رابطه میزان خواب و بیماری آلزایمر
یک زمان طلایی برای خواب وجود دارد که در صورت رعایت آن، عملکرد شناختی مغز با گذشت زمان، ثابت می‌ماند. میزان خواب کمتر یا بیشتر، با عملکرد شناختی پایین‌تری همراه خواهد بود.
به گزارش دیلی میل دانشمندان طی پژوهش طولانی مدتی دریافته‌اند هفت ساعت و نیم میزان خواب ایده آل برای مغز است تا بتواند انرژی لازم را کسب کند و از بیماری آلزایمر جلوگیری شود. بر اساس این پژوهش، خواب شبانه بیشتر یا کمتر از این میزان سبب زوال مغز به مرور زمان خواهد شد.
استادیار نورولوژی مرکز تحقیقات پزشکی خواب دانشگاه واشنگتن در این رابطه می‌گوید:« پژوهش ما نشان می‌دهد که یک گستره میانگین و یا یک زمان طلایی برای خواب وجود دارد که در صورت رعایت آن، عملکرد شناختی مغز با گذشت زمان ثابت می‌ماند. میزان خواب کمتر یا بیشتر، با عملکرد شناختی پایین تری همراه خواهد بود که علت آن می‌تواند خواب ناکافی یا خواب با کیفیت پایین باشد.»
برای انجام این پژوهش، عملکرد مغز ۱۰۰ فرد با میانگین سنی ۷۵ سال هنگام خواب از طریق مانیتور کوچک متصل به پیشانی آنها به مدت چهار سال و نیم بررسی شد.
دانشمندان همچنین مایع مغزی نخاعی که در بافت اطراف مغز و نخاع یافت میشود را برای اندازه گیری سطح پروتئین‌های آلزایمر مورد بررسی قرار دادند.
نتیجه آزمایش نشان داد امتیاز عملکرد شناختی مغز در گروهی که خواب کمتر از پنج ساعت و نیم و یا بیشتر از هفت ساعت و نیم در شب داشتند به مرور زمان کاهش می‌یابد.
محققان پیش از این دریافته بودند که از دست دادن حافظه، گیجی و یادگیری کند که همگی از علائم آلزایمر هستند با خواب ناکافی و بی‌کیفیت ارتباط مستقیم دارند./ فارس
برای انجام این پژوهش، عملکرد مغز ۱۰۰ فرد با میانگین سنی ۷۵ سال هنگام خواب از طریق مانیتور کوچک متصل به پیشانی آنها به مدت چهار سال و نیم بررسی شد.
دانشمندان همچنین مایع مغزی نخاعی که در بافت اطراف مغز و نخاع یافت میشود را برای اندازه گیری سطح پروتئین‌های آلزایمر مورد بررسی قرار دادند.
نتیجه آزمایش نشان داد امتیاز عملکرد شناختی مغز در گروهی که خواب کمتر از پنج ساعت و نیم و یا بیشتر از هفت ساعت و نیم در شب داشتند به مرور زمان کاهش می‌یابد.
محققان پیش از این دریافته بودند که از دست دادن حافظه، گیجی و یادگیری کند که همگی از علائم آلزایمر هستند با خواب ناکافی و بی‌کیفیت ارتباط مستقیم دارند./ فارس
آشنایی با بیماری آلزایمر
بیماری آلزایمر Alzheimer's disease، یک بیماری زوال عصبی است که معمولا به کندی آغاز میشود و به تدریج رو به وخامت می‌رود. این بیماری علاج‌ناپذیر را اولین بار یک روانپزشک و پاتولوژیست آلمانی به نام آلویز آلزایمر در سال ۱۹۰۶ میلادی توصیف کرد.
آلزایمر علت بروز ۶۰ تا ۷۰درصد موارد دمانس است.
رایج‌ترین علامت ابتدایی این بیماری، اختلال در حافظه کوتاه‌مدت و مشکل در به یاد آوردن اتفاقات اخیر است.
علت بیماری آلزایمر چندان شناخته‌شده نیست. عوامل ریسک محیطی و ژنتیک مختلفی با ایجاد این بیماری مرتبط شده است. قوی‌ترین عامل ریسک ژنتیک این بیماری، ناشی از الل آپولیپوپروتئین ایی است. عوامل ریسک دیگر آلزایمر عبارتند از ترومای سر، افسردگی بالینی و فشار خون بالا.
روند این بیماری ارتباط زیادی با تشکیل پلاک‌های آمیلوئیدی، توده‌های نوروفیبریلار و از بین رفتن ارتباطات عصبی در مغز دارد. تشخیص آلزایمر با بررسی سابقهٔ بیمار و انجام آزمون شناختی با استفاده از تصویربرداری پزشکی و آزمایش خون برای حذف سایر علل احتمالی انجام میشود.
علائم اولیه آلزایمر اغلب با سالخوردگی طبیعی اشتباه گرفته میشود. برای تشخیص قطعی آلزایمر، آسیب‌شناسی بافت مغز لازم است اما این آزمایش تنها پس از مرگ بیمار می‌تواند انجام شود.
با پیشرفت بیماری آلزایمر، علائم آن می‌تواند شامل مشکلات زبانی، مشکل در آگاهی از موقعیت (گم‌شدن)، نوسان خلقی، از دست دادن انگیزه، اهمال و بی‌توجهی نسبت به خود و مشکلات رفتاری باشد.
