تاثیرآلودگی هوا بر مغز کودکان

نتایج یک مطالعه جدید در اسپانیا نشان می دهد قرار گرفتن در معرض آلودگی هوا در دوران بارداری و در اوایل کودکی می تواند به طور قابل توجهی اندازه و ساختار مغز کودک را تغییر دهد.
مطالعات جدید محققان نشان می دهد آلودگی هوا در ۸ سال و نیم اول بیشترین تأثیر را بر ارتباطات مغزی در کودکان داشته و در این میان کودکان قبل از پنج سالگی بیشترین تغییرات را در ساختار مغزی خود تجربه کردند.
طی این مطالعه دانشمندان موسسه سلامت جهانی بارسلونا دریافتند که مغز نوزاد در برابر آلودگی هوا نه تنها در دوران بارداری، بلکه در دوران کودکی نیز آسیب‌ پذیر است.
آن کلر بینتر، محقق ارشد این مطالعه، در رابطه با مساله فوق گفت: جنبه جدید مطالعه حاضر این است که دوره‌ هایی از حساسیت به آلودگی هوا را شناسایی می ‌کند. بر خلاف مطالعات قبلی که در آن داده ‌ها برای سه ماهه بارداری یا سال‌ های کودکی تجزیه و تحلیل می‌ شد، ما قرار گرفتن در معرض را با استفاده از مقیاس زمانی دقیق ‌تر با تجزیه و تحلیل داده ‌ها به صورت ماه به ماه اندازه‌ گیری کردیم. در این مطالعه، ما قرار گرفتن کودکان در معرض آلودگی هوا را از زمان بارداری تا ۸ و نیم سالگی به صورت ماهانه تجزیه و تحلیل کردیم.

به گفته محققان میلیاردها اتصال فعال با دستگاه‌های ماده سفید در مغز وجود دارد که اتصال ساختاری به مناطق مختلف مغز را تضمین می ‌کند. این ماده سفید، نواحی مختلف مغز را به هم متصل کرده و در فرآیندهای شناختی سطح بالاتری مانند یادگیری و حل مسئله درگیر و آن را به یک مکان مشترک برای مطالعه رشد مغز تبدیل می کند.
تحقیقات گذشته تغییرات غیرطبیعی در ساختار ماده سفید را با علائم افسردگی، اضطراب و اختلال طیف اوتیسم مرتبط دانسته است.

در این مطالعه جدید، پژوهشگران داده‌های ۳۵۱۵ کودک را که در یک مطالعه جداگانه از هلند ثبت‌ نام کرده بودند، تجزیه و تحلیل کرد. محققان میزان مواجهه هر کودک با سطوح روزانه دی اکسید نیتروژن و ذرات معلق در خانه را در طول بارداری مادرشان و تا زمانی که به سن ۸ و نیم سالگی برسند، برآورد کردند.
در ادامه زمانی که کودکان ۹ تا ۱۲ ساله بودند، برای بررسی اتصالات ساختاری و حجم ساختارهای مختلف مغز، اسکن مغزی ام آر آی انجام دادند.
 محققان در پی این مطالعات دریافتند سطوح بالاتر آلودگی هوا با تغییرات در ریزساختارهای ماده سفید در مغز کودکان مرتبط بود. از سوی دیگر به ویژه در دو سال اول زندگی، هر چه کودک بیشتر در معرض ذرات ریز قرار گیرد، اندازه پوتامن در سنین قبل از نوجوانی بزرگتر می شود. شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله Environmental Pollution منتشر شده است.