تاب آوری بخشی از وجود ما / عفت حیدری

در سال 1955 میلادی، 698 کودک که در جزیره کوایی در هاوایی به دنیا آمدند.به عنوان بخشی از یک تیم تحقیقاتی که شامل پزشکان و مددکاران به زیستی بودند.پروفسور امی ورنر  روانشناس، پژوهشگر ، پیشتاز و بزرگ تاب آوری دنیا  ؛ می­خواست ببیند چگونه این کودکان در زندگی رشد می­کردند و چه عواملی باعث شکست یا موفقیت آنها در بزرگسالی می­شد.این نوع مطالعه بلند مدت نادر است،اما وقتی بطور صحیح انجام شود،دیدگاه فوق العاده ایی در خصوص عوامل حیاتی موفقیت ایجاد می­کنند.
 
یکی از فرضیات کلیدی این مطالعه آن بود که کودکانی که عوامل خطر بیولوژیک پیش از زایمان را تجربه می­کنند ( مثل تولد زود رس و یا مادرانی که در زمان بارداری مواد مخدر مصرف می کنند ) در کنار چالش های پس از زایمان ( مثل والدینی که به لحاظ روانی بیمارند یا پدران غایب ) مشکلاتی را به عنوان نوجوان یا افراد بالغ در مقایسه با کودکانی که خانواده با ثباتی دارند، تجربه می­کنند. حدود سه نفر از کودکانی که در گروه بودند در محیط های فقیرانه بزرگ شده بودند.
 
طی 40 سال بعدی، آنچه رخ داد در کتابهایی تحت عنوان کودکان کوایی و آسیب پذیر اما نامرئی منتشر شد. ورنر و محققان دیگر متوجه شدند که دو سوم کودکان در زیرگروهها چالش های شدیدی مثل ناتوانی­های یادگیری ،مصرف مواد مخدر و بیکاری مزمن را تجربه کرده بودند. یک سوم باقی مانده، شغل های معنا دار و خانواده های خوشبختی در بزرگسالی داشتند.این گروه تا سن 40 سالگی مصرف مواد مخدر یا زندانی شدن یا وقایع منفی گروه های دیگر را نشان نداده بودند.
پروفسور ورنر در مقاله ایی که در دانشگاه پورتلند منتشر شده بود ، در مورد کودکان موفق مطالبی نوشته بود:
این اسطوره که کودکی که در گروه پر خطر قرار دارد و محکوم است که بازنده شود ؛ به چالش کشیده می شود.
 
 پروفسور امی ورنر و تیم او آنچه را که عوامل حمایتی نامیده می­شود،و در هر کدام از این کودکان تاب آوری ایجاد می کرد را شناسایی کردند. این عوامل روی قابلیتهای فردی مثل دوست شدن با کودکان ، مطالعه و اعتماد به نفس در نوجوانی متمرکز بودند.

این کودکان در طول رشد خود با فردی بزرگسال مثل عمو و عمه یا دایی که حمایتگر بود ؛ پیوند بر قرار می­کردند. حمایت های اجتماعی آنها شامل یک معلم فهمیده  یا کشیشی و روحانی بود که آنها می­توانستند به وی مراجعه کنند و کمک بگیرند. در حقیقت بیشتر این کودکان در نوجوانی بحرانهایی را تجربه کرده بودند و می­توانستند از منابع خود برای غلبه بر شداید استفاده کنند.

در حالی که ورنر و همکارانش مبنایی فرهنگی برای تاب آوری شناسایی کردند؛ دو محقق پزشک بنام استیون ساوتویک و دنیس شارنی در باره مبنای بیولوژیکی تاب آوری در کتاب خود تاب آوری : علم تسلط بر بزرگترین چالش های زندگی مطالبی نوشتند که ساوت ویک در یک مقاله مشهور بنام علم تاب آوری در 2012 میلادی منتشر کرد.
 
تحقیق آنها بر اساس مطالعه اختلالات پس از بحران و وقایع ناگوار شخصی ؛ راههای متعددی را که بدن به شداید به شیوه تاب آوری واکنش نشان می­دهد؛ تشریح می­کند.
 
. در موقع تجربه استرس،سیستم عصبی بدن ما فعال شده و هورمون استرس از جمله اپی نفرین ، نوراپی نفرین، کورتیزول آزاد می­شود.این هورمونها  باعث آگاهی و ضربان قلب سریع و تغییرات تنفسی شده و به ما کمک می­کند با عامل استرس آور مواجه شویم. بهرحال این هورمونها به مجرد برانگیختن قطع شده و به بدن ما اجازه می­دهند تا به شرایط عادی برگردد.
 
