کرونا و اختلال در روابط اجتماعی کودکان

نتایج یک مطالعه جدید نشان می ‌دهد که سیاست‌ های قرنطینه و ماسک ‌های صورت باعث شده است که نوزادانی که در طول دوره همه ‌گیری کرونا به دنیا می ‌آیند، مهارت‌های ارتباطی ضعیف تری نسبت به سایر نوزادان داشته باشند.
بر اساس یافته های مطالعه تیمی از پژوهشگران در دانشگاه پزشکی و علوم بهداشتی دوبلین، انزوای اجباری در طول همه ‌گیری کرونا به این معنی بود که کودکان در سال اول زندگی به نقاط عطف کمتری دست یافتند.
به گفته محققان، نوزادان خردسال در طول تعاملات خود روی چشمان بزرگسالان متمرکز می شوند، در حالی که کودکان بزرگتر روی دهان تمرکز می کنند.
قرنطینه های اجباری ناشی از دوره کرونا و استفاده از ماسک، منجر به گذراندن زمان محدودی خارج از خانه شد که دسترسی کودکان به نشانه های بصری و چهره را محدود کرد. در این مطالعات محققان ۳۰۹ نوزاد ۱۲ ماهه را که در سه ماه اول شیوع بیماری کرونا متولد شده بودند، مورد مطالعه قرار دادند.
این تیم پژوهشی ۱۰ علامت رشدی را بررسی کردند که شامل خزیدن، ایستادن با کمک مبلمان، ایستادن به تنهایی، برداشتن اشیای ریز با انگشت شست و اشاره، چیدن آجرها، غذا خوردن با انگشت، دانستن نام خود، بیان یک کلمه معین و معنادار، اشاره به اشیا و خداحافظی با تکان دادن دست می شد.
در ادامه والدین فرزندان خود را ارزیابی کرده و محققان نتایج را با ۱۶۲۹ نوزاد دیگر مقایسه کردند. تعداد بیشتری از نوزادان دوره کرونا قادر به خزیدن بودند (۹۷.۵ در مقابل ۹۱ درصد)، اما تعداد کمتری یک کلمه مشخص و معنی دار را بیان کردند و به طور مشابه، تنها ۸۴ درصد از نوزادان متولد دوره کرونا در مقایسه با ۹۳ درصد از نوزادانی که در زمان های عادی متولد شده بودند، توانستند به یک شئ اشاره کنند و فقط ۸۸ درصد توانستند با دست خداحافظی کنند.
دانشمندان می گویند: افزایش خزیدن احتمالاً به این دلیل است که نوزادان زمان بیشتری را در خانه و در طبقه خودشان می گذرانند. این تأثیر بر ارتباطات احتمالاً به دلیل قرنطینه های اجباری بوده که باعث کاهش صداهای شنیداری و کاهش دیدن چهره هایی بدون ماسک است.

به گفته پژوهشگران، این نوزادان همچنین فرصت‌ های کمتری برای مواجهه با اشیای جالب جدیدی داشتند که می ‌توانستند به آن‌ ها اشاره کنند و تماس ‌های اجتماعی کمتری داشته اند که در آن فرصت یادگیری خداحافظی با دست را داشته باشند. با وجود این، محققان بر این باورند که این احتمال وجود دارد که نوزادان با رشد خود بهبود پیدا کنند. در حالی که بخشی از رشد عصبی ژنتیکی است، آموزش والدین و قرار گرفتن در بطن اجتماع نقش مهمی را برای کودکان ایفا می کند. 

 این تیم تحقیقاتی در پایان می گوید: به نظر می ‌رسد انزوای اجتماعی مرتبط با همه ‌گیری کرونا بر یادگیری مهارت‌ های ارتباطات اجتماعی در نوزادانی که در طول همه‌ گیری به دنیا می ‌آیند تأثیر گذاشته است.
نوزادان ذاتاً انعطاف ‌پذیر و کنجکاو هستند و به احتمال زیاد با ظهور مجدد جامعه و افزایش ارتباط ها در محافل اجتماعی، مهارت‌ های ارتباط اجتماعی آنها بهبود می ‌یابد. با این حال، این گروه و دیگران باید تا سن مدرسه تحت نظر باشند تا اطمینان حاصل شود که مشکلی ندارند. 
شرح کامل این مطالعه و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Archives of Disease in Childhood منتشر شده است.