اختلال اوتیسم هنوز داروی موثری ندارد
تحقیقات جدید حاکی است: علیرغم وجود داروها و مداخلات پزشکی بسیار برای بیماران مبتلا به اوتیسم هنوز تحقیقات بالینی بسیار کمی در مورد استفاده از این داروها در نوجوانان و جوانان انجام شده است.
به گزارش فارس ؛ دکتر جرمی وینسترا واندرویل، مدیر پزشکی انجمن درمان و تحقیقات روی اختلات طیف اوتیسم (درخودماندگی) گفت: بسیاری از کودکان، نوجوانان یا حتی جوانان مبتلا به اوتیسیم از داروهایی استفاده می کنند که تحقیقات چندانی روی مصرف آنها انجام نشده است.
بنابراین این کودکان و والدین آنها باید از یک متخصص بالینی کمک بگیرند تا به آنها بگوید چه چیزهایی در مورد این داروها مشخص شده و چه چیزهایی هنوز مشخص نیست، خطرات احتمالی و منافع آنها را نیز برایشان مطرح کند.نتایج این تحقیقات به صورت آن لاین در روز 24سپتامبر در مجله Pediatrics به چاپ رسید.
انستیتو ملی سکته و اختلالات عصب شناختی اعلام کرد: اختلالات طیف اوتیسم، اختلالات عصبی-رشدی هستند که به رشد و ارتباطات اجتماعی صدمه وارد می کنند.اختلالات طیف اوتیسم می‌توانند موجب انجام رفتارهای تکراری و حتی رفتار آسیب زننده به خود مثل کوبیدن سر شوند.تخمین زده شده است که حدود 1 نفر از هر 88 کودک آمریکایی به اختلال طیف اوتیسم مبتلا هستند.
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم با افزایش سن بهبود قابل توجهی پیدا می‌کنند اما بسیاری هم این بهبود را به دست نمی‌آورند.هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد ولی راههای درمانی بسیاری مثلاً مداخلات آموزشی و رفتاری و داروها در دسترس هستند.دکتر ملیا نیشاوالا مدیر پزشکی برنامه تحقیقاتی و کلینیکی اختلالات طیف اوتیسم در نیویورک گفت: داروها معمولاً برای برطرف کردن برخی علائم مرتبط با اوتیسم مصرف میشوند نه برای برطرف کردن علائمی که مستقیماً در ایجاد اوتیسم نقش دارند.
وی افزود: به عنوان مثال، داروی ریسپریدون (risperidone) که نام تجاری آن ریسپردال است را می‌توان برای درمان علائمی رفتاری مرتبط با اوتیسم مثل پرخاشگری، طغیان خشم و تحریک پذیری استفاده کرد.داروهایی مثل ریسپریدون و آریپیپرازول (aripiprazole) به طور مستقیم دلیل ایجاد اوتیسم را هدف قرار نمی‌دهند اما در آرامش این افراد نقش دارند.
محققان برای تحقیقات خود اطلاعات پزشکی را از سال 1980 تا 2011 بررسی کردند تا آزمایشهای بالینی انجام شده روی داروهای افراد اوتیسمی 13 تا 30 ساله را بیابند.آنها 8 بررسی را یافتند که حداقل 20 نفر در آنها شرکت داشتند. 2 نفر از محققان به طور مستقل کیفیت این بررسیها را ارزیابی کردند.محققان گفتند: 4 بررسی کیفیت مناسبی داشتند در حالی که 4 بررسی دیگر بسیار ضعیف بودند.
به گزارش فارس ؛ دکتر جرمی وینسترا واندرویل، مدیر پزشکی انجمن درمان و تحقیقات روی اختلات طیف اوتیسم (درخودماندگی) گفت: بسیاری از کودکان، نوجوانان یا حتی جوانان مبتلا به اوتیسیم از داروهایی استفاده می کنند که تحقیقات چندانی روی مصرف آنها انجام نشده است.
بنابراین این کودکان و والدین آنها باید از یک متخصص بالینی کمک بگیرند تا به آنها بگوید چه چیزهایی در مورد این داروها مشخص شده و چه چیزهایی هنوز مشخص نیست، خطرات احتمالی و منافع آنها را نیز برایشان مطرح کند.نتایج این تحقیقات به صورت آن لاین در روز 24سپتامبر در مجله Pediatrics به چاپ رسید.
انستیتو ملی سکته و اختلالات عصب شناختی اعلام کرد: اختلالات طیف اوتیسم، اختلالات عصبی-رشدی هستند که به رشد و ارتباطات اجتماعی صدمه وارد می کنند.اختلالات طیف اوتیسم می‌توانند موجب انجام رفتارهای تکراری و حتی رفتار آسیب زننده به خود مثل کوبیدن سر شوند.تخمین زده شده است که حدود 1 نفر از هر 88 کودک آمریکایی به اختلال طیف اوتیسم مبتلا هستند.
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم با افزایش سن بهبود قابل توجهی پیدا می‌کنند اما بسیاری هم این بهبود را به دست نمی‌آورند.هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد ولی راههای درمانی بسیاری مثلاً مداخلات آموزشی و رفتاری و داروها در دسترس هستند.دکتر ملیا نیشاوالا مدیر پزشکی برنامه تحقیقاتی و کلینیکی اختلالات طیف اوتیسم در نیویورک گفت: داروها معمولاً برای برطرف کردن برخی علائم مرتبط با اوتیسم مصرف میشوند نه برای برطرف کردن علائمی که مستقیماً در ایجاد اوتیسم نقش دارند.
وی افزود: به عنوان مثال، داروی ریسپریدون (risperidone) که نام تجاری آن ریسپردال است را می‌توان برای درمان علائمی رفتاری مرتبط با اوتیسم مثل پرخاشگری، طغیان خشم و تحریک پذیری استفاده کرد.داروهایی مثل ریسپریدون و آریپیپرازول (aripiprazole) به طور مستقیم دلیل ایجاد اوتیسم را هدف قرار نمی‌دهند اما در آرامش این افراد نقش دارند.
محققان برای تحقیقات خود اطلاعات پزشکی را از سال 1980 تا 2011 بررسی کردند تا آزمایشهای بالینی انجام شده روی داروهای افراد اوتیسمی 13 تا 30 ساله را بیابند.آنها 8 بررسی را یافتند که حداقل 20 نفر در آنها شرکت داشتند. 2 نفر از محققان به طور مستقل کیفیت این بررسیها را ارزیابی کردند.محققان گفتند: 4 بررسی کیفیت مناسبی داشتند در حالی که 4 بررسی دیگر بسیار ضعیف بودند.
