و همسرتان می‌تواند به یک مرد بالغ تبدیل شود فقط باید تلاش کنید.‏