این بیماری بسیاری از خصوصیات رفتاری و هیجانی افراد را نیز تحت تاثیر قرار داده و سبب بروز ناراحتی‌هایی از قبیل علائم افسردگی (شامل فقدان احساس لذت، بی‌قراری، افسردگی، کاهش اشتها و وزن، عدم وجود تمرکز و احساس گناه)، علائم روانی (شامل توهم، هذیان و سوءظن) و نیز رفتارهایی مثل آشفتگی، سرگردانی، پرخاشگری و خشونت در این بیماران میشود.
با وخیم‌شدن آلزایمر، بیمار معمولا از خانواده و جامعه کناره‌گیری می‌کند. به‌تدریج فعالیت‌های بدنی از دست می‌رود که در نهایت منجر به مرگ میشود. هرچند سرعت پیشرفت آلزایمر می‌تواند متفاوت باشد اما امید به زندگی معمول پس از تشخیص بیماری، ۳ تا ۹ سال است.
آلزایمر علت بروز ۶۰ تا ۷۰درصد موارد دمانس است.
رایج‌ترین علامت ابتدایی این بیماری، اختلال در حافظه کوتاه‌مدت و مشکل در به یاد آوردن اتفاقات اخیر است.
علت بیماری آلزایمر چندان شناخته‌شده نیست. عوامل ریسک محیطی و ژنتیک مختلفی با ایجاد این بیماری مرتبط شده است. قوی‌ترین عامل ریسک ژنتیک این بیماری، ناشی از الل آپولیپوپروتئین ایی است. عوامل ریسک دیگر آلزایمر عبارتند از ترومای سر، افسردگی بالینی و فشار خون بالا.
روند این بیماری ارتباط زیادی با تشکیل پلاک‌های آمیلوئیدی، توده‌های نوروفیبریلار و از بین رفتن ارتباطات عصبی در مغز دارد. تشخیص آلزایمر با بررسی سابقهٔ بیمار و انجام آزمون شناختی با استفاده از تصویربرداری پزشکی و آزمایش خون برای حذف سایر علل احتمالی انجام میشود.
علائم اولیه آلزایمر اغلب با سالخوردگی طبیعی اشتباه گرفته میشود. برای تشخیص قطعی آلزایمر، آسیب‌شناسی بافت مغز لازم است اما این آزمایش تنها پس از مرگ بیمار می‌تواند انجام شود.
با پیشرفت بیماری آلزایمر، علائم آن می‌تواند شامل مشکلات زبانی، مشکل در آگاهی از موقعیت (گم‌شدن)، نوسان خلقی، از دست دادن انگیزه، اهمال و بی‌توجهی نسبت به خود و مشکلات رفتاری باشد.
این بیماری بسیاری از خصوصیات رفتاری و هیجانی افراد را نیز تحت تاثیر قرار داده و سبب بروز ناراحتی‌هایی از قبیل علائم افسردگی (شامل فقدان احساس لذت، بی‌قراری، افسردگی، کاهش اشتها و وزن، عدم وجود تمرکز و احساس گناه)، علائم روانی (شامل توهم، هذیان و سوءظن) و نیز رفتارهایی مثل آشفتگی، سرگردانی، پرخاشگری و خشونت در این بیماران میشود.
با وخیم‌شدن آلزایمر، بیمار معمولا از خانواده و جامعه کناره‌گیری می‌کند. به‌تدریج فعالیت‌های بدنی از دست می‌رود که در نهایت منجر به مرگ میشود. هرچند سرعت پیشرفت آلزایمر می‌تواند متفاوت باشد اما امید به زندگی معمول پس از تشخیص بیماری، ۳ تا ۹ سال است.
تا کنون راهی برای توقف یا جلوگیری از پیشرفت این بیماری شناخته نشده اما برخی درمان‌ها به بهبود علائم بیماری کمک می‌کنند. بیماران آلزایمر تا حد زیادی متکی به کمک دیگران میشوند و بار روانی جسمی و روانی سنگینی به مراقب آنها تحمیل میشود.
تغذیهٔ خوب، فعالیت جسمی و مشارکت اجتماعی به طور کلی برای سالخوردگان مفیدند و ریسک بروز افت شناختی و بیماری آلزایمر را نیز کاهش می‌دهند. تا کنون دارو یا مکمّلی که ریسک این بیماری را کاهش بدهد پیدا نشده است.
داشتن برنامه ورزش می‌تواند در بهبود فعالیت‌های روزمره بیمار مفید باشد. مشکلات رفتاری یا روان‌پریشی ناشی از دمانس اغلب با داروهای ضدروان‌پریشی مداوا میشود اما استفاده از این داروها اغلب توصیه نمی‌شود زیرا فایده چندانی نداشته و ریسک مرگ زودرس را نیز افزایش می‌دهد.
همه ساله در روز ۲۱ سپتامبر یا ۳۰ شهریور، به مناسبت روز جهانی آلزایمر در دنیا مراسم و همایش‌های مختلف برگزار میشود.
تغذیهٔ خوب، فعالیت جسمی و مشارکت اجتماعی به طور کلی برای سالخوردگان مفیدند و ریسک بروز افت شناختی و بیماری آلزایمر را نیز کاهش می‌دهند. تا کنون دارو یا مکمّلی که ریسک این بیماری را کاهش بدهد پیدا نشده است.
داشتن برنامه ورزش می‌تواند در بهبود فعالیت‌های روزمره بیمار مفید باشد. مشکلات رفتاری یا روان‌پریشی ناشی از دمانس اغلب با داروهای ضدروان‌پریشی مداوا میشود اما استفاده از این داروها اغلب توصیه نمی‌شود زیرا فایده چندانی نداشته و ریسک مرگ زودرس را نیز افزایش می‌دهد.
