سلول های پشتیبان مغز چه نقشی در اختلال وسواس اجباری دارند؟
محققان، با مطالعه پروتئین های بیان شده توسط نورون ها و آستروسیت ها در مدل های موش دریافتند، پروتئینی که با OCD مرتبط است، علاوه بر نورون ها، در آستروسیت ها نیز یافت می شود.
دانشمندان، هنوز در تلاش برای درک نقش دقیق این سلول های پیچیده در شرایط روانپزشکی و عصبی هستند؛ این کشف، می تواند تاثیر بسیار مفیدی بر توسعه استراتژی های درمانی داشته باشد.
OCD، اختلالی شایع، مزمن و طولانی مدت که حدود 2 تا 3 درصد جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.
افراد مبتلا به این اختلال، دچار افکار (وسواس فکری) و رفتار (وسواس عملی) غیر قابل کنترل و مکرر می شوند و احساس می کنند که باید این افکار و رفتار را چندین بار تکرار کنند.
تصور می شود که ناحیه ای از مغز به نام جسم مخطط که مسئول تصمیم گیری و کنترل حرکتی است، نقش کلیدی در OCD بازی می کند. محققان از روش های متعددی برای مطالعه نورون ها و آستروسیت های درون جسم مخطط استفاده کردند و به طور غیر منتظره ای دریافتند که هر دو این سلول ها، حاوی پروتئینی به نام SAPAP3 هستند که با اختلال OCD مرتبط است
دانشمندان آمریکایی، تغییرات ژنتیکی را روی موش ها انجام دادند تا دچار وسواس شوند. سپس پروتئین SAPAP3 را به درون نورون ها و آستروسیت های این موش ها وارد کردند و این موضوع منجر به کاهش علائم OCD در آنها شد.
نتایج نشان داد: هر دو سلول می توانند اهداف معتبری برای درمان این اختلال باشند؛ با این حال، بر خلاف نورون ها، آستروسیت های دارای پروتئین SAPAP3 ارتباطی با کاهش اضطراب در موش ها نداشتند و این موضوع، نشان می دهد که آستروسیت ها، اهداف خیلی خوبی برای درمان اضطراب در اختلال OCD نیستند یافته های تحقیقاتی در مجله Nature منتشر شده اند.
مرجع : سینا