. حتی وقتی دوره های مزمن استرس را طی می­کنیم ، می­توانیم در موقعیتهای خاص لذت را تجربه کنیم. بعد از تشییع جنازه خانواده دور هم جمع می­شوند تا در مورد فرد درگذشته حرف بزنند. و همه از به یاد آوردن خوبیهای وی می­خندند. به نظر می رسد که سیستم عصبی ما اجازه نمی­دهد که همیشه در وضعیت منفی بمانیم. و هورمونهای سازگاری مثل دوپامین یا اکسی توکسین را ترشح می­کند طوری که بتوانیم لذت و همراهی را تجربه کنیم.

.ما استراتژی هایی مثل تاب آوری را بررسی می­کنیم ، می­توانیم در باره طراحی استراتژی هایی برای استرس فکر کنیم و راه هایی برای بهبود از وقایع چالش آور بیابیم. تحقیقات نشان داده است که استفاده از EEGs و MRI کاربردی و استراتژی های خاص تاب آوری مثل قالب بندی دوباره شناختی ، مراقبه ، حتی برنامه ریزی کوتاه مدت ، کورتکس سمت چپ  را فعال کرده و به تسکین موقعیتهای استرس آمیز کمک می­کند.
 
. بیشتر افراد گزارش می­دهند که تمرینات و ورزش های جسمی به آنها کمک می­کند که سطح استرس خود را پایین بیاورند.برخی از مردم می­گویند که بعد از یک روز پر از استرس ورزش به انها کمک می­کند که از انرژی منفی خود که در طی روز انباشته شده است ،خلاص شوند. بعضی هم دوست دارند که صبح زود بیدار شوند و ورزش کنند و می­گویند با ورزش انرژی فوق العاده ایی به دست می­اورند تا در یک روز پر چالش از عهده کارهای بر آیند. ساوت ویک گزارش می­دهد که مطالعات در خصوص حیوانات و مردم نشان می­دهد که تمرینات شدید فیزیکی باعث ایجاد سلولهای عصبی در بخش هایی از مغز می­شود که  سطح هورمونهای استرس را در هپیوکامپ بخش ازمغز که نقشی در منظم کردن واکنش های هورمونی به استرس دارد،تنظیم می­کند.
 
خودتان را به لحاظ ویژگی های ذاتی تاب آوری چطور ارزیابی می­کنید؟ برخی از سوالات ذیل را بررسی کرده و تجربیات خود را در زمینه خانوادگی و شخصی در برابر استرس بنویسید.

عمدتا چطور موقعیتهای استرس آور را مدیریت می­کنید؟ آیا احساس می­کنید که می­توانید بطرز موثر سازگار شوید؟ آیا از مشکلات فرار می­کنید ید یا وقتی با موقعیتهای سخت روبرو می شوید، یا دیوانه می شوید؟احساس سرخوردگی می­کنید؟ تمایل طبیعی شما در مورد استرس چیست ؟
والدین و اقوام شما چطور موقعیت های پر چالش را مدیریت می­کنند؟ در باره غلبه بر چالش ها چه داستانهای خانوادگیدارید؟
وقتی در باره مشکلات و موقعیت های پر از استرس در آینده فکر می­کنید، چه احساسی دارید؟ یا چه احساسی در حین کنار آمدن با این موقعیت ها دارید؟
آیا احساس می­کنید،دوست دارید فعالیتهای سالمی انجام دهید تا بتوانید به شیوه موثری با استرس های خود کنار بیایید؟ در باره آنچه انجام میدهید ، چیزهایی بنویسید. چرا و چطور می­توانید توانایی خود را برای کنار آمدن با استرس بهبود دهید؟
آیا خودتان را یک شخص تاب آور می­دانید؟ چرا ؟ چند مثال از تاب آوری خود ارائه دهید. چرا فکر می­کنید تاب آور هستید یا بر عکس تاب آور نیستید.

تجربه و مطالعات به ما می­گویند که تاب آوری در سیستمهای ما برنامه ریزی شده است. بر خلاف الگوی مدیریت استرس که می خواهد وادار کند باور کنیم نمی توانیم از پس عوامل پر از فشار بر آییم.شواهد دال بر آن است که با موفقیت زیادی از پس مسائل و چالش های زندگی برمی­آییم.هر چه بیشتر در مورد تاب آوری تحقیق می­کنیم ،می­دانیم که بهتر استرس را مدیریت می­کنیم  و همیشه به نقاط قوتی که در تاب آوری مورد توجه قرار میگیرد، برمی گردیم